Κείμενο του Χρήστου Τσάκαλου που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα athens.indymedia.org
Ξαναγυρνώντας, νιώθεις πως η φυλακή μοιάζει να σε περιμένει από πάντα. Μπαίνοντας στις φυλακές Ναυπλίου συνάντησα πολλά γνώριμα πρόσωπα από Γρεβενά, Κορυδαλλό, μεταγωγές, κρατητήρια. Έμοιαζαν πλέον σαν φυσικό ντεκόρ της φυλακής. Γνώριζα τις υποθέσεις τους. Είχαν βγάλει την ποινή τους και είχαν “πληρώσει” το χρέος τους στην κοινωνία. Κεφάλαιο και τόκους μαζί. Κανένας δεν τους χάρισε ούτε μια μέρα. Απόρησα γιατί ήταν ακόμα μέσα.
“Κομμένες άδειες, κομμένες αναστολές, παλιές ξεχασμένες αποφάσεις..”
Το σωφρονιστικό σύστημα είναι γεμάτο από ξεχασμένους ανθρώπους. Είναι οι μόνιμοι κάτοικοι φυλακής με μικρά διαλείμματα.
Τα δημοσιογραφικά σκυλιά πίσω απ’ τα κοστούμια και τα βαριά τους μακιγιάζ γρυλίζουν για αυστηρότερες ποινές. Αφρίζουν πολεμόχαρα, διαμαρτυρόμενα για το χρόνο έκτισης των ποινών. “Τα ισόβια να σημαίνουν ισόβια” γαβγίζουν..
Αδιαφορούν για το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει ο μεγαλύτερος αριθμός ισοβιτών εξ’ αιτίας της ευκολίας με την οποία μοιράζονται απ’ τους δικαστές. Αδιαφορούν για τον παραλογισμό του ύψους των ποινών, για τα 70, 80, 100 χρόνια που φορτώνουν έναν κρατούμενο ο οποίος για να τα εκτίσει θα χρειαστεί δύο ζωές και το αποφυλακιστήριο θα παραληφθεί μετά θάνατον!
Περηφανεύονται όμως για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Τουλάχιστον εδώ δεν έχουμε θανατική ποινή. Κι όμως, έχουμε...
Μπορεί να μην ψήνουν τον κατάδικο στην ηλεκτρική καρέκλα, όμως με τις ποινές τους τον λιώνουν με το οξύ του χρόνου, ξεχασμένο μέσα σε τσιμεντένια κελιά. Μόνιμη ελπίδα του κρατούμενου μετά τον Γολγοθά των δικαστηρίων είναι η άδεια και η πολυπόθητη υφ’ όρων απόλυση...
Σε κάθε αίτηση, αφού έχει συμπληρώσει όλες τις προϋποθέσεις που του έχουν ζητήσει, παίρνει τον φάκελό του, φοράει τα “καλά” το και με μια μεγάλη δόση ελπίδας πάει να συναντήσει τους κριτές του.
“Απορρίπτεται... Δεν θα κάνει καλή χρήση της άδειας. Απορρίπτεται... Η καλή συμπεριφορά που επιδεικνύει εντός της φυλακής είναι προσχηματική”.
Ο κρατούμενος έκανε ότι του είπαν και τώρα το μαντείο των δικαστών προφητεύει το μέλλον του. Πολύ συχνά ούτε καν βλέπουν τον κρατούμενο στις προσφυγές που κάνει. Αρκεί ο ποινικός του φάκελος, ενώ οι ίδιοι ισχυρίζονται πως δεν δικάζουν το παρελθόν. Άλλωστε για να κάνει αίτηση έχει ήδη πληρώσει το τίμημα του παρελθόντος του.
Δεν είναι άγιοι οι κρατούμενοι, όμως αν το“φάρμακο” είναι περισσότερη φυλακή, καλό είναι να μην ξεχνάνε ότι η υπερδοσολογία φαρμάκων δηλητηριάζει τον “ασθενή”. Αν κανείς θέλει να θεραπεύσει το πρόβλημα καλά θα κάνει να ψάξει τις αιτίες του. Κανείς δεν γεννιέται εγκληματίας. Η φυλακή είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Όταν ο κρατούμενος βλέπει ότι οι αξίες του κράτους είναι η διαφθορά, η απάτη, τα σκάνδαλα, αυτά θα μιμηθεί.
Παράλληλα οι αόριστες δικαστικές αποφάσεις και οι αυστηρότερες ποινές του νέου ποινικού κώδικα γεμίζουν τον κρατούμενο με μίσος και επιβιωτική πονηριά. Κοινωνικά αποκλεισμένος και κουβαλώντας το στίγμα της φυλακής, θα επαναλάβει τον κακό του εαυτό. Η μαντεψιά των δικαστών για “προσχηματική αλλαγή” θα γίνει αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Η ελευθερία του έχει ημερομηνία λήξης.
Ταυτόχρονα, έξω από τα τείχη της φυλακής απλώνεται η μεγάλη αόρατη φυλακή... Με τον φόβο του πραγματικού εγκλεισμού η κοινωνία κλειδώνει μόνη της τον εαυτό της. Τα κάγκελά της είναι ο φόβος, η ηττοπάθεια, η αδιαφορία... Η πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να περιφέρονται στο δικό τους προαύλιο, απ’ το σπίτι στη δουλειά και αντίστροφα, ξεγελώντας την αιχμαλωσία τους με ψευδαισθήσεις διασκέδασης και φανταχτερές μάρκες αντικειμένων. Η αυξανόμενη φτώχεια, υλική και πνευματική, τους κάνει να σκύβουν ακόμα περισσότερο το κεφάλι.
Όμως για την δικιά τους αποφυλάκιση, το δικαστικό συμβούλιο έχει τον αυστηρότερο κριτή. Τον ίδιο τους τον εαυτό. Οι ίδιοι οφείλουμε να επιλέξουμε πως θα ζήσουμε. Με τη συνθήκη του χαρούμενου σκλάβου ή με τους όρους της ουσιαστικής ελευθερίας και της αξιοπρέπειας...
Καλή λευτεριά σε όλους...
Χρήστος Τσάκαλος
Φυλακές Ναυπλίου
Πηγή: athens.indymedia.org
0 Σχόλια