Άδειος σαν σπήλαιο - Του Κων/νου Τζέκη

Δημοσιεύουμε κείμενο τού Κωνσταντίνου Τζέκη: Καθόταν στο γραφείο του και έστριβε τη μουστάκα του. Ο ήλιος άρχισε να αχνοφέγγει πίσω από τις βουνοκορφές του Γράμμου. Μάλλον θα

έχουμε μια αρκετά ζεστή μέρα σκέφτηκε.

Εδώ και αρκετά χρόνια υπηρετούσε στο ακριτικό χωριό ως Αστυνομικός Σταθμάρχης και παρά τις γκρίνιες της οικογένειας να μετατεθούν σε μια μεγαλύτερη πόλη, αυτός αρνιούνταν πεισματικά. Και είχε δίκιο. Ο τόπος πλούσιος, οι τσελιγκάδες αρκετά γενναιόδωροι, οι γεωργοί και οι υλοτόμοι το ίδιο, βοηθούσαν να αυξάνει σημαντικά το μισθό του και μάλιστα να έχει αποκτήσει σπίτι στην πόλη.

Προχώρησε προς το παράθυρο και το άνοιξε. Από τη γωνιά του απέναντι κτιρίου, είδε τον υφιστάμενό του Χωροφύλακα να σέρνει από το γιακά έναν κτηνοτρόφο. Μόλις αναγνώρισε τον συλληφθέντα, τον έπιασε κρύος ιδρώτας. Μόλις χθες για ένα ένταλμα της Εφορίας για χρέη του προς το Δημόσιο, που προέρχονταν από βόσκηση δημόσιας έκτασης και προκειμένου να το καθυστερήσει  είχε δεχθεί πεσκέσι ένα δοχείο τυρί. Τι στο καλό μπλέκονταν στα πόδια του ο Χωροφύλακας;

Άνοιξε το παράθυρο και σε μια απέλπιδα προσπάθεια να απελευθερώσει τον κρατούμενο, φώναξε: «Άστον, άστον, ήρθε άλλη διαταγή».

Ήρθε άλλη διαταγή και για τους πολιτικούς μας αφού δεν κατάφεραν να απομονώσουν και να στείλουν στον αγύριστο αυτούς τους πολιτικούς που διασπάθισαν και κατάκλεψαν το Δημόσιο. Siemens, cfi, Novartis, Εξοπλιστικά κλπ Που επιμένουν να κρύβονται πίσω από το Σύνταγμα για το άσυλο, ενώ θα μπορούσαν να παραιτηθούν με δήλωσή τους της ασυλίας τους. Που εξακολουθούν σε χαλεπές μέρες να εμπαίζουν  το λαό και να κοροϊδεύουν με τη φτώχεια και την ανέχειά του.

 Ήρθε άλλη διαταγή για τους όψιμους Μακεδονομάχους. Που ανέχθηκαν επί εξήντα και πλέον χρόνια να ονομάζεται αυτό το Σλαβόφωνο κράτος Μακεδονία, να ιδρύει Πανεπιστημιακές έδρες στο εξωτερικό, να προπαγανδίζει το Ίλιντεν, σαν τον μοναδικό αγώνα απελευθέρωσης των κατοίκων στη Μακεδονία από τους Τούρκους, να στήνει ανδριάντες καπηλευόμενοι το ενδοξότερο ενδεχομένως κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας και τώρα να ξιφουλκούν σκουριασμένες σπάθες  και γιαταγάνια να μην υλοποιηθούν εκείνα που για δεκαετίες παρακαλούσαν να πραγματοποιηθούν.

Ήρθε άλλη διαταγή για τους 27 τραυματίες Αστυνομικούς στη Βουλή που ούτε μια κουβέντα συμπάθειας δεν έβγαλαν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, ενώ για τον τραυματία Αστυνομικό που έσκασε η βόμβα στα χέρια του στην εκκλησία, τον επισκέφθηκε ολόκληρη κομματική κουστωδία.

 Όμως σε όλα αυτά και πάνω από αυτά υπάρχει ο λαός. Που τελικά αναγορεύεται σε ύπατο μύστη της ζωής. Που θέλει να αντιδράσει, να φωνάξει, αλλά η φωνή του κατευθύνεται εκεί που κομματικά συμφέρει σ’ αυτούς που τον επικαλούνται. Που παραμένει ατάραχος στον επικείμενο σεισμό. Που παραμένει άγρυπνος σαν να έχει επίγνωση του κινδύνου. Ευγενικός σαν καλεσμένος σε ξένο σπίτι. Υποχωρητικός σαν πάγος που λιώνει. Απλός σαν απελέκητο κούτσουρο.

Αλλά άδειος σαν σπήλαιο και θολός σαν λασπόνερο.

_