Δημοσιεύουμε κείμενο που έστειλε αστυνομικός-αναγνώστης του bloko.gr
Έχουν περάσει δέκα και πλέον ημέρες από τότε που σας είχα
στείλει τα παράπονα μου σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στη Θεσσαλονίκη
και ακόμα δυστυχώς βιώνουμε τις ίδιες πρακτικές. Στα καλά νέα είναι βέβαια ότι
μετά από τον εντοπισμό και δεύτερου κρούσματος κορωνοϊού σε εμάς που
συγκροτούμε την ομάδα επιχειρησειακής ετοιμότητας ,κάποιοι συνάδελφοι βγήκαν σε
καραντίνα, μα η υπηρεσιακή κατάσταση για 'μας που μείναμε πίσω δεν έχει αλλάξει
, αντίθετα χειροτερεύει. Μοιάζει πλέον σα να μας έχουν ξεχάσει , σα να μην
υπάρχουμε απλά ξέρουμε ότι δουλεύουμε από απόγευμα σε πρωι και το αντίστροφο.
Λείπουμε από τις οικογένειες μας , δε μπορούμε να προγραμματίσουμε τίποτα
χάνουμε τις ώρες νυχτερινής εργασίας που ποτέ δε θα αναπληρωθουν.
Έγινε η εκκένωση της κατάληψης στο Α.Π.Θ και αντί να
χρειάζονται λιγότερες δυνάμεις όπως θα περιμέναμε , τώρα χρειάζονται κι άλλες
διμοιρίες για την εσωτερική φύλαξη του . Καθημερινά είμαστε ώρες στη διμοιρία ή
στις διαδρομές για τη δουλειά, τα έξοδα τεράστια μιας και οι
επιπλέονμετακινήσεις όλων ημών που ερχόμαστε από τα προάστια της πόλης
μετουσιώνονται σε παραπάνω καύσιμα για την ανάληψη της υπηρεσίας.
Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ σε μια κουβέντα που είχε πει η
συνήγορος του καταδικασμένου εκτελεστή της 17Ν , Δημήτρη Κουφοντίνα και
είχε προκαλέσει αντιδράσεις δικαιολογημένες σε ένα βαθμό. Είχε πει λοιπόν ότι
πρέπει να δωθεί λύση στο πρόβλημα γιατί θα έχουμε κοινωνικές και πολιτικές
αντιδράσεις και θα επηρεάσει όλο αυτό τη ζωή μερίδας των πολιτών. Αυτό ακριβώς
νιώθω εγώ όπως και πολλοί συνάδελφοι που μοιραζόμαστε τις απόψεις μας , σε
συζητήσεις που κάνουμε . Η ζωή ή απεργία πείνας ενός καταδικασμένου τρομοκράτη
για δολοφονίες , ληστείες και άλλα πολλά επηρεάσει άμεσα τη δική μας ζωή . Από
την 1η Μαρτίου δουλεύουμε ασταμάτητα σε απογευματινή και κατόπιν πρωινή βάρδια
, οι ίδιοι και οι ίδιοι , με ελάχιστα ρεπό και χωρίς νυχτερινά . Ο οικονομικός
προϋπολογισμός έχει χαθεί με τόσες μετακινήσεις και κανείς δεν ασχολείται με
'μας . Δε βλέπουμε τα παιδιά μας , δε ξέρουμε ποιος θα τα προσέχει μιας και τα
σχολεία έκλεισαν πάλι , δε συζητώ για τους δικους μας ανθρώπους που δικαίως
λένε καλύτερα να σε έστελναν στον Έβρο παιδί μου , θα ξέραμε τουλάχιστον πότε
θα τελειώσεις και θα γυρίσεις. Οι συνάδελφοι των διμοιριών που εννοείται και
αναγνωρίζεται απ'όλους ότι κάνουν και την περισσότερη και την πιο δυσκολη
δουλειά, εργάζονται κανονικά σύμφωνα με εβδομαδιαίο πρόγραμμα και εμείς πολλές
φορές σχολάμε και δε ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει και που θα βρισκόμαστε
για την επόμενη μέρα και σε τι ωράριο, αυτό μπορεί να αλλάξει ενώ ήδη έχεις
ξεκινήσει για τη δουλειά. Αυτό που ακούμε είναι επιφυλακή για τη συγκρότηση της
διμοιρίας. Δε ξέρω αν προβλέπεται όλο αυτό από κανονισμούς και διατάγματα,
πάντως είναι δύσκολο και σε μερικές περιπτώσεις απάνθρωπο. Βρισκόμαστε σαν
αστυνομία στη μέση των αντιπαραθέσεων για πολιτικές σκοπιμότητες, με τεράστιο
αντίκτυπο στην υπηρεσιακή μας ζωή , αλλά και στην προσωπική μας . Οι συνάδελφοι
που συνομιλούν με συνδικαλιστές το μόνο που ακούνε είναι , θα το δούμε ,
υπομονή . Η υπομονή όμως τελειώνει και το φιλότιμο που δείξαμε δεν
αναγνωρίζεται.
Ένας αστυνομικός της Θεσσαλονίκης.
10 Σχόλια
Σκεφτείτε τι έχει να γίνει , όταν και αν , τοποθετηθούν Αστυνομικοί στα ΑΕΙ!!!