Θα ήθελα να δώσω έμφαση σε ένα σημείο που προκαλεί σε πολλές
περιπτώσεις, όπως και στη συγκεκριμένη, έντονες κοινωνικές αντιδράσεις από ένα
μέρος ασφαλώς του κοινωνικού συνόλου και
αφορά το δικαίωμα των φυλακισμένων,
ακόμα και όσων έχουν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα, όπως στη συγκεκριμένη
περίπτωση, στην εκπαίδευση.
Η αδελφή του θύματος, σε συνέντευξή της, θέτει το βαθιά
ανθρώπινο ερώτημα «Επειδή πέρασε στο Πολυτεχνείο (με εξετάσεις που έδωσε μέσα
από τη φυλακή) παύει να είναι δολοφόνος; Παύει να είναι η δολοφόνος της αδελφής
μου; Της μητέρας των παιδιών, των ανιψιών μου; Δεύτερη ευκαιρία γιατί να έχει;
Η αδελφή μου έχει δεύτερη ευκαιρία; 35 χρόνων και είναι στο χώμα και τα παιδιά
της έχουν μείνει ορφανά, μπροστά σε ένα στυγερό έγκλημα».
Κατανοώ απολύτως και θεωρώ εύλογο τον προβληματισμό αυτής
της γυναίκας και σαφώς δεν παύει να είναι η δολοφόνος της αδελφής της, γιατί το
έγκλημα έχει διαπραχθεί και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Από την άλλη πλευρά, το δικαίωμα στην εκπαίδευση, όπως
αντίστοιχα και το δικαίωμα στην υγεία, είναι αναφαίρετο και η κοινωνία μας δεν
μπορεί να το στερήσει από κανέναν. Η κοινωνία έχει την επιλογή να συγχωρήσει ή
να μη συγχωρήσει, να αποδεχτεί ή να μην αποδεχτεί, να δώσει έμπρακτα μία
δεύτερη ευκαιρία ή να μη δώσει, αλλά δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα στην
παιδεία και την υγεία από κανέναν. Γιατί μέσα στις φυλακές η παιδεία είναι ο
πιο αποτελεσματικός τρόπος “σωφρονισμού” και η υγεία αφορά το δικαίωμα κάθε
ανθρώπινου στη ζωή.
Καταλήγω στη διαπίστωση ότι “δικαιοσύνη” για την οικογένεια κάθε
θύματος που έχασε τη ζωή από μία εγκληματική ενέργεια δεν μπορεί να υπάρξει
στον μέγιστο και απόλυτο βαθμό, γιατί η απώλεια της ανθρώπινης ζωής δεν μπορεί
σε καμία περίπτωση και με κανέναν τρόπο να αναπληρωθεί. Ασφαλώς, η κάθε
δικαστική απόφαση έχει ένα επιπρόσθετο, ειδικό “βάρος”, για την οικογένεια του
θύματος και γι’ αυτό είναι σημαντικό κατά την επιμέτρηση της ποινής πρέπει να
λαμβάνονται υπ’ όψιν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε υπόθεσης. Ειδικά όταν
θυματοποιούνται, άμεσα ή έμμεσα, παιδιά.
Ολοκληρώνοντας, θα παραπέμψω στα λόγια της νεαρής γυναίκας
που απηύθυνε την επιστολή της, στο Δικαστήριο, στον βιαστή της (βλ. θέμα μας
στο postmodern.gr υπό τον τίτλο Η συγκλονιστική επιστολή θύματος
βιασμού εδώ https://www.postmodern.gr/i-sygklonistiki-epistoli-thymatos-via/)
“Δεν έπρεπε ποτέ να κάνεις αυτό σε μένα. Κατά δεύτερο λόγο
δεν έπρεπε να με κάνεις να παλέψω για τόσο διάστημα για να σου πω ότι δεν
έπρεπε να μου είχες κάνει αυτό. Αλλά φτάσαμε ως εδώ. Η ζημιά έγινε, κανένας δεν
μπορεί να το αρνηθεί. Και τώρα και οι δύο έχουμε μία επιλογή. Μπορούμε να το
αφήσουμε να μας καταστρέψει. Μπορώ να μείνω θυμωμένη και πληγωμένη και εσύ να
συνεχίσεις να αρνείσαι ή να το αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο, αποδέχομαι τον
πόνο, αποδέχεσαι την ποινή και συνεχίζουμε”.
Από τα παραπάνω καθίσταται εμφανές ότι είναι αναγκαίο να
υπάρξει το σημείο εκείνο, όπου και το θύμα/οικογένεια του θύματος και ο
δράστης/η δράστιδα, θα δεχτούν, θα αποδεχτούν και θα συνεχίσουν κουβαλώντας ο
καθένας το δικό του (διαφορετικό/διαφορετικής έντασης και βαρύτητας) “Σταυρό”:
το θύμα τον πόνο της θυματοποίησης από τον δράστη, της δευτερογενούς σε αρκετές
περιπτώσεις θυματοποίησης και πολλά ακόμα ζητήματα που μπορεί να αφορούν τη
σωματική και ψυχική του υγεία και ο δράστης την ποινή, τον εγκλεισμό και τον
κοινωνικό στιγματισμό. Το βέβαιο είναι ότι κανείς δεν μένει ανεπηρέαστος μετά
τη διάπραξη μίας εγκληματικής ενέργειας…
Της Αγγελικής Καρδαρά
0 Σχόλια