Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ

Αναδημοσιεύουμε από το Indymedia: Πολλά ειπώθηκαν, ακόμα περισσότερα αποκρύφτηκαν και λίγα γίνανε. Στις 14 Ιουλή του 20, τα μάτια μας δακρύζουν από την είδηση του θανάτου του συντρόφου Βασίλειου Μάγγου, δάκρυα που θα γίνουνε οργή, οργή που διψάει για εκδίκηση. Ο Έβαμερ, όπως ήταν γνωστός και παραμένει στις καρδιές μας, αποτελούσε ένα σπάνιο κράμα ανιδιοτελή αγωνιστή και εξεγερμένου νεολαίου. Ένας φίλος- σύντροφος με όλη την έννοια των λέξεων, που με ένα διαρκές χαμόγελο στο στόμα, ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει τον διπλανό του, να συζητήσει και κυρίως να ΠΡΑΞΕΙ απέναντι στο κράτος την εξουσία και την κοινωνική υποταγή. Ένα άτομο που ουκ ολίγες φορές είχε αντιμετωπίσει την αυθαιρεσία της εξουσίας και τους τσαμπουκάδες των μπάτσων καθώς από μικρό παιδί πάλευε με τους δαίμονες του, μεγαλωμένος στους δρόμους τις άρνησης και της αμφισβήτησης. Πολλά μπορούν να ειπωθούν και ίσως έχουν ήδη ειπωθεί για τον σύντροφο Βασίλειο, όμως λίγα έχουν γίνει. Δεσμευόμαστε ότι αυτή η συνθήκη θα αλλάξει. Ο ξυλοδαρμός και μετέπειτα βασανισμός του από τα σκουπίδια της ΕΛ.ΑΣ. έπειτα από την διαδήλωση στις 13 Ιούνη του 20, μπορεί να μην ευθύνεται άμεσα για τον θάνατό του, αλλά ο καθένας μπορεί να καταλάβει το μέγεθος του ψυχικού βάρους που του προκλήθηκε και τον οδήγησε στον θάνατο. Η έμμεση κρατική δολοφονία του, ήταν μια προδιαγεγραμμένη κατασταλτική κίνηση απέναντι στις κινηματικές δυνάμεις του Βόλου, των οποίων ο Βασίλης αποτελούσε μέρος τους, και οι οποίες διαχρονικά βρίσκονται κάτω απο μια κακοσυστημένη και χοντροκομμένη βιομηχανία παραγωγής διώξεων εδώ και 13 χρόνια. Ήταν μια άμεση συνέχεια του κατασταλτικού πογκρόμ των ημερών εκείνων, με ξυλοδαρμούς, χημικά, εισβολές σε σπίτια, δικογραφίες κατά διαδηλωτών και κρατική τρομοκρατία. Η στοχοποίηση του άλλωστε, ήταν διαρκής και συνεχίστηκε και μετά τον θάνατό του, με τους μπάτσους να εμπαίζουν με τις ιατροδικαστικές διαδικασίες, να μην επιστρέφουν το κινητό του στην οικογένεια του και να του απαγγέλουν κατηγορίες μετα θάνατον την ίδια ώρα που τα αποτελέσματα της ψευτοΕΔΕ (και τα ονόματα των βασανιστών του) κρατιούνται κρυφά. Δεν έχουμε καμία ψευδαίσθηση οτι θα αποδοθεί δικαιοσύνη μέσα απο τους ίδιους τους θεσμούς που είναι υπεύθυνοι για την διαιώνιση της κοινωνικής και ταξικής αδικίας. Γνωρίζουμε οτι οι χρονοβόρες και εν κρυπτώ δικαστικές διαδικασίες σκοπό έχουν την συγκάλυψη και το ξέπλυμα των μπάτσων, όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις περιπτώσεις κρατικής αυθαιρεσίας. Αυτό που έχουμε να πούμε όμως είναι οτι τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο. Σεβόμαστε την επιλογή της οικογένειας του να κινηθεί νομικά, αλλά για μάς αυτό δεν αρκεί. Είναι στοίχημα όλων λοιπόν, να επιζητήσουν δικαίωση για τον θάνατο του Βασίλη και τα γεγονότα του περσινού καλοκαιριού. Είναι ζητούμενο να μπει ένα φρένο στην αστυνομική αυθαιρεσία, και αυτό δεν γίνεται με σχολιάκια στο facebook. Όσοι και όσες επιλέγουν να πιάνουν στο στόμα τους τον σύντροφο μας, καλό θα είναι να μετατρέπουν τα λόγια τους σε πράξεις, όσοι/ες φωνάζουν για αυτόν στις πορείες θα πρέπει ήδη να σχεδιάζουν δράσεις εκδίκησης, όσοι/ες τον επικαλούνται μένοντας άπραγοι απλά έχουν ένα πτώμα μέσα στο στόμα τους, και αυτό είναι αισχρό, καλύτερα ας σωπάσουν. Ας αναλάβει ο κάθε ένας και η κάθε μία τις ευθύνες τους! Αυτό ήθελε και ο ίδιος και αυτό έκανε. Όπως τότε που μόνος του πήγε και έσπασε τα γραφεία των νεοναζί της Χ.Α. Τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα για να δικαιολογούν κάποιοι την πολιτική τους ανυπαρξία και την επιδερμική τους (αν όχι χομπίστικη) ενασχόληση με τον αντιεξουσιαστικό αγώνα. Ο δρόμος για έναν μελλοντικό κόσμο χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση και καταπίεση δεν είναι ανθισμένος με ροδοπέταλα και ο Βασίλης Μάγγος θα μας το θυμίζει πάντα αυτό!

Εμείς, με την συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατό του, δεν θα μπορούσαμε να κινηθούμε διαφορετικά, έτσι αποφασίσαμε να δώσουμε τον δικό μας φόρο τιμής. Έναν φόρο τιμής και υπενθύμισης ότι το ζήτημα της καύσης σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ δεν πρόκειται να ξεχαστεί, όσα μίντια και να λαδώσουν, όσες δωρεές και αν κάνουν, όσους μπάτσους και αν χρησιμοποιήσουν ως σεκιούριτι, όσους τοπικούς και μη, βουλευτές και δημάρχους χρησιμοποιούν σαν κράχτες. Όσο το εργοστάσιο βρίσκεται στην θέση του, θα αποτελεί στόχο και θα ηρεμήσουμε μόνο όταν δούμε τις στάχτες και τα συντρίμμια του. Όσοι καλύπτουν και σιγοντάρουν την παρουσία του, ας αναλογιστούν ότι η υγεία των παιδιών τους είναι πιο σημαντική από την υγεία της τσέπης τους. Η παρουσία ενός τόσο ρυπογόνου εργοστασίου δίπλα στον αστικό ιστό αποτελεί μια πρόκληση που ξεφεύγει από τα τοπικά πλαίσια. Η λεηλασία της φύσης και του περιβάλλοντος και το κέρασμα καρκίνου σε μια πόλη στον βωμό του κέρδους, φέρνει στην επιφάνεια την πραγματική ουσία του καπιταλισμού. Ειδικότερα, τα τελευταία χρόνια που το κράτος επιχειρεί ένα κυριολεκτικό σάρωμα σε περιοχές natura δίνοντας άδειες για ανεμογεννήτριες, εξορύξεις κλπ. και ψηφίζοντας το ένα αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο μετά το άλλο επικαλούμενο το πιο σύγχρονο παραμύθι. Το παραμύθι της ‘πράσινης ανάπτυξης’, είναι απλά ένα χαρτί στα χέρια των παγκόσμιων αφεντικών που δημιουργεί καινούργιους τομείς κερδοφορίας (πχ χρηματιστήριο ρύπων). Από την άλλη, τους προσδίδει μια ψευδεπίγραφη ευαισθησία την ίδια ώρα που κορφές βουνών ισοπεδώνονται, εκατομμύρια στρέμματα δασικών εκτάσεων και μη καίγονται, θάλασσές και αέρας μολύνονται, τεράστιες εκτάσεις σε τριτοκοσμικές χώρες μετατρέπονται σε σκουπιδότοπους του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου. Ως οικονομικοί πόροι, καταπατώνται για να θριαμβεύσουν οι σύγχρονες υπερβιομηχανίες και υπερεξοπλισμοί , τα αιολικά πάρκα, οι πετρελαιοπαραγωγές, οι καύσεις και οι εξορύξεις. Το καπιταλιστικό τέρας μεγαλώνει και η πράσινη ανάπτυξη ξερνάει το κέρδος της πάνω μας και μας πνίγει. Ένα τέρας που υφίσταται, ζει και θεριεύει συνάμα με την κοινωνική συναίνεση και την «δικαιωματική» κατάχρηση των φυσικών πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού. Στο βωμό του κέρδους και της εκθετικής διατήρησης του από την εκάστοτε τοπική και οικουμενική εξουσία, μέσα σε ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα εξαρτημένο από πολλές/ους αλλά φτιαγμένο για λίγους/ες, ότι αντιφρονεί σκοτώνεται, ότι δεν συμφέρει εξαϋλώνεται. Ότι καθυστερεί τους σύγχρονους «δρόμους του μεταξιού» επισπεύδει την προσπάθεια για την κατάρριψη του, προωθούμενο πάντα έτσι ώστε να φαίνεται «δίκαιο» από τα μέσα μαζικής αποπλάνησης, που συντηρούν την εθελόδουλη κριτική σκέψη των λαών.

Η επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού βαφτίστηκε ανάπτυξη, ένα δόγμα που τις τελευταίες δεκαετίες προωθείται από το καπιταλιστικό σύστημα και αποτελεί κινητήρια δύναμή του. Η κερδοφόρα επίθεση στην φύση και τα ζώα και η καταστροφική εκμετάλλευση της, συντηρεί το δίπολο της ευζωίας των από τα πάνω μέσω της πάλης για επιβίωση των από κάτω τους. Η υπεροψία αυτών, ως προς το ανθρώπινο αποτύπωμα στα κουφάρια του φυσικού περιβάλλοντος συνάδει με τον κατακερματισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.

Όμως ο πλανήτης έχει δείξει προ πολλού τα όρια του, το θέμα είναι να τα δείξουν και οι κοινωνίες καθώς ο πολιτισμός της μόλυνσης δεν μεταρρυθμίζεται, παρά μόνο ανατρέπεται. Δεν γίνεται να μιλάμε για ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισής περιβαλλοντικών ζητημάτων (μείωση ρύπων, ΒΑΠΕ, καύση σκουπιδιών, ηλεκτροκίνηση, πυρηνική ενέργεια κλπ) αν δεν προϋποθέτουμε την κατάργηση ενός συστήματος που λεηλατεί συνεχώς την φύση και τον άνθρωπο. Δεν γίνεται να μιλάμε για καλυτέρευση του περιβάλλοντος όσο ο δυτικός πολιτισμός, βουτηγμένος στην υπερκατανάλωση και τις εφήμερες διασκεδάσεις λεηλατεί αδιάκοπα τους φυσικούς πόρους του πλανήτη εις βάρος των τοπικών πληθυσμών οδηγώντας τους πολλές φορές και σε πολέμους (φυσικούς ή οικονομικούς). Προσοχή, δεν μιλάμε με όρους πρωτογονισμού, θεωρούμε οτι οι πόροι του πλανήτη είναι υπεραρκετοί για να καλύψουν ένα βασικό επίπεδο αναγκών ολων των ανθρώπων υπο την προϋπόθεση της ισότητας. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας μπορεί να συνεισφέρει σε αυτό αντί να προσδίδει κέρδη στα αφεντικά. Η δημιουργία εναλλακτικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης και παραγωγής, η αποκέντρωση, ο κοινοτισμός και ο συλλογικός επαναπροσδιορισμός των ενεργειακών αναγκών δεν σηματοδοτούν την απεμπόλιση των διαφόρων τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων, αλλά την δίκαιη μοιρασιά τους και την χρήση τους προς όφελος των πολλών. Όμως όλα αυτά προϋποθέτουν την κατάργηση του κέρδους, του κράτους και του κεφαλαίου, και εν συντομία του σύγχρονου εξουσιαστικού μοντέλου. Δεν θεωρούμε ότι η υπεράσπιση του περιβάλλοντος περνάει μόνο μέσα από την ελαχιστοποίηση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος όπως εξυπνακίστικα προσπαθούν να μας πείσουν οι κυβερνήσεις χρησιμοποιώντας για ακόμα μια φορά ως επιχείρημα την ‘ατομική ευθύνη’.Όση οικονομία σε ρεύμα και να κάνουμε στα σπίτια μας, δεν πρόκειται να ισοφαρίσει την σπατάλη που πραγματοποιείται στα ανεπτυγμένα κράτη και σε τομείς της οικονομίας άσχετους με τις βασικές ανάγκες δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Γιαυτό είναι σημαντικό να ενισχυθούν, να συνδεθούν και να πολυμορφοποιηθούν οι περιβαλλοντικοί αγώνες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, υπό το πρίσμα της αμφισβήτησης του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης. Από το κίνημα no tav στην Ιταλία, μέχρι τους αγώνες για νερό και την προάσπιση των δασών του Αμαζονίου στην νότια Αμερική, ως τον Βόλο, τις Σταγιάτες, τις Σκουρίες, τον Αχελώο και τα Άγραφα είναι φανερό ότι η συλλογικότητα, η συνέπεια, η φαντασία, η επιμονή και η Άμεση δράση είναι οι μόνες που μπορούν να κοντράρουν στα ίσα τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Ο αγώνας για την Γη και την Ελευθερία περνάει μέσα από ενέργειες σαμποτάζ, επιθέσεις σε κομβικά πρόσωπα της περιβαλλοντικής λεηλασίας, μαζικές κινητοποιήσεις, συγκρούσεις, αποκλεισμούς δρόμων, καταστροφές υποδομών και πολλά άλλα. Αρκεί να υπάρχει φαντασία και θέληση για αγώνα και ζωή.

Ξύπνα σου λέω επιτέλους, ζούμε την αρχή του τέλους.

Διανύουμε μία περίοδο σημαντικών αλλαγών των εξουσιαστικών πρακτικών και μιας ανέυ προηγουμένου επίθεσης σε δικαιώματα, ελευθερίες τοπικά και παγκόσμια. Το κράτος επιτίθεται σε κάθε περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα, στους φτωχοδιαβόλους και τα αγωνιζόμενα άτομα, στις αδερφές μας, στις εξεγέρσεις, στη φύση. Η επερχόμενη οικονομική κρίση πλησιάζει με καταιγιστικούς ρυθμούς λόγω της υπερσυσσώρευσης κέρδους στα χέρια λίγων και της επιβράδυνσης των ρυθμών κερδοφορίας τους, αφού τα κεφάλαια που συσσωρεύονται δεν επαναδιατίθενται στον ίδιο βαθμό. Ακόμη και πριν το ξέσπασμα της πανδημίας covid-19, αστοί οικονομολόγοι μιλούσαν για μία κρίση ανάλογη του ’29 καθώς το χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται στα όρια του, το παγκόσμιο οικονομικό χρέος είναι στα ύψη και πολλά κράτη αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ΔΝΤ και λοιπών τοκογλυφικών οργανισμών. Η προηγούμενη οικονομική κρίση που ξεκίνησε στην Αμερική, λόγω της διαχείρισης των στεγαστικών δανείων και τα απόνερα της επέβαλαν τα μνημόνια στην Ελλάδα, αποτελεί μια απειροελάχιστη εικόνα για το τι έρχεται. Μέσα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον ανασφάλειας, ρευστότητας και ανάδειξης νέων γεωπολιτικών δυνάμεων τα δυτικά κράτη με προμετωπίδα το ΝΑΤΟ, συσπειρώνονται για να αντιμετωπίσουν την ολοένα και αναπτυσσόμενη Ασιατική αστική τάξη. Για να το επιτύχουν αυτό, πέραν από τις στρατιωτικές ετοιμασίες, επιβάλουν μέτρα και νόμους που καθιστούν τις οικονομίες τους πιο θελκτικές σε επενδύσεις. Η συνθήκη της πανδημίας αποτέλεσε το καλύτερο όχημα για την επίσπευση της επίθεση στις κατακτήσεις, τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των λαών του δυτικού κόσμου. Μιας επίθεσης που ήταν προδιαγεγραμμένη από πριν και που τώρα επιταχύνθηκε ανέλπιστα υπέρ των εξουσιαστών και χωρίς αντιδράσεις. Άλλωστε, η διαχείριση της πανδημίας έκανε φανερό και στον πλέον αδαή, ότι το μόνο που ενδιαφέρει τους καπιταλιστές είναι η τσέπη τους. Τα παράλογα, ακατανόητα και άσχετα με την υγεία μέτρα που πάρθηκαν, σκοπό είχαν και έχουν να ενισχύουν την κρατική καταστολή, τον φόβο, τον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου. Ενδεικτική είναι η επιλεκτική ευαισθησία των κρατικών ενισχύσεων στον ιδιωτικό τομέα της υγείας, ενώ τα δημόσια νοσοκομεία στενάζουν από ελλείψεις πόρων, μηχανημάτων και δυναμικού. Δεν έχουμε σκοπό να επεκταθούμε στα της πανδημίας, η διαχείριση της άλλωστε το μόνο που προσέφερε ήταν χιλιάδες θάνατοι, πρόστιμα και πολύ ξύλο από τους σερίφηδες του Χρυσοχοίδη. Μόνο που μερικές φορές οι ρόλοι γυρνάνε και οι θύτες μπορούν κάλλιστα να μετατραπούν σε θύματα αρκεί να δώσουμε τρόπο στην οργή! Η Ν. Σμύρνη μας το υπενθυμίζει αυτό.

Αφέντες και αφεντικά, μεγάλα η μικρά αισθάνονται άτρωτα. Η κανονικότητα που σμιλεύτηκε φέρει ως δεδομένη την συνθήκη κυβερνώντων-κυβερνώμενων και την αυτόματη αποδοχή των χειρισμών της κάθετης ιεραρχικής δομής σε όλους τις βαθμίδες των κοινωνικών στρωμάτων. Η υπακοή, γίνεται τρόπος ζωής. Η αφήγηση είναι με το μέρος τους, θαρρούν πως έχουν μαζί τους το δίκιο.

Ως αντιστεκόμενες/οι σε κάθε εξουσία που μπορούμε να αναγνωρίσουμε, να θυμόμαστε και να υπενθυμίζουμε πως πίσω από τους βαθμοφόρους που τους προστατεύουν, κάτω από τα κράνη και τα τμήματα που τους φωλιάζουν, τα κόκαλά τους όπως τα δικά μας, σπάνε. Και το δίκιο των αγωνιζόμενων είναι ένα δίκιο πραγματικό κι διαφορετικό από το δικό τους. Χωρίς να χρειάζεται αμοιβή και αναγνώριση, δεν «συμφέρει» είναι αναγκαίο, δεν δασκαλεύεται είναι συναίσθημα. Μπορεί να αρχίσει και να τελειώσει με αίμα ή με γέλια, το τίμημα είναι ανεξέλεγκτο και η ασφάλεια ουτοπική. Για να μην ξεχνάμε πως οι νύχτες μπορούν να αγαλλιάσουν τα πιο μικρά και μεγάλα όνειρά μας και πως οι μπάτσοι σαν κινούμενα σκουπίδια, που βρωμάνε και βρωμίζουν για να υπάρχουν, μπορούν να τρέχουν αγχωμένοι πίσω από τις εκρήξεις που δημιουργούμε. Πως κάθε χυμένο αίμα, αν και μάταιο είναι τόσο επώδυνο που στην ανάγκη για επούλωση μπορούμε να σκοτώσουμε ότι μας σκοτώνει. Μέσω της συλλογικής εξεγερτικής ζωής και με την αλληλεγγύη μπορούμε να απεμπλακούμε από τις σχέσεις εκμετάλλευσης, να αδράξουμε την ζωή και τις ανάγκες του εδώ και του τώρα, οχυρώνοντας τα αξιακά κεκτημένα και εφόδια για τους επόμενους αγώνες.

Στον δρόμο να τσακίσουμε την καταστολή.

Είναι γνωστό ότι τα κράτη ανέκαθεν επενδύουν στην καταστολή και τον έλεγχο του πληθυσμού, όμως το ποιοτικό και ποσοτικό άλμα που συντελείται τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στους τομείς αυτούς, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις πιο σκοταδιστικές περιόδους της ιστορίας και τα πιο αυταρχικά καθεστώτα. Από την άλλη, οι τομείς αυτοί είναι που δείχνουν πως το κράτος έχει συνέχεια, καθώς η πάταξη του εσωτερικού εχθρού και η διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης αποτελούν μέγιστη προτεραιότητα για την διατήρηση της τωρινής κοινωνικό- οικονομικής κατάστασης. Μια διατήρηση που φαίνεται άλλωστε από τις χιλιάδες διώξεις, τους τόνους δικογραφιών τις υπέρογκες ποινές και τους δεκάδες πολιτικούς κρατούμενους/ες των τελευταίων μόνο χρόνων. Μια διατήρηση που εν μέρει βασίζεται και στην άγνοια και την σιωπή κομματιών του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος. Εμείς από την πλευρά μας, δηλώνουμε ότι όποιος ξεχνάει τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου σύντομα θα ξεχάσει και τον ίδιο τον πόλεμο αν δεν το έχει κάνει ήδη.

Είμαστε αποφασισμένοι να πεθάνουμε για να ζήσουμε.

Η δημιουργία ταξικών αναχωμάτων και η προώθηση της λαϊκής αυτοάμυνας είναι πιο αναγκαία από πότε. Είναι επιτακτική η πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση των επαναστατικών-προλεταριακών δυνάμεων. Είναι επιτακτική η ανάγκη να στήσουμε φραγμούς στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική επέλαση. Απευθύνουμε κάλεσμα σε όλους/ες τους μαχόμενους/ες συντρόφους/ισσες για οργάνωση και ενότητα στην δράση. Να ενισχύσουμε το ανάχωμα της άμεσης δράσης, να προωθήσουμε την κουλτούρα της αντι-βίας ώστε ένα κομμάτι του φόβου να επιστρέψει στους γδάρτες των ονείρων μας. Έχουμε πολλά να πούμε, αλλά για την ώρα έχουμε πολλά περισσότερα να πράξουμε. Σαμποτάζ, απαλλοτριώσεις, καταστροφή για τη δημιουργία και αντιστρόφως, για να συνεχιστεί η πάλη με το υπάρχον και τους υποστηρικτές του. Γιατί δεν είναι άτρωτοι ούτε άθικτοι, είναι έρμαια του κέρδους κι εκεί θα τους χτυπήσουμε.

Χαιρετίζουμε τις πρωτοβουλίες των τελευταίων μηνών για την δημιουργία ενός πανελλαδικού μετώπου αντεπίθεσης και άμεσης δράσης, παρόλο που η ενέργεια μας κινήθηκε σε εντελώς αυτόνομα πλαίσια.

Τα ξημερώματα της Κυριακής 18 Ιούλη του 2021, χρησιμοποιώντας φαντασία, οργάνωση, πείσμα και υπομονή, αξιοποιώντας πληροφορίες και κενά ασφαλείας καταφέραμε να διεισδύσουμε στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ και να παραδώσουμε στις φλόγες ένα κομμάτι του υποσταθμού ηλεκτρικής ενέργειας του εργοστασίου. Ενώ θα μπορούσαμε να καταστρέψουμε ολόκληρο τον υποσταθμό, επιλέξαμε να δράσουμε συμβολικά, λόγο της παρουσία του δάσους της Γορίτσας κοντά στον στόχο, ώστε να μην δημιουργηθεί ανεξέλεγκτη εστία φωτιάς. Την επόμενη φορά δεν θα είμαστε τόσο επιεικείς και ας κραυγάζουν οι απολογητές της LaFarge (τοπικά ΜΜΕ, υπεύθυνοι επικοινωνίας της εταιρίας και ξεπουλημένοι συνδικαλιστές) για την ιστορία του εργοστασίου στην πόλη και τις θέσεις εθελοδουλίας που προσφέρει.

Η μόνη ιστορία που αναγνωρίζουμε είναι αυτή των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και στην πόλη του Βόλου αυτή η ιστορία είναι πλούσια και πολύμορφη. Ας το θυμούνται όλοι και όλες αυτό. Ένα χρόνο μετά το θάνατο του συντρόφου μας δηλώνουμε ότι κανένα κρατικό έγκλημα δεν θα ξεχαστεί και τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο. Ο αγώνας συνεχίζεται.

“Δε χύνουν δάκρυ τα μάτια που συνήθισαν να βλέπουν φωτιές. Δε σκύβουν το κεφάλι οι μαχήτριες και οι μαχητές, κρατάν ψηλά το αστέρι…με περηφάνια… Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε. Σου είναι γραφτός ο κόσμος της συντριβής και δεν μπορείς να μας λυγίσεις σκοτώνοντας τα αδέρφια μας της μάχης, και να το ξέρεις θα βγούμε νικητ(ρι)ές κι ας είναι βαριές μας οι θυσίες.’’

ΝΑ ΔΩΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ- ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΜΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΓΓΟΥ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ

Η ΔΡΑΣΗ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ – ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΠΑΝΤΑ

Πυρήνας Άμεσης Δράσης “Βασίλειος Μάγγος”