Η ανθρωπιά, ρε μάγκες, είναι το μόνο βάλσαμο!

Παραμονές Δεκαπενταύγουστου!  Σε αυτόν εδώ τον τόπο τα τζιτζίκια σίγησαν… Έπαψε να μυρίζει γιασεμί και πεύκο.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν  ότι η όσφρηση είναι η αίσθηση που συνδέεται περισσότερο με τη μνήμη και τις αναμνήσεις μας. Και αν έπαψε να μυρίζει πεύκο,  τι απέμεινε άραγε από το παρελθόν;

Μαζί με τα δάση, αφανίστηκαν χιλιάδες ζωές… Ναι, η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ’ όλα. Όμως, αλήθεια, τι ζωή μπορεί να κτιστεί σε καμένη γη; Ζωή σε αναπνευστήρα και αντικαταθλιπτικά.

Κοκκίνησε ο ουρανός, μαύρισαν οι μέρες, στέρεψε το οξυγόνο. Συντέλεια, Δευτέρα Παρουσία. Ούτε εκκλησιά για προσευχή και συγχώρεση. Μας απαρνήθηκε και Εκείνος; Υψώνει σπαρακτικά τα χέρια της και τα μαύρα της μαλλιά γεμίζουν στάχτες. Παντού αιωρούνται νιφάδες καμένης ζωής. Πάππου προς πάππου αναθράφηκαν σε αυτά τα δάση, αιμοδότες οξυγόνου και επιβίωσης.

Την είδα να περπατά αργά. Μία μπαρουτοκαπνισμένη μορφή. Πίσω της κάπνιζαν ακόμα τα ερείπια της πατρογονικής εστίας.  Κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά  δύο κότες. Δεν πήρε ούτε μια αλλαξιά ρούχα. Ούτε μια τσάντα με τα στοιχειώδη. Άρπαξε τα δύο μοναδικά ζωντανά που επέζησαν. Αυτά είναι πια όλη της η περιουσία.

Ξημέρωσε, όμως έχει χαθεί η αίσθηση του χρόνου, του πόνου, των αντοχών. Η κάπνα έχει «ποτίσει» και τις τελευταίες κυψελίδες των πνευμόνων.  Τώρα πια δεν έχεις να φοβάσαι τίποτε άλλο.  Σαν να αποχαιρετάς τη μάνα σου στο τελευταίο της ταξίδι. Έφυγε και πήρε μαζί της ένα μεγάλο μέρος της καρδιάς σου. Και αυτό  που απέμεινε χρειάζεται γιατρειά.

-Respect σε όλους τους πυροσβέστες μας, μόνιμους, εποχικούς, εθελοντές. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με φοβίες και αδυναμίες. Δεν είναι super-men, δεν είναι άτρωτοι, ούτε έχουν υπερφυσικές δυνάμεις. Όσο πάλευαν με τις θηριώδεις φλόγες, πίσω τους αγωνιούσαν μανάδες και παιδιά.

-Respect στους συνανθρώπους μας, οι οποίοι  εγκατέλειψαν τη βολή του καναπέ τους και τις selfie από τις παραλίες, και προσέτρεξαν να βοηθήσουν, όπως μπορούσε ο καθένας.

-Respect στον Αναστάση-και σε όλους τους Αναστάσηδες αυτής της χώρας-ο οποίος κουβάλησε  στην αγκαλιά του το τρομαγμένο λυκόσκυλο που  είχαν καταδικάσει σε φρικτό θάνατο οι ιδιοκτήτες του, όταν το εγκατέλειψαν δεμένο σε φλεγόμενη περιοχή.

-Respect σε εκείνους τους  νέους  που μάς αποστόμωσαν, αποδεικνύοντας ότι διαθέτουν σθένος, ανάστημα και ηθική σε καιρούς μολυσμένους.

-Respect στο νεαρό  ντελιβερά  που έκανε δεκάδες δρομολόγια για να δροσίσει τους πυροσβέστες με μπουκαλάκια νερό. Από την τσέπη του γιατί αυτό πρόσταζαν  η καρδιά και η συνείδηση του.

-Respect σε ένα δικό μας κορίτσι, την Ευλαμπία Ρέβη, που με τα δάκρυα της «ξέπλυνε» τα… σάλια  ουκ ολίγων δημοσιογράφων.

Χιλιάδες διαφορετικοί άνθρωποι, σε όποιο Θεό πιστεύουν, αν πιστεύουν, έγιναν μια αγκαλιά και αυτό είναι παρήγορο. Η ανθρωπιά, ρε μάγκες, είναι το μόνο βάλσαμο.

 

Ευαγγελία Καρεκλάκη

https://www.patris.gr