Ιστορίες του Πάρκου: Aνασφάλεια στη γειτονιά

του Δημήτρη Καλαντζή.

Κατεβαίνω με το ασανσέρ στο ισόγειο της πολυκατοικίας για την έξοδο και βλέπω τον κύριο Φαίδωνα, έναν 85χρονο χήρο που μένει εδώ και χρόνια μόνος του, αναστατωμένο: «είναι κάποιος στο υπόγειο και σκαλίζει τα ρολόγια της ΔΕΗ!»

• Πως μπήκε στην πολυκατοικία μας, κύριε Φαίδωνα;
• Δεν ξέρω, Δημήτρη μου. Δεν του άνοιξα εγώ…

Το μυαλό μου πηγαίνει αμέσως στο κακό: είναι η συμμορία που παριστάνει το συνεργείο της ΔΕΗ, τρυπώνει στις πολυκατοικίες και ληστεύει όποιον ηλικιωμένο βρει εύκολο θύμα… Έτσι την έπαθε ο κύριος Βασίλης, τρία τετράγωνα πιο πάνω: «Μου φάνηκαν ευγενικά παιδιά και τους άνοιξα… Πού να φανταστώ ότι θα με χτυπούσαν για να με κλέψουν;»

• Μα, κύριε Βασίλη, δεν βλέπετε ειδήσεις; Δεν έχετε ακούσει για τις σπείρες που ξεγελούν ηλικιωμένους;
• Δεν έμοιαζαν με τέτοιους, Δημήτρη…

Από το ισόγειο που βρίσκομαι τώρα, δεν μπορώ να δω πως… μοιάζει ο άνδρας που «σκαλίζει τα ρολόγια της ΔΕΗ» στο υπόγειο της δικής μου πολυκατοικίας. Δεν μπορώ να ξέρω καν εάν είναι μόνο ένας…
«Ποιος είναι κάτω στο υπόγειο; Ανεβείτε αμέσως επάνω να μας πείτε τι κάνετε εκεί!», φωνάζω αυστηρά από το εσωτερικό πλατύσκαλο που οδηγεί στο υπόγειο.
Σιωπή στην αρχή.
Και μετά μία φωνή μαγκάκου:
«Εσύ να κατέβεις κάτω!»
Τώρα χτυπά πραγματικά συναγερμός στο μυαλό μου. Δεν θα απαντούσε έτσι ένας κανονικός άνθρωπος σε μία ξένη πολυκατοικία… Προφανώς πρόκειται για κακοποιό. Θέλει να με κάνει να κατέβω στο υπόγειο (το οποίο δεν κατοικείται), να με χτυπήσει και να με ληστέψει…
«Ανέβα αμέσως επάνω, είπα! Έχω ήδη ειδοποιήσει το «100»!», συνεχίζω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ – λέγοντας ψέματα, βεβαίως, με σκοπό να κάνω τον άγνωστο να φοβηθεί και να προσπαθήσει να διαφύγει προς τον ακάλυπτο και όχι να ανέβει στο ισόγειο όπου βρίσκομαι εγώ με τον κύριο Φαίδωνα…
Όμως από το υπόγειο δεν έρχεται άλλη απόκριση. Ούτε κάποιος θόρυβος που να προδίδει προσπάθεια διαφυγής…
Εκείνη την ώρα παρατηρώ ότι ακριβώς έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας είναι σταθμευμένο παράνομα ένα μηχανάκι, μάλλον κακοσυντηρημένο και πάντως ιδιωτικό, χωρίς διακριτικά της ΔΕΗ ή κάποιας άλλης εταιρείας…
«Είναι το μέσο διαφυγής του κακοποιού!», φτιάχνω αμέσως το παζλ στο μυαλό μου και παίρνω – αληθινά αυτή τη φορά- το «100».
Ένας άνδρας απαντά γρήγορα στην κλήση (είναι γύρω στις 11.30 το πρωί) και αρχίζει τις οδηγίες: «Απομακρυνθείτε αμέσως, κύριε, από την είσοδο της πολυκατοικίας σας! Αφήστε ανοιχτό δρόμο διαφυγής στον άγνωστο. Μην προσπαθήσετε να τον σταματήσετε σε καμία περίπτωση! Πηγαίνετε σε απόσταση και απλώς, αν είστε σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας, παρακολουθείστε τις κινήσεις του. Επαναλαμβάνω, μην κάνετε καμία ενέργεια που θα σας φέρει σε αντιπαράθεση μαζί του!».
Ενώ είμαι ακόμα στη γραμμή με τον αστυνομικό, παίρνω από το μπράτσο τον κύριο Φαίδωνα και βγαίνουμε έξω από την πολυκατοικία, αφήνοντας ανοιχτή την εξώπορτα με σφήνα το χαλάκι εισόδου. Στον αστυνομικό όμως φέρνω αντιρρήσεις:

• Δηλαδή, θέλετε να πείτε, ότι σε περίπτωση που επιχειρήσει να φύγει εγώ απλώς θα τον κοιτάω;

• ΔΕΝ θα τον κοιτάτε ΚΑΝ, κύριε! Μόνο από μακριά θα τον δείτε και μόνο εάν δεν σας βλέπει εκείνος. Ήδη έρχονται δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ στο σημείο. Σας παρακαλώ κάνετε αυτό που σας λέω. Είναι για τη δική σας ασφάλεια.

