Ο Γιάννης Τσοκαναρίδης αποχαιρετά τον Σπύρο Τζεραβίνη

Γράφει ο Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών

Φίλε Σπύρο,οι συνάδελφοι και οι φίλοι σου στην Ένωση Αθηνών και στην ΔΑΕΑ σε αφήσαμε σήμερα στην τελευταία  σου κατοικία στο Αίγιο. Φαινόσουν ήρεμος, σχεδόν γαλήνιος, πράγμα πολύ παράξενο για την ιδιοσυγκρασία σου και την προσωπικότητά σου. Αν ήσουν κάτι σε αυτό τον κόσμο, δύο κυρίως πράγματα ήσουν. Ήσουν επαναστάτης και πολεμιστής. Πολεμιστής και επαναστάτης. Ίσως ήταν γραμμένο στο DNA σου, μιας  και στα χώματα που γεννήθηκες υφίσταται μια αδιαμφισβήτητη παράδοση και στα δύο. Είχες λοιπόν καρδιά και ψυχή  ενός «ΜΑΧΙΜΟΥ» πολεμιστή και ενός γνήσιου επαναστάτη‧  τύπος συγκρουσιακός, που σε κάθε ευκαιρία έμπαινες μπροστά με σθένος και πείσμα, πολεμώντας για τις ιδέες σου, για τα πιστεύω σου, για τους συναδέλφους σου, τους συνεργάτες σου, τους φίλους σου, τις κοπέλες σου, τα σκυλιά σου…

Αρχικά, στις Διμοιρίες της ΥΜΕΤ που υπηρέτησες για χρόνια, σε πάρα πολύ δύσκολους καιρούς, όπου όλοι και  όλα ήταν εναντίον μας, από πολύ νωρίς στο μετερίζι του συνδικαλισμού που υπηρέτησες πραγματικά ανιδιοτελώς και μετά, λίγο πριν το τέλος σου, στους «Πάνθηρες»…

Ισχυρογνώμων πάντα, δεν μπόρεσες να πιστέψεις (ούτε κανένας μας φρονούμε) ότι η καρδιά σου, η καρδιά ενός πολεμιστή, θα σε προδώσει σε τέτοιο βαθμό. Κι όμως…έγινε. Προφανώς, αν και πάλευες με τους δικούς σου «δαίμονες», δεν κατάφερες να βγεις νικητής. Έφυγες εντελώς ξαφνικά και ήσυχα, ενώ έκανες κάτι που αγαπούσες πολύ. Να συνομιλείς διαδικτυακά με δεκάδες γνωστούς και φίλους σου, για ένα σωρό ζητήματα που ανέλυες κάθε φορά με τον απαράμιλλο ζήλο σου. Τολμούμε να πούμε, πως δε σου άξιζε τέτοιος θάνατος. Μοιάζει σαν τραγική ειρωνεία…σε σχέση με την «επαναστατική» σου φύση. Κι όσο η φύση σου αυτή δημιουργούσε συγκρούσεις και προστριβές με διαφόρους…ένα περίεργο πράμα ρε φίλε. Κανείς δε μπορούσε να σου κρατήσει κακία.

Κάπως, με κάποιο τρόπο, με τον δικό τους τρόπο τους ίσως, όλοι σ’ αγαπούσαν, σε κάνανε κέφι. Ας είναι πραγματικά ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει…

Δανειζόμενοι δύο στίχους από ένα αγαπημένο σου καλλιτέχνη σε αποχαιρετούμε φίλε «Τζέρα», αναρωτώμενοι ειλικρινά…

« Ρεεεε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω;;  » …