To SVT-38, ο "πρόγονος" του SVT-40 υιοθετήθηκε το 1938. Ήταν καρπός της προσπάθειας που είχε ξεκινήσει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '30, όταν ο σχεδιαστής Φέντορ Τοκάρεφ εγκατέλειψε
τις προσπάθειές του για την κατασκευή ενός τυφεκίου αυτόματης οπλίσεως βασισμένο στην αρχή της οπισθοδρόμησης. Ο Στάλιν, ωστόσο, ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τα ημιαυτόματα όπλα, λόγω της αυξημένης ταχυβολίας τους σε σχέση με τα τυφέκια μηχανισμού κινητού ουραίου, όπως το περίφημο Μοσίν-Ναγκάντ, που ήταν το πιο διαδεδομένο τυφέκιο στις τάξεις του Κόκκινου Στρατού.
Έτσι, το 1935 διοργανώθηκε ένας διαγωνισμός σχεδίασης, του οποίου νικητής αναδείχτηκε το όπλο του σχεδιαστή Σεργκέι Γκαβρίλοβιτς Σιμόνοφ, το οποίο υιοθετήθηκε για τακτική χρήση την επόμενη χρονιά ως AVS-36.
Ωστόσο, σύντομα απεδείχθη ότι το AVS-36 ήταν προβληματικό, και έτσι διοργανώθηκε νέος διαγωνισμός, στον οποίο συμμετείχαν, με βελτιωμένα σχέδια, τόσο ο Τοκάρεφ όσο και ο Σιμόνοφ με τα βελτιωμένα τους σχέδια, αλλά αυτή τη φορά επιλέχτηκε το σχέδιο του Τοκάρεφ. Το όπλο μπήκε σε παραγωγή με την ονομασία SVT-38, με την ελπίδα ότι θα γινόταν το νέο τυφέκιο του Κόκκινου Στρατού.
Φιλόδοξα σχέδια έγιναν για το νέο τυφέκιο, το οποίο άρχισε να παράγεται σε βιομηχανικά συγκροτήματα στην Τούλα, με την ελπίδα της παραγωγής της τάξεως των 2 εκατομμυρίων κομματιών ετησίως ως το 1942. Το SVT-38 ήταν ένα τυφέκιο που λειτουργούσε με πίεση των αερίων, το οποίο διέθετε ένα πιστόνι με ελατήριο πάνω από τη θαλάμη και ουραίο κλίσης. Παρόμοιος μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε (αν και υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με το ποιος τον εφηύρε) στο FN FAL, το οποίο βασίζεται στις ίδιες αρχές λειτουργίας.
Τα σοβιετικά όπλα μικρού διαμετρήματος σχεδιάζονταν ώστε να είναι όσο το δυνατόν απλούστερα και γερά, ώστε να αντέχουν τη χρήση από πλημμελώς εκπαιδευμένους και εξοπλισμένους στρατιώτες, όπως επίσης να αντέχουν μακρές περιόδους χωρίς επαρκή συντήρηση. Το SVT-38 ωστόσο ήταν κατά μία έννοια "λεπτεπίλεπτο" για τέτοια χρήση, καθώς είχε σχεδιαστεί για να είναι όσο το δυνατόν ελαφρύτερο, ενώ ο μηχανισμός του θεωρείτο πολύπλοκος για τα σοβιετικά δεδομένα και δεν άντεχε όσο έπρεπε χωρίς συντήρηση.
Το SVT-38 είχε αποσπώμενη ξιφολόγχη και γεμιστήρα 10 φυσιγγίων. Ο υποδοχέας των φυσιγγίων ήταν ανοιχτός και στο πάνω μέρος, έτσι το όπλο μπορούσε να γεμιστεί, εκτός από το γεμιστήρα που εισαγόταν στο κάτω μέρος, με δύο κλιπ των πέντε σφαιρών που χρησιμοποιούσε το Μοσίν-Ναγκάντ. Πρωτοπόρα για την εποχή θεωρήθηκαν το ρυθμιζόμενο σύστημα αερίων, ο συμπιεστής αερίων στην κάννη και οι υποδοχείς τηλεσκοπικής διόπτρας πάνω από τον υποδοχέα των φυσιγγίων.
Η "πρεμιέρα" του SVT-38 ήταν ο Χειμερινός Πόλεμος με τη Φινλανδία. Όμως, οι σοβιετικοί στρατιώτες δεν ήταν ευχαριστημένοι με το όπλο, για διάφορους λόγους. Μερικά από τα μειονεκτήματά του ήταν ότι ήταν μακρύ, δύσκολο στη μεταφορά και τη συντήρηση, ενώ ο γεμιστήρας είχε την τάση να πέφτει από το όπλο. Όπως ήταν αναμενόμενο, η παραγωγή του τερματίστηκε τον Απρίλιο του 1940, ενώ είχαν ήδη κατασκευαστεί περί τα 150.000 κομμάτια.
Έτσι, η σχεδίαση βελτιώθηκε και το αποτέλεσμα ήταν το SVT-40, το οποίο μπήκε αμέσως σε παραγωγή. Ήταν ένα πιο στιβαρό και ελαφρύ τυφέκιο με βελτιωμένο σύστημα απόρριψης του γεμιστήρα. Η λαβή που προσαρμοζόταν στην κάννη ήταν σε μονοκόμματη και η βέργα καθαρισμού τοποθετείτο κάτω από την κάννη και όχι δίπλα της, όπως στο SVT-38, ενώ το μήκος της ξιφολόγχης μειώθηκε. Αλλά και άλλες αλλαγές έγιναν για να διευκολυνθεί η παραγωγή, η οποία ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1940 στην Τούλα και αργότερα σε εργοστάσια στο Ισεβσκ και το Κοβρόβ.
Εκείνη την εποχή, η παραγωγή του τυφεκίου Μοσίν-Ναγκάντ Μ1891/30 σταμάτησε. Αφού επίσης τα εργοστάσια αυτά είχαν ήδη εμπειρία κατασκευάζοντας το SVT-38, οι ρυθμοί παραγωγής ανέβηκαν γρήγορα, φτάνοντας περίπου τα 70.000 κομμάτια το 1940.
guns-gr.com
){kind=link}
0 Σχόλια