Χθες το απόγευμα, άλλος ένας οδηγός ΙΧΕ οχήματος αποφάσισε, όμορφα και ωραία, να σταθμεύσει στη (νόμιμη) αναπηρική θέση της συζύγου μου. Ο οδηγός «καλώς» έπραξε αφού έτσι του άρεσε βρε αδερφέ! Σε «γραφικό» τηλεφώνημά μου στην άμεση δράση χρειάστηκε να περιμένω 2,5 ώρες για να επιβληθούν τα νόμιμα.
Σας διαβεβαιώ ότι περίμενα πολύ λιγότερο σε σχέση με άλλες φορές… Το ξέρετε, δε σας κάνει εντύπωση. Το τεράστιο, αυτό, χρονικό «παράθυρο» εκμεταλλεύεται ο κάθε ασυνείδητος για να σταθμεύσει (οπουδήποτε) παράνομα, να κάνει τη δουλειά του και να φύγει ατιμώρητος. Σας λέει αυτό κάτι; Όχι, εκ πρώτης όψης.
Ξέρετε γιατί; Έχουμε μάθει να ζούμε στην ασχήμια που, όμως, μας βολεύει, να θεωρούμε το κάθε παράλογο λογικό και να ζούμε μια ζωή ακόμη πιο μίζερη «γιατί έτσι είναι», γιατί έτσι μας αρέσει, γιατί έτσι μας αξίζει…
Η αστυνομία ήρθε και επικαλέστηκε υποστελέχωση, με αποτέλεσμα την (άτυπη) προτεραιοποίηση των καταγγελιών του πολίτη ως σημαντικές και ως ασήμαντες.
Όπως έτυχε η «ασήμαντη» δική μου. Το ίδιο θα διαπιστώσετε σε πολλές, για να μην πω σε όλες, τις δημόσιες υπηρεσίες, το ίδιο και στον ιδιωτικό τομέα όπου η παροχή υπηρεσιών σε πολλές εταιρίες είναι η κάκιστη. Τα ίδια θα σας πουν. Μη σας κακοφαίνεται «έτσι είναι». Έτσι μας αρέσει… Έτσι μας αξίζει…
Μήπως, τελικά, είναι θέμα κουλτούρας, μήπως τελικά μας αξίζει ως πολίτες αυτής της χώρας αυτού του επιπέδου η παροχή υπηρεσιών; Είναι θέμα οργάνωσης; Τι είναι τελικά; Τι φταίει; Σας διαβεβαιώνω ότι όσους και να προσλάβουμε, πάλι τα ίδια θα είμαστε. Να βάλω και τον εαυτό μου μέσα. Τελικά:
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν.» Με άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε… Συμφωνούμε να αλλάξουν όλα, αλλά η αλλαγή να ξεκινήσει από τον διπλανό μας. Συμφωνείτε ότι αν βελτιωνόμασταν όλοι κατά ένα, μόνο, 10% θα αρκούσε για να είμασταν μια πιο ισορροπημένη κοινωνία; Ότι θα ζούσαμε καλύτερα;…
Ο παραβάτης ήρθε, τον πέτυχα. Για καλή μου τύχη, ήταν πολύ ηλικιωμένος και παρότι ζήτησε συγγνώμη (και πάλι καλά), κατάλαβε ότι έκλεισε την γκαραζόπορτα και όχι θέση στάθμευσης για αμεα! Δεν κατάλαβε τίποτα δηλαδή. Μαζί του είχε την ηλικιωμένη σύζυγό του, την κόρη του, η οποία ζήτησε και αυτή συγγνώμη (και πάλι καλά), και τα τρία του εγγονάκια. Μπήκαν στο όχημά του, και οι έξι, δε φόρεσε κανείς τους ζώνες ασφαλείας και έφυγαν κύριοι.
Η κλήση στο μεταξύ έμεινε στον ανεμοθώρακα του οχήματος να ανεμίζει… Ξέρετε κάτι; Αν ήταν νεότερος πολύ\ πιθανόν να με προπηλάκιζε. Μη μου πείτε πως όχι; Και κάποιοι θα έλεγαν καλά να
πάθω. Μήπως έτσι έχουμε μάθει λίγο πολύ; Μήπως έτσι είναι και έτσι μας αξίζει;
πάθω. Μήπως έτσι έχουμε μάθει λίγο πολύ; Μήπως έτσι είναι και έτσι μας αξίζει;
Αράδα κουρ@δ@ όλα και πάλι από την αρχή…
Ποιος αδικήθηκε τελικά; Η αμεα γυναίκα μου που αναγκάστηκε να σταθμεύσει μακριά και έως ότου να φθάσει στο σπίτι, κατουρήθηκε πάνω της. Ντροπή της; Ντροπή μας; Ντροπή σας;…
Ένας συνάδελφος (όντως συνάδελφος)
Ένας συνάδελφος (όντως συνάδελφος)
0 Σχόλια