Πανεπιστημιακή αστυνομία: Με την καταστολή δεν πας πουθενά - Το όνειρο για τα Εξάρχεια πάει περίπατο

Είναι απορίας άξιο πως ένας υπουργός του μεγέθους και των εμπειρικών- τεχνοκρατικών γύρω από την ασφάλεια γνώσεων του κ. Χρυσοχοΐδη, υποπίτει σε ένα τόσο τεράστιου μεγέθους λάθους και δη πανθορατικού.

Γιατί από όλες τις πλευρές, η πανεπιστημιακή αστυνομία, πάσχει, νοσεί και αποτελεί ένα απελεύθερου επιπέδου σκαρίφημα. Απελεύθερο με την έννοια της απόπειρας οιονεί επίλυσης ενός σοβαρού προβλήματος, πάνω στο οποίο αθροίζεις και συναρτάς πολυσύνθετα άλλα σκώμματα, με συνέπεια να το επαναφέρεις ως ζήτημα χειρότερο από την αρχική μορφή του.

Το χειρότερο δε, είναι πως η δημιουργία ενός καρκινωματικού θεσμού, βυθίζεις στο έρεβος μια πολύ σοβαρή θεραπεία ενός διαχρονικού προβλήματος. Κι αυτό είναι η αναβάθμιση της πλατείας Εξαρχείων σε κέντρο τέχνης, πολιτισμού και προβληματισμού.

Δυστυχώς όμως η πολιτική σκοπιμότητα και η δημιουργία ενός στενά εξαρτώμενου εκλογικού πελατειακού σώματος, αναιρεί το όραμα και την ουσία. Στην προκειμένη περίπτωση η ουσία αντικατοπτριζόταν στη μεταβολή της πλατείας και την επαναφορά της σε προτεραίες καταστάσεις, αρχής γενομένης από τη μετατροπή του ιστορικού ιδρύματος του Πολυτεχνείου σε πολυχώρο αφιερωμένο στη Δημοκρατία και στον πολιτισμό, με ελεύθερη πρόσβαση.

Δεν θέλουμε να γίνουμε μάντεις κακών. Ακόμη και πάνω από τις όποιες δικές μας ιδεοληψίες που θεωρούν δεδομένα ανεπίτρεπτη την παρουσία αστυνομικών την ώρα της ακαδημαϊκής μέθεξης σε πανανθρώπινα ιδεώδη του πνεύματος και της επιστήμης, πιστεύουμε πως πολύ σύντομα, μα πάρα πολύ σύντομα, οι εμπνευστές και οι κήρυκες του νομοσχεδίου θα κληθούν να σηκώσουν ένα υπέρμετρα μεγαλύτερο βάρος. Ηθικό και ανθρώπινο. 

Είπαμε όμως. Μπροστά στην πολιτική σκοπιμότητα- επιδίωξη, τα οράματα όπως και λογική πηγαίνουν περίπατο.

του Γιώργου Καραιβάζ