Ποιοι επιτέθηκαν στον πρόεδρο τής ΟΝΝΕΔ

Αναδημοσιεύουμε από το Indymedia: Στις 15 Δεκεμβρίου το βράδυ, επιτεθήκαμε με εμπρηστικό μηχανισμό στο σπίτι του προέδρου της ΟΝΝΕΔ, Παύλου Μαρινάκη, στην οδό Αριαννού 29 στο Παγκράτι.

Άλλη μια ενέργεια άμεσης δράσης που αποκρύπτεται από τα συστημικά ΜΜΕ σκόπιμα, αποσκοπώντας στην προστασία,αφενώς, του εκάστοτε στόχου, αλλά και στην διαφύλαξη του συνολικού κύρους της εξουσίας που θέλει τους κυρίαρχους στο απυρόβλητο μακριά απο τα χέρια των “εξαθλιωμένων υποτελών” τους. Όμως παρόλα αυτά, είμαστε εδώ για να διαψεύσουμε αυτή την ψευδεπίγραφη ασφάλεια που επιμελώς επιδιώκουν να παρουσιάσουν ως προνόμιο των ισχυρών.

Έτσι κι εμείς αναζητήσαμε και βρήκαμε το συγκεκριμένο υποκείμενο που το τελευταίο διάστημα, πέρα από το γεγονός οτί είναι εξοργιστικά προκλητικός με το θράσος του και τις δηλώσεις του, φαίνεται να έχει μια ανοδική πορεία στη Νέα Δημοκρατία. Κάθε άλλο παρά τυχαίο δεν είναι βέβαια αυτό. Το συγκεκριμένο κόμμα έχει επενδύσει στο προφίλ της λαϊκής δεξιάς που σαφώς ρέπει προς την ακροδεξιά, ενώ παράλληλα λανσάρει μέσω των καθολικά ελεγχόμενων ΜΜΕ μια εικόνα εκλεπτυσμένης “αριστείας” με στόχο να καλύψει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ακροατήριο.

Ας πούμε λοιπόν δυό λόγια για τον εν λόγω κύριο ούτως ώστε να αποτυπωθεί η σαπίλα που φέρει και υπηρετεί. Κομμάτι κι αυτός της εμπροσθοφυλακής μιας alt right δεξιάς, έχει δώσει διαπιστευτήρια πολιτικής συμβατότητας με τον σκοταδισμό της Νέας Δημοκρατίας αρκετά νωρίς. Υπηρέτης μιας ρητορικής που θέλει το “εθνικό συμφέρον” να ταυτίζεται με έναν υφέρποντα φασισμό σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Ένας εθνικισμός της “καθημερινότητας”, προσιτός και αρεστός στο σύνολο της κονωνίας, ένας εκχυδαϊσμός του πολιτικού λόγου με όχημα την διαρκή προβολή διαμέσου των μέσων κοινωνικής διαδικτύωσης. Απόροια αυτής της συγκαλυμμένης εθνικιστικής διάστασης είναι και οι ματσό δηλώσεις του με τις αναφορές στον εμφύλιο.(Τσίπρα αν ζούσαμε στον εμφύλιο από εμένα θα “πήγαινες”) Φυσικά δεν έχουμε καμία διάθεση να πάρουμε θέση στην λεκτική αυτή διαμάχη καθότι είμαστε σίγουροι για τον ρόλο που θα είχαν αμφότεροι κατά την διάρκεια του εμφυλίου. Όμως θα θέλαμε να τονίσουμε στον πολλά βαρύ Μαρινάκη πως το πιο πιθανό θα ήταν να είχε την κατάληξη που επιφύλασσε η μοίρα για τους ομοϊδεάτες και συντοπίτες του στην πηγάδα του Μελιγαλά.

Είναι σαφές πως στην Ελλάδα τα προδοτικά τάγματα συνεργατών των ναζί όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, αλλά αποτέλεσαν (κι όπως φαίνεται εξακολουθούν να αποτελούν) την ραχοκοκαλιά του νέου ελληνικού κράτους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι το εν λόγω υποκείμενο είναι εγγονός του δικηγόρου υπεράσπισης του Γ.Καλαμπόκα, δολοφόνου του Ν.Τεμπονέρα. Η βρώμα και η δυσωδία περνάει από γενιά σε γενιά.

Βέβαια ο “σκληρός” Μαρινάκης υπερασπιζόμενος τον Μπογδάνο, όταν ο τελευταίος έβγαλε στη δημοσιότητα λίστα με τα ονόματα ανήλικων παιδιών, φάνηκε να επικαλείται την συγχώρεση και την άφεση αμαρτιών “Δηλαδή, το θέμα είναι να πάρουμε το κεφάλι, πολιτικά εννοώντας ενός ανθρώπου ο οποίος ζήτησε συγγνώμη” αποζητώντας κατανόηση και συμπόνια.

Φυσικά όλο αυτό το ακροδεξιό του πάθος και η ιστορία του θα επιβραβευτεί από την κυβέρνηση με τον Κ.Μητσοτάκη να τον προτείνει για νέο γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ.

Κρίση Covid-19 και διαχείρισή της:

Φυσικά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι αυτή η, επι της ουσίας, ακροδεξιά κυβέρνηση καλείται εδώ και δύο χρόνια να διαχειριστεί το ζήτημα της πανδημίας και της γενικότερης κρίσης που φέρει ο covid-19. Ένα ζήτημα που σχεδόν μονοπωλεί την καθημερινότητα μας παρότι μέσα στο διάστημα αυτό έχουν συμβεί γεγονότα με τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό αντίκτυπο και εκ των πραγμάτων έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητα.

Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να μιλήσουμε για τα επιστημονικά δεδομένα και τις προεκτάσεις τους, αφήνουμε αυτό το κομμάτι στην επιστημονική κοινότητα, χωρίς βέβαια να θεωρούμε το σύνολο αυτό ένα και ενιαίο και χωρίς να παραγνωρίζουμε το γεγονός της μεροληψίας (στο βωμό της εξουσίας και του κεφαλαίου) που μέσα στα χρόνια την έχει χαρακτηρίσει. Για εμάς υπερισχύει στην προκειμένη περίπτωση η κοινωνικοπολιτική κρίση που βιώνουμε γιατί αυτό είναι κιόλας το μόνο πεδίο που θα μπορούσαμε να δράσουμε και να επηρεάσουμε ουσιαστικά ώς πολιτικός χώρος. Δυστυχώς όμως το πρωτόγνωρο της συνθήκης ως προς την διαχείριση της, σε συνδιασμό με την ίδια την φύση αυτής της κρίσης είχε σαν αποτέλεσμα την μερική αδρανοποίηση ενός μεγάλου κομματιού του ανταγωνιστικού/ριζοσπαστικού χώρου. Παρότι απ’ την πρώτη στιγμή της πανδημίας είδαμε να επιβάλλονται βαθιά ταξικά μέτρα ελέγχου και καταστολής δεν καταφέραμε να συσπειρωθούμε και να απαντήσουμε ουσιωδώς, εν αντιθέσει παρακολουθούσαμε “μουδιασμένοι” την αυξανόμενη περιστολή των ελευθεριών μας αναζητώντας τα μέσα και τους τρόπους απάντησης, πάντα λαμβάνοντας υπ όψιν και την ιδιαίτερη φύση της υγειονομικής κρίσης. Εκεί βρήκε τον χώρο η εξουσία να αναπτύξει και εν τέλει να επιβάλλει καθολικά την έννοια της “ατομικής ευθύνης” μετακυλίοντας το βάρος της διαχείρισης μιας τέτοιας κρίσης στον ίδιο το λαό. Με όχημα τον φόβο και την ανθρώπινη ζωή η κυρίαρχη τάξη κατάφερε τελικά να δημιουργήσει έναν διαχωρισμό στο κοινωνικό σύνολο πάνω σε μια εξ ορισμού ανεδαφική βάση “ή μαζί μας ή εναντίον της κοινωνίας”. Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του ριζοσπαστικού χώρου, αγνοώντας ή παραβλέποντας το γεγονός της ταξικότητας, τόσο της διαχείρισης όσο και τις ίδιας της κρίσης, βρέθηκε να υιοθετεί τις πολιτικές της κυβέρνησης ακόμα κι αν προσπαθούσε να τις προσαρμόσει στα πολιτικά του προτάγματα. Αποτέλεσμα αυτής της ιδιότυπης συνθήκης ήταν να ακούγονται από τις τάξεις μας παραφωνίες για το “ταξικό καθήκον” του εμβολιασμού και της συμμόρφωσης στα μέτρα εάν θέλουμε να ξεπεράσουμε αυτή την κρίση κτλ. Αντιλαμβανόμαστε δυστυχώς ότι χρειάζονται ακόμα τόνοι μελάνης και χρόνια πολιτικού διαλόγου για να εμπεδώσουμε τελικά τι ορίζεται ως καθήκον απλά, πολλώ δε μάλλον ταξικό καθήκον και ακόμα περισσότερο επαναστατικό καθήκον. Δεν γίνεται να μιλάμε για την διαχείριση της κρίσης χωρίς να αναλύουμε τους πολιτικούς λόγους της έκρηξης της, δεν γίνεται να αγνοούμε ότι η ισοπέδωση της δημόσιας και δωρεάν υγείας είναι ένας από τους βασικούς λόγους της έξαρσης των θανάτων. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ατομική ευθύνη χωρίς να παλεύουμε για την ανατροπή συνολικά αυτού του συστήματος. Δεν μπορούμε ως πολιτικός χώρος να αφήνουμε την κρατική προπαγάνδα να ορίζει τι είναι και πως εκφράζεται η αμφισβήτηση και να τους παρέχουμε απλόχερα το μονοπώλειο πολιτικού προσδιορισμού χαρακτηρίζοντας κάθε εναντίωση ως έργο “ψεκασμένων” αρνητών. Πάντα η εξουσία αναζητά ένα σαθρό πολιτικό χώρο που θα εναντιώνεται στις τακτικές της ούτως ώστε να εξυπηρετεί το αφήγημά της. Το καινοτόμο στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι επιχειρεί να συμπεριλάβει όλες τις κοινωνικές ομάδες και τις πολιτικές αποχρώσεις σε αυτό το σαθρό σύνολο των “ψεκασμένων”, πετυχαίνοντας έτσι τον ετεροπροσδιορισμό των πιο συνειδητοποιημένων πολιτικά, εμπεδώνοντας έτσι το διαρκές δίπολο “ή με τα μέτρα(μαζί μας) ή κόντρα στην κοινωνία”. Οφείλουμε ως πολιτικός χώρος να υπερασπιστούμε την τάξη μας, να ξεπεράσουμε το κυρίαρχο αφήγημα και να παλέψουμε με κάθε μέσο απέναντι στην εξουσία και στον τρόπο που διαχειρίζεται τις ανθρώπινες ζωές.

Λίγα λόγια για την οργάνωση του αναρχικού κινήματος:

Στην Ελλάδα διαχρονικά, ο αναρχικός χώρος κινείται ανάμεσα στο να υπάρχει και να διαμορφώνεται ως κίνημα με την ανάλογη δυναμική και το να υφίσταται ως πολιτικό “ρεύμα” εμπλεκόμενο σε πολυποίκιλες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Για χρόνια υπήρξαμε ένας χώρος “αρνητικών” προταγμάτων, ένας χώρος ετεροκαθοριζόμενος, αντιδραστικός με έλλειψη οργάνωσης και μακροπρόθεσμης στοχοθεσίας. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως όλα αυτά τα χρόνια ύπαρξης και δράσης του αναρχικού χώρου με τους συγκεκριμένους όρους δεν προσέφερε τίποτα αναφορικά με την πολιτική ωρίμανση και τελικά την διαμόρφωση ευνοϊκών συνθηκών για το επόμενο βήμα, κάθε άλλο. Αυτή η διαδικασία ωρίμανσης ήταν που συνέβαλε στο να αρχίσει να βαδίζει ο αναρχικός χώρος ως κίνημα δημιουργώντας τομές στον κοινωνικοπολιτικό χρόνο, θέτοντας αιχμές και στοχεύσεις. Ήταν αυτή η πορεία που οδήγησε τελικά τον αναρχικό χώρο να σηκώσει στις πλάτες του την εξέγερση του 2008 και να δώσει τα δικά του πολιτικά χαρακτηριστικά ψηλαφώντας δομές οργάνωσεις που προέκυψαν από την δυναμική των δεδομένων. Ήταν αυτή η ιστορία μας που οδήγησε εκ νέου στην αξιοποίηση των γνώσεων και των εμπειριών του 2008 κατά την περίοδο των αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων. Μικρές και μεγάλες στιγμές που ο αναρχικός χώρος έδειξε τις δυνάμεις του, τα αντανακλαστικά του, αλλά δυστυχώς και τα όριά του σε αρκετές περιπτώσεις. Υπήρξαν ευκαιρίες που χάθηκαν, βήματα που είτε από απειρία, είτε από ατολμία δεν έγιναν. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτές οι στιγμές τροφοδότησαν τον χώρο μας, τόσο δομικά (με την προσέλευση νέου κόσμου, νέα στέκια, νέες συλλογικότητες, κτλ) όσο και πολιτικά. Οι ζυμώσεις και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις εκείνων των στιγμών μας έβγαλαν από αδιέξοδα και αγκυλώσεις του παρελθόντος και έβαλαν τις βάσεις για κάτι καινούργιο να αναπτυχθεί.

