Εγκώμιο του Εγκλήματος: Όταν τα συμβόλαια θανάτου ξεπερνούν τα συμβόλαια ακινήτων

«Με το οργανωμένο έγκλημα -κανείς μην αμφιβάλλει- θα έχουμε πόλεμο. Όχι μόνο της Αστυνομίας αλλά της δημοκρατίας» τόνισε με  έμφαση πριν από λίγες ημέρες ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, στον απόηχο των συμβολαίων θανάτου που τείνουν να ξεπεράσουν σε συχνότητα ακόμα και τα συμβόλαια ακινήτων.

Η  κατάσταση έχει ξεφύγει και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα (και δεν αναφέρομαι στην υποδοχή ήρωα του Ντάφι στο αεροδρόμιο). Τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Φυσικά τα συμβόλαια θανάτου, ο πόλεμος των φατριών και η Greek Mafia δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Και το ξέρει πολύ καλά ο κ. Χρυσοχοΐδης ως παλιά καραβάνα στην πολιτική αλλά και στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Υπάρχουν άