Για την επέτειο του Πολυτεχνείου - Του Γ. Παναγιωτακοπουλου.

Πρίν από μέρες τιμήσαμε στις 28 Οκτωβρίου το μεγάλο ΌΧΙ του 1940 που είχε πει όλος ο Ελληνικός λαός στον Ιταλοφασισμό.

Σήμερα, είκοσι μέρες περίπου μετά, γιορτάζουμε τιμώντας την επαιτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δηλαδή το ΌΧΙ που είπε το καλύτερο τμήμα του Ελληνικού λαού, τά νιάτα,στον Ελληνικό φασισμό, που είναι και οι τοξίνες της Εθνικής και κοινονοκοπολιτικης ζωής του τόπου μας.

Λίγο πριν από τό 1967, μετά από πολλούς αγώνες ο Ελληνικός λαός, κατάφερε νά αρχίσει μία προοπτική για καλύτερο μέλλον,στο εσωτερικό αφ'ενός, καί αφ'ετέρου να πλησιάζει σε καλό τέλος το Κυπριακό.

Αυτό το διπλα ωραίο πράγμα για τόν Ελληνικό λαό, όχι μόνο δεν άρεσε, αλλά τάραξε τους στρατοκρατες της Αμερικής, όχι βέβαια τον Αμερικανικό λαό, αφ'ενός,και αφετέρου τους καλύτερους πρεσβευτές τους,που δεν ήσαν άλλοι δυστυχώς από τους Έλληνες μαριονετανθρωπους της CIA ,με πολύ Εθνικοφροσυνη.

Γι αυτό λοιπόν οι στυγνοι Αμερικανοί στρατοκρατες,αναθεσαν στους δεύτερους, δηλαδή τους μαύρους Συνταγματάρχες της Χούντας να αποσωβησουν τον κίνδυνο,με το να ισοπεδώσουν, να εξευτελίσουν κάθε υψηλό ηθικό,και να στρεβλώσουν συνάμα κάθε γνήσιο Ελληνικό πράγμα με παραπλανητικές φανφάρες, γιορτές..

6,5 χρόνια πανούκλας και χολέρας, μαζί με τρομοκρατία, καταπίεση,μα και αισχροκέρδεια, σαν ρουφιγμα βδελας, στον ωραίο, δύστυχο και προδωμενο μας λαο.

Έχοντας προ πολλού αρχίσει σιγά σιγά να αντιστέκεται ο λαός δείχνοντας τήν αντίθεση του με κάθε τρόπο,με κάθε μέσο έξω από τήν Ελλάδα, μα και μέσα, παρουσιάζεται αρχικά η εξέγερση των φοιτητών με την κατάληψη της Νομικής σχολής σαν προμήνυμα.

Αυτό ανέβασε τη θερμοκρασία του λαού,και προπάντων των φοιτητών,που σαν μετερίζι τους προτιμούν τώρα έναν τόπο πολύ ωραίο, νεοκλασικής ομορφιάς, και μάλιστα έτσι που να βρίσκεται σε μέρος που να μπορούν να ξεσηκώσουν το λαό καλύτερα.

Τό χώρο του Πολυτεχνείου και της Σχολής καλών τεχνών.

Τρείς μέρες και τρεις νύχτες μένουν μέσα στο χώρο αυτό τα παιδιά με τη δυνατή καρδιά, δημιουργώντας μία ελεύθερη πολιτεία,με τον ραδιοφωνικό σταθμό της,(που κάθε στιγμή μετέδιδε μηνύματα, συνθήματα, εκκλήσεις για τρόφιμα και φάρμακα, καλώντας τον Ελληνικό λαό να πλαισιώσει τις τάξεις του γύρω από τό χώρο),με το εστιατόριο που μοίραζαν συσσίτιο, με το πρόχειρο ιατρείο του σαν νοσοκομείο,και προπάντων με το σώμα της περιφρούρησης σαν Αστυνομία για ασφάλεια, για τον φόβο της διείσδυσης και προβοκάτσιας από έξω (στα επικίνδυνα σημεία, ιδίως από τη πάνω μεριά), βασικό θέμα για τη προφύλαξη του ζωτικού αυτού χώρου,που μετά θά έβαφαν με το φλογερό και ηρωικό τους αίμα.