Ο συντονισμός σε επίπεδο δράσης, αλλά και η συχνότητα που δρούσαν οι εμπρηστικές ομάδες την περίοδο μετά το 2008 ήταν ένα δείγμα οργάνωσης που θα μπορούσε δυνητικά να αποτελέσει το όχημα ενός κινήματος με σαφή επαναστατικά χαρακτηριστικά και προεκτάσεις σε πολλές και διαφορετικές πτυχές της καθημερινότητας.

Όμως κάθε εποχή φέρει και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της και ομολογουμένως σήμερα οι συνθήκες συνολικά διαφέρουν πολύ απο εκείνες τις μέρες. Η διαρκής αλλαγή των δεδομένων απαιτεί και την ανάλογη προσαρμογή απο πλεύρας μας.

Η ύπαρξη και η επικράτηση των social media σε ό,τι αφορά στην καθημερινότητα ενός τεράστιου τμήματος της κοινωνίας έχει φέρει ριζικές αλλαγές στον τρόπο που διαμορφώνεται η “κοινή γνώμη” αλλά και η αντίδραση της σε ό,τι οι “τάσεις” επιβάλλουν. Δυστυχώς ένα μεγάλο τμήμα της πραγματικότητας αποτυπώνεται πλέον μέσω μιας ψηφιακής διάστασης στα όρια της εικονικής πραγματικότητας που τείνει να υποκαταστήσει εξ’ ολοκλήρου την ζώσα καθημερινότητα. Απόδειξη αυτής της ιδιάζουσας και πρωτόγνωρης συνθήκης είναι και η διακυβερνηση της Ν.Δ. στο σήμερα. Μια κυβέρνηση που μέσα σε δυο χρόνια έχει ισοπεδώσει το λεγόμενο κράτος πρόνοιας κι έχει περάσει μερικά απο τα αυταρχικότερα νομοσχέδια της μεταπολίτευσης καταφέρνει να επιβιώνει με την ελάχιστη πιθανή ζημιά ακριβώς επειδή ελέγχει και διαμορφώνει συστηματικά τα ΜΜΕ και κατ’ επέκταση τον ψηφιακό κόσμο των social media. Οι τάσεις στο twitter έχουν τον ρόλο της αντιπολίτευσης για την κυβέρνηση και δυστυχώς η όποια αντίδραση προκύπτει εξαντλεί τη δυναμική της εκ νέου στα social, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις όπως οι τελευταίες πορείες για τον Κουφοντίνα, η πορεία της Νέας Σμύρνης και η απάντηση στην εργοδοτική μαφία του efood.

Φαντάζει δυστοπικό σε μια εποχή που τα πάντα αλλάζουν με τεράστιες ταχύτητες προς το χειρότερο για τους “από τα κάτω” οι αντιδράσεις μας να βρίσκουν ταβάνι στα όσα προαναφέραμε, γι’αυτό το λόγο μπαίνει για μας επιτακτικά το ζήτημα της οργάνωσης του ανταγωνιστικού χώρου με σκοπό τη δημιουργία ενός δυναμικού κινήματος.

Διάφοροι σύντροφοι και συντρόφισσες έχουν ανοίξει έναν άτυπο διάλογο γύρω από την οργάνωση και τον συντονισμό εμπρηστικών ομάδων που δρουν στην Ελλάδα. Ένας διάλογος που ορθώς έχει ανοίξει κι εμείς ορμώμενοι από αυτό τοποθετούμαστε επί του θέματος. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει η κάθε εποχή ορίζεται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Κάποτε αυτό που πραγματικά έλλειπε ήταν μια οργάνωση των δράσεων σε ένα μακροπρόθεσμο σχεδιασμό των πολλών και διαφορετικών, ως προς τις επιμέρους πολιτικές αναλύσεις, ομάδων άμεσης δράσης έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα κίνημα με επιθετικές προεκτάσεις απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο, όπως κι επιχειρήθηκε για ένα μικρό διάστημα.

