Ήπια καταστολή, ήπια χημικά, ΜΑΤ και φράχτες

Διαβάζουμε τις τελευταίες δηλώσεις του κ. Χρυσοχοΐδη περί μέσων και δράσεων περί μιας οιονεί ήπιας καταστολής και μας δημιουργείται μία εύλογη απορία.

 

Είναι πασίδηλο πως όταν έχεις ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, ακόμα και γυναίκες αστυνομικούς απέναντι σε ένα πλήθος πολιτών που διαμαρτύρεται είτε διαδηλώνει,  η σωματική επαφή αυξάνουν τις πιθανότητες της σύγκρουσης, την χρήση χημικών, την βιαιοπραγία. 

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να εξισσοροπηθεί ο όρος της καταστολής στην κοινωνική διαμαρτυρία, αλλά να εξαλειφθεί. Και πώς γίνεται αυτό. Αποφεύγοντας τις εκ του συστάδην επαφές,  γιατί η επαφή δημιουργεί απρόβλεπτες καταστάσεις.

 

Συνεπώς, απορίας άξιο αποτελεί η εφεκτικότητα της ηγεσίας να επαναφέρει στους δρόμους τους αυτοκινούμενους φράχτες, με όρους φυσικά και προϋποθέσεις. Από τη στιγμή που υπάρχει ο αστυνομικός διαμεσολαβητής, καθορίζονται οι όροι ώστε να διασφαλιστεί η προϋπόθεση της κοινωνικής ειρήνης, όπως επίσης το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα του πολίτη στη διαμαρυρία και στη δήλωση της κοινωνικής ένστασης. Όχι της έντασης. 

 

Όμως, κανένας απρόβλεπτος ανθρώπινος παράγοντας ένθεν κακείθεν, δεν μπορεί αυτόνομα να εγγυηθεί την ειρήνη, από τη στιγμή ιδίως που υπάρχει ο ρεαλισμός της αίσθησης ύπαρξης μιας άλλης πλευράς σε μορφή μάλιστα αντιπαρατακτών αλληλοϋπονομευόμενων ομάδων με διαφορετικο σκοπό και στόχευση. 

 

Ως εκ τούτου, η λύση στην επιλογή της ηπιότητας, είναι η απαγκίστρωση από το σύνεγγυς. Κι αυτό με τα υπάρχοντα- διαθέσιμα μέσα που έχει ο κρατικός μηχανισμός καταστολής, είναι οι αυτοκινούμενοι φράχτες. Όπου και όπως θα τους ορίσει η προϋπόθεση της κοινωνικής γαλήνης και τα δικαιώματα του πολίτη. Χωρίς γκλομπ, δίχως χημικά, ούτε ένθεν κακείθεν τραυματισμούς.

του Γιώργου Καραϊβάζ