Εκτός από τους νέους αυτούς που είχαν υπηρεσία στην μικρή,ιδιορυθμη επαναστατική και επαναστατημένη πολιτεία, όλοι οι άλλοι φοιτητές, μαθητές, ακόμη και εργάτες (γιατί υπήρχαν), ήσαν σκαρφαλωμένοι γύρω γύρω,πάνω στα κάγκελα σαν τα..σταφύλια, της οργής όμως,για τον εξευτελισμό που μας επέβαλε η φασιστική Χούντα, ψάλλοντας σαν σε νέο Ακάθιστο Ύμνο,με την ιερότητα της στιγμής,τα συνθήματα με φουσκωμένα τα στήθη,σαν πουλιά της λευτεριάς.

Έτσι δε που κουνούσαν ορμητικά τα χέρια τους,με ανοιχτές παλάμες,η σφιγμένα σαν γροθιές από το πείσμα, ή κρατώντας αυτοσχέδιες σημαίες, ή πλακάτ, σύμφωνα με τον ρυθμό των συνθημάτων που κραυγαζαν, έδιναν την εντύπωση παράξενων λαβάρων με φωνή, ζωντανών λαβάρων μίας αλοιωτικης λιτανείας, της λιτανείας της λευτεριάς.

Τα συνθήματα τους ήσαν φλογερά, όπως φλογεροί κι απόλυτοι ήσαν και οι ίδιοι,σαν χορδές τεντωμένες,μιας μελωδικής άρπας που λέγεται λευτεριά.

"Κάτω η Χούντα"," θάνατο στον φασισμό","ψωμί παιδεία ελευθερία",", κάτω η μαύρη Χούντα των Συνταγματαρχών","κάτω οι Αμερικάνοι","απόψε πεθαίνει ο φασισμός ',"Ελλάς, Ελλήνων, φυλακισμένων ", καί άλλα.

Όλα αυτά τα συνθήματα ήσαν διανθισμένα κατά διαστήματα με τραγούδια επικά,σαν εμβατήρια

 

Βέβαια πολλή μουσική Μίκη Θεοδωράκη που έχει στοιχεία εμψυχωτικα, τονωτικα γι αυτές τις μεγάλες στιγμές, επικό ανάλογα με το πνεύμα, δημοτικό όπως το καταπληκτικό Κρητικό ριζίτικο "πότε θά καμει ξαστεριά", που αρκετές φορές έπαιζαν ή το τραγουδούσαν, και που μάλιστα η ψυχή του ανεπανάληπτου αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη, μπόρεσε να φτάσει και να τραγουδήσει μέσα στο Πολυτεχνείο για να εμψυχώσει.

Φώναζαν για λευτεριά,για αξιοπρέπεια στο ξεχαρβαλωμα, για φώς στο σκοτάδι, για ξαστεριά μέσα στην βαριά και εξουθενωτική συννεφιά, για τους έντιμους Έλληνες.

Ναι. "Θέλω να γίνει ξαστεριά /να λιώσουνε τα χιόνια/, στα δύσκολα τα χρόνια αυτά/ντροπής τα μαύρα χρόνια".

Κάθε μέρα του 3ημερου που περνούσε, μαζευόταν κόσμος όλο καί περισσότερος, που προσετρεχε στην επίκληση για συμπαράσταση (του σταθμού του Πολυτεχνείου),του πομπού που εξέπεμπε μηνύματα αξιοπρέπειας και θάρρους στους Αθηναίους, στους Πανελληνες.

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο,σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων φοιτητών, των ελεύθερων Ελλήνων "!

Το άκουσμα αυτό προκαλούσε ρίγη συγκίνησης, ενθουσιασμού και περιφανειας γι αυτούς τους σαν θεούς ωραίους νέους, που αντί να δεχθούν την υποτέλεια,να καθίσουν ήσυχοι στα σπιτάκια τους, στις δουλίτσες τους, όπως άλλοι,προτίμησαν να προτείνουν τα στήθη τους σαν κυματοθραύστη του μίσους των αξιοθρήνητων ανδρείκελων της φασιστικής Χούντας,σαν γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα.

Και να σκεφθεί κανείς,πως λίγοι ευτυχώς άνθρωποι, δυστυχώς Ελληνοφανεις, υπήρχαν σε Δημόσιες Υπηρεσίες και σε σχολεία, που δυστυχώς έλεγαν πως έπρεπε να πάνε και να σπάσουν τα κεφάλια από αυτά τα Κομμουνιστακια…

Τί αστείο, μα και τραγικό να αποκαλούνται έτσι νέοι άνθρωποι, ανιδιοτελείς,με ιδανικά,που τοποθέτησαν τή λέξη Ελλάδα πάνω από τον εαυτό τους, ή αναρχικοί, όπως τους έλεγε το πρώτο κεφάλι φιδιού,ο δικτάτορας Παπαδόπουλος (γιατί τό 2ο δικέφαλο ήταν ο Ιωαννίδης).