Σήμερα δυστυχώς προέχουν άλλα βήματα για να μπορέσουμε και πάλι να οξύνουμε τον κοινωνικό ανταγωνισμό και να εντείνουμε την σύγκρουση απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία. Σήμερα, στερούμαστε σαν χώρος μια πολιτική ανάλυση και θέση που θα μπορούσε (έστω με τις ελάχιστες συμφωνίες) να εγκολπώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του ανταγωνιστικού/ριζοσπαστικού κινήματος. Έχουμε δυστυχώς αφήσει και πάλι σε δεύτερη μοίρα ένα ουσιαστικό πρόταγμα επίθεσης, οργάνωσης και πολιτικής ζύμωσης σε ένα επαναστατικό πλαίσιο κι αυτό δυστυχώς φέρνει τα αποτελέσματα που όλοι βιώνουμε. Ευκαιριακά μαζέματα με περισσότερο διεκπεραιωτικό χαρακτήρα που δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία στα πολιτικά αναλυτικά εργαλεία ( κάτι που αφήνει χώρο σε παράταιρες, για τα αναρχικά δεδομένα, θέσεις να διατυπώνονται και ενίοτε να επιβάλλονται ) τα οποία σκορπάνε μόλις η επικαιρότητα αλλάξει. Φυσικά δεν υποτιμάμε σε καμία περίπτωση τις προσπάθειες συλλογικής δράσης και ζύμωσης, έστω κι αν εκκινείται από γεγονότα της εκάστοτε επικαιρότητας, όμως δεν γίνεται να μην εντοπίσουμε αυτά τα προβλήματα που φέρνει η έλλειψη ανάλυσης και ο καταμερισμός των επιμέρους πολιτικών ζητημάτων. Μια οργάνωση λοιπόν επί των επιθετικών δράσεων θα ήταν κουτσή εάν δεν καλύπταμε παράλληλα το κενό που υπάρχει στο πεδίο του ανοιχτού δημόσιου πολιτικού διαλόγου. Οι Τουπαμάρος έλεγαν πως “η δράση ενώνει και τα λόγια χωρίζουν” και σε ένα βαθμό ισχύει, αλλά όταν τα λόγια είναι πλέον κεκτημένα κι αποτελούν κοινό τόπο για όλους. Εμείς βρισκόμαστε σε αυτόν τον απροσδιόριστο πολιτικά χρόνο, που καλούμαστε να επανεξετάσουμε τα προτάγματά μας, τις δομές μας, τις μεταξύ μας σχέσεις, την σχέση μας με το ευρύ κοινωνικό σύνολο και πολλά άλλα για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε και εν τέλει να ξεπεράσουμε τις διαρκώς μεταβαλόμενες κοινωνικές συνθήκες.

Δεν είναι λίγες οι συλλογικότητες και τα μεμονομένα άτομα που παλεύουν για αυτά συμβάλλοντας με τον τρόπο τους σε αυτήν την εξελικτική διαδικασία, όμως οφείλουμε να εντείνουμε αυτή την προσπάθεια, τόσο σε κεντρικό επίπεδο, στα πυρηνικά μας προτάγματα, όσο και στο πλάισιο των υποδομών του χώρου. Θέσεις και πρακτικές ζωτικής σημασίας που κάποτε χαρακτήριζαν τον αναρχικό χώρο τείνουν να εξασθενούν, απόρροια αυτού είναι να χάνεται σε ένα μεγάλο βαθμό και η μαχητική/επιθετική διάσταση των επιλογών μας. Πιστεύουμε οτί το πρώτο βήμα μας είναι αυτό, να βάλουμε και πάλι την επίθεση στο προταγματικό μας λόγο σε μια βάση επαναστατική, να δώσουμε βαρύτητα στην διαμόρφωση ενός πολύπλευρου κινήματος που θα εμπεριέχει κάθε συλλογικότητα/ατομικότητα απο το δικό του μετερίζι με ένα κοινό στόχο, αυτόν της αναρχικής επανάστασης. Εδώ ερχόμαστε στον πυρήνα της σκέψης μας και του προβληματισμού μας σε ό,τι αφορά στην οργάνωση του χώρου μας. Η ύπαρξη μιας διάχυτης υποδομής και η εξοικείωση συντροφισσών/φων σε μέσα και πρακτικές σίγουρα μας δίνει ένα σχετικό προβάδιμσα απέναντι σε μια συστημική κρίση και την ανάλογη κρατική καταστολή.

Μπορεί να ακούγονται ουτοπικά όλα αυτά όμως δεν μπορούμε να μην παλεύουμε για αυτά, αυτός ο σκοπός είναι που μας ορίζει και μας διαφοροποιεί εν τέλει από τον συστημικό πολιτικό βούρκο.

Ας δημιουργήσουμε τις συνθήκες για ένα επαναστατικό κίνημα με οδηγό μας τα προτάγματα της αναρχίας, της αλληλεγγύης και της αντιεξουσίας.

Αφιερώνουμε την ενέργεια μας σε όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΧΑΡΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΙΔΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