Ο κύριος Φαίδωνας τουρτουρίζει τώρα έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας. Δεν πολυκαταλαβαίνει γιατί τον τράβηξα έξω. Δεν αισθάνεται τον κίνδυνο ότι μπορεί να μας κάνει κακό ο «κακοποιός» την ώρα που θα διαφεύγει…
Εμένα όμως αρχίζουν να σκάνε στο μυαλό μου εικόνες…
Οι σκηνές του Ζακ στο κοσμηματοπωλείο… Με τον ιδιοκτήτη και τον φίλο του να κλωτσάνε τη τζαμαρία καταπάνω του για να μη διαφύγει…
Το ‘χω σκεφτεί πολλές φορές από τότε… Θα το ‘κανα ή δεν θα το ‘κανα; Για να είμαι ειλικρινής, «σίγουρα δεν θα το ‘κανα» από τότε που είδα την πιθανή κατάληξή… Γιατί ναι, σιχαίνομαι τη βία, αλλά δεν μου πάει και η απάθεια… Να «βιάζουν» τον χώρο μου, κι εγώ απλώς να παρακολουθώ; Ποιος αλήθεια μπορεί να κάτσει με σταυρωμένα χέρια; Πόσο ψυχροαίματος πια; Αλλά τώρα πια είμαι σίγουρος: δεν αξίζει να δώσεις μάχη για έναν χώρο, εάν είναι να χαθεί μια ζωή.  …Μεγαλύτερη αξία έχει η ζωή. Πάντα έχει μεγαλύτερη αξία η ζωή…
Η αστυνομία καταφθάνει σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Δύο μηχανές με τέσσερις πάνοπλους άνδρες. Οι δύο στέκονται έξω από την πολυκατοικία και ζητούν από τον κύριο Φαίδωνα κι εμένα να απομακρυνθούμε ακόμα περισσότερο, ενώ οι άλλοι δύο μπαίνουν προσεκτικά στην είσοδο της πολυκατοικίας…
Δεν περνούν λίγα λεπτά και εμφανίζονται με τον… κακοποιό.
Φοράει μπλούζα του ΔΕΔΔΗΕ…
Θέλω πραγματικά να τον χτυπήσω!

• Βρε, άνθρωπε του Θεού, μας τάραξες, μας άφησες να σκεφτούμε χίλια δυο κακά, κινητοποιήσαμε τέσσερις αστυνομικούς, έστησαν ολόκληρη επιχείρηση, κι όλα αυτά επειδή δεν ανέβηκες να μας πεις ποιος είσαι και τι κάνεις στο υπόγειο της πολυκατοικίας μας;

• Εεε, συγγνώμη…, λάθος μου κύριε, ψελλίζει ο υπάλληλος του ΔΕΔΔΗΕ (και όχι κακοποιός) πιτσιρικάς. 

• Και γιατί μου είπες να κατέβω κάτω, καλέ μου άνθρωπε;

• Εεε… να, έκανα δουλειά εκείνη την ώρα και δεν μπορούσα να διακόψω…

(…Πόση βρεγμένη σανίδα;)
«Δεν είσαστε όμως κι εσείς σωστός, κύριε…», μας διακόπτει ο αστυνομικός.

• Τι εννοείτε;
• Δεν έπρεπε ούτε να του ζητήσετε να σας πει ποιος είναι, ούτε -πολύ περισσότερο- να του ζητήσετε να ανέβει να παρουσιαστεί μπροστά σας…
• Δεν καταλαβαίνω…
• Για σκεφτείτε το… Εάν ήταν πραγματικά κακοποιός, υπήρχε περίπτωση να μη σας κάνει κακό, εάν βρισκόσασταν πρόσωπο με πρόσωπο;
• Ναι, καταλαβαίνω τώρα τι λέτε, αλλά τι άλλο μπορούσα να κάνω;
• Να καλούσατε αμέσως εμάς!
• Να κινητοποιούσα την Αστυνομία, χωρίς καν μία επιφανειακή έρευνα;
• Ακριβώς. Η οποιαδήποτε έρευνα είναι δική μας δουλειά.
• Μα, αν σας παίρνει ο καθένας για οποιαδήποτε υποψία του, πότε θα ασχολιόσαστε με τα σοβαρά;
• Είναι πάρα πολύ σοβαρό, κύριε, το κύκλωμα που παριστάνει το συνεργείο της ΔΕΗ και ληστεύει ηλικιωμένους… Αλλά την εξουδετέρωσή του θα την κάνει η Αστυνομία και όχι οι πολίτες. Κάνατε άριστα που μας ειδοποιήσατε, κάνατε λάθος που μπήκατε σε προσέγγιση με τον ύποπτο…

Ναι, μάλλον είχε δίκιο… Το σωστό θα ήταν απλώς να ειδοποιούσα την Αστυνομία, εάν κάποιος άγνωστος ξανα«χωνόταν» στο υπόγειο της πολυκατοικίας μου. Το επίσης σωστό θα ήταν οι συνεργάτες της ΔΕΗ / ΔΕΔΔΗΕ να πηγαίνουν με μεταφορικό μέσο που να γράφει ΔΕΗ / ΔΕΔΔΗΕ και να ενημερώνουν με ευγένεια τους πολίτες για το ποιοι είναι και τι κάνουν, όταν τους ρωτάνε, και όχι να «τρουπώνουν» σαν τους κλέφτες στα υπόγεια της Αθήνας.
Και το ακόμα πιο σωστό θα ήταν να χτίζαμε όλοι μαζί ένα σύστημα που θα μας έκανε να νιώθαμε λιγότερη ανασφάλεια στις γειτονιές μας… Δεν ξέρω ποιο θα ήταν αυτό… Πάντως το σημερινό γεννά ή φοβισμένους ή τραμπούκους πολίτες…

The following two tabs change content below.

 

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.

 

πηγή: postmodern.gr

_