Το πανηγύρι της λευτεριάς,η λιτανεία του ξεσηκωμού τελείωσε, πέρασαν οι τρεις δυναμικές μέρες, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή.

Ήρθε το βράδυ της Παρασκευής προς το Σάββατο,ο δρόμος της καταστροφής  του μαρτυρίου και ο δρόμος συνάμα προς τη δόξα , τη τιμή.

Από τό βράδυ της Παρασκευής άρχισαν τα πράγματα νά βαραίνουν.

Αστυνομικοί και στρατιώτες, αλλά και τραμπουκοχαφιεδες,με τα ανάλογα όπλα τους, ρόπαλα και τα σχετικά, ήσαν έτοιμοι.

άρχισε πρώτα το άγριο κυνηγητό του κισξουυ, κυριολεκτικά θανάσιμο, γύρω από το Πολυτεχνείο, έτσι που να απομονωθεί αυτό (το Πολυτεχνείο),και να γίνει ο κύριος στόχος της καταστροφικής μανίας των οργάνων της Χούντας.

Κτυπούσαν από κάθε γωνιά, από πίσω από την Ασφάλεια, από τή ταράτσα του ξενοδοχείου ΑΚΡΟΠΌΛ,με πολυβόλα, περίστροφα,και βέβαια με άπειρα δακρυγόνα,για να παραλύσουν την αντίσταση.

Ο σταθμός συνέχεια φώναζε,"είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι, αδέρφια μας φαντάροι"!.

Όσο προχωρούσε η ώρα,η κατάσταση γινόταν όλο καί πιο αφόρητη, καθώς οι σφαίρες σφύριζαν το χορό του θανάτου, τόσο μέσα στο χώρο, όσο και έξω σε διάφορα σημεία, όπως στην Ομόνοια, Πλατεία Βάθη, πλατεία Βικτωρίας, αλλά και σε άλλα μέρη.

Όταν είδαν οι τύραννοι πως τα πράγματα παρατείνονται άσχημα, χωρίς να παραδίδονται οι υπερασπιστές του πολυτεχνείου, κατέβασαν τα τανκς (ένας μάλιστα στρατιώτης από ένα τανκς, είχε χαιρετήσει το πλήθος!).

Ένα δε από αυτά, κτυπώντας και πατώντας την πύλη του Πολυτεχνείου, μπήκε μέσα δίνοντας έτσι το σύνθημα της ολοκληρωτικής σπονδης αίματος, που άφθονο πλέον έτρεχε από τους πληγωμένους ή σκοτωμένους εν ψυχρώ, από πολύ πολύ κοντά, μέσα στο πανδαιμόνιο θορύβου από σφαίρες, κραυγές και βογγητα πληγωμένων .

Η υπόθεση του πολυτεχνείου κατακαψε,κατατρεξε τους δικτάτορες, το δένδρο δε της λευτεριάς φύτρωσε σε χώμα από τα σώματα των ηρωικών νεκρών του, και ποτίστηκε με το αίμα τους.

Πολύ μεγάλος ήταν ο αριθμός των νεκρών του πολυτεχνείου,και μέχρι σήμερα άγνωστος.

Γνωστό όμως είναι πως παρόλη την προσπάθεια για καπηλεία της ιερής και συγκλονιστικής αυτής υπόθεσης,πως συγκινεί και θα συγκινεί, γιατί έγινε για ένα καλύτερο μέλλον,με τιμή και αξιοπρέπεια, γιατί η δύναμη για αντίσταση και θυσία εκείνης της στιγμής, μετατρέπεται σε ώρα ειρήνης και Δημοκρατίας,σε ανθρωπιά, νόμο, τάξη, παιδεία.

Αυτό θα μας έλεγε και θα μας πρότεινε ένας ημίθεος του πολυτεχνείου, που στη ζωή ήταν βραβευμένος μαθητής του Ζωγράφου , ο Διομήδης ΚΟΜΝΗΝΌΣ.

Ας βαδίσουμε γι αυτό σταθερά στο δρόμο που χάραξε η 17 Νοέμβρη,  με αποφασιστικότητα,με άσβεστη ανάμνηση στο γεγονός και τρυφεραδα γι αυτούς στην καρδιά.

"Λοιπόν,κι αν δάκρυ σου έρθει την αυγή/δεκαεπτά Νοέμβρη,/, άστο να πέσει προς τη γη/, άλλους εκεί να εύρει.."!/

 

17.11.2023