Οι αρματηλάτες - Του Κων/νου Τζέκη

Νύχτα. Η πόλη ζαλισμένη, από την καθημερινή της αγωνία, κοιμάται με την προσδοκία της ανατολής μιας καλύτερης μέρας. Ο ουρανός αρχίζει και γαλαζιάζει, που δηλώνει την αέναη μάχη της νύχτας με

τη μέρα και τη σταδιακή επικράτηση του φωτός.

Ο αέρας παγωμένος και το καυσαέριο της προηγούμενης μέρας πασχίζει να σου κόψει την ανάσα, στην κεντρική λεωφόρο της πόλης.

Οι σηματοδότες έρημοι και ξεχασμένοι, αναβοσβήνουν το κόκκινο, το πράσινο, το κίτρινο με νυσταγμένα μάτια, λες και στηθήκανε σε έρημο, ποιά η αποστολή τους τούτη την έρημη ώρα, προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τις πορείες, τα φρεναρίσματα, την αγωνία του τυφλού και ανήμπορου να περάσει απέναντι, τον αδίστακτο που παραβιάζει το κόκκινο, βρίζοντας τους αλαφιασμένους πεζούς και γενικά όλα τα συμβαίνοντα της προηγούμενης κουραστικής μέρας.

Ξάφνου, ένα βουητό σχίζει την ηρεμία του τοπίου, λες και κεραυνοί οργώνουν την ατμόσφαιρα, λες και γίνεται έκρηξη λατομείου, λες και το καταπέτασμα είναι έτοιμο να σχισθεί στα δύο.

Σε λίγα δεύτερα, που ο χρόνος τσαλακώνει τη λογική ο θόρυβος πιο κοντινός και περισσότερο αναγνωρίσιμος. Ξεχωρίζονται καθαρά τώρα τα μουγκρητά, σα βήξιμο τερατώδους γίγαντα, μηχανών που μαρσάρουν δαιμονισμένα.

Σκέφτεσαι,    ότι κάτι το αιφνίδιο κακό αναστατώνει την ηρεμία του τοπίου και καταστρέφει τα όνειρα των κοιμώμενων κατοίκων. Σε λίγο,  από τη βοή και την αντάρα, μια μετά την άλλη,  θα αρχίσουν να ανάβουν δειλές λάμπες στα αχνά παράθυρα των σπιτιών.

Μα, ώσπου να ολοκληρώσεις τη σκέψη σου, ένα καραβάνι, ένα τσούρμο, ατίθασων αλόγων με τη μορφή μάσκας αυτοκινήτου αιφνίδια μουγκρίζοντας και κάνοντας δαιμονισμένο  σταματά με ανατριχιαστικό θόρυβο των λάστιχων, που φρενάρουν με βία, μπρός στον κόκκινο σηματοδότη.

Δίπλα, στο ένα κόκκινο σύγχρονο άρμα, άλλο πράσινο, δίπλα το μπλε και πίσω οι αδύναμοι. Μα ποιος ενδιαφέρεται για τους αδύναμους. Είναι η ώρα του νικητή. Του θριαμβευτή, του λιονταριού με τις μηχανές αναμμένες σε στροφές, που σπάζουν τα στροφόμετρα και τρελαίνουν το ξεκούρδιστο μυαλό του σύγχρονου αρματηλάτη, περιμένουν την καινούργια εκκίνηση να ορμίσουν προς τα μπρός.

Σε λίγο, κάτω από ένα θόρυβο, που σπάει τα τύμπανα και κάνει τις αγουροξυπνημένες νοικοκυρές να σταυρώνονται από περιέργεια και φόβο, ορμούν να κατακτήσουν το στιγμιαίο τρόπαιο των λίγων δευτερολέπτων, μέχρι τον επόμενο σηματοδότη. Για να αρχίσουν και πάλι από την αρχή για την επόμενη κατάκτηση.

Το σαρδόνιο χαμόγελο του νικητή και μια περιφρονητική ματιά προς την πλευρά του νικημένου, είναι το έπαθλο αυτού του αυτοσχέδιου αγώνα, της κόντρας, όπως τη λένε οι «ειδικοί». Τίποτα περισσότερο. Τόσος αγώνα, τόσος θόρυβος, τόσος κίνδυνος, τόση αγωνία για ένα χαμόγελο και μια ματιά περιφρόνησης.

Σύγχρονοι αρματηλάτες της πλάκας , της ουτοπίας, της εικονικής πραγματικότητας. Όπως αυτής, που βιώνουν καθημερινά με τα ηλεκτρονικά μέσα στο χέρι, για έναν εικονικό έρωτα, μια εικονική μάχη στο παιχνίδι, μία απατηλή και φευγαλέα γνωριμία, για μια απόμακρη καλημέρα και ένα γεια στο καντράν του κινητού, άντε το πολύ να συνοδεύεται από ένα λουλούδι. Πλαστικό και μαραμένο. Παγωμένο σαν την καρδιά του αποστολέα.

Για ένα τίποτα. Για μια ουτοπία. Για μια εικονική πραγματικότητα. Όπως αυτή που ζει η νεολαία όλου του κόσμου, χωμένη σε μια οθόνη.

Μέχρι να αντικρύσει την ωμή πραγματικότητα, που βρίσκεται κρυμμένη για τον καθένα πίσω από την ομίχλη των ονείρων τους. Έπαθλο     μερικών ή και πολλών εξ αυτών η εξάρτηση, η κατάθλιψη, η καταστροφή.

Η ζωή δεν εικονικός ανταγωνισμός. Είναι η αλήθεια. Αλλά στην εικονική πραγματικότητα, που να την αναζητήσει κανείς!!!

του Κωνσταντίνου Τζέκη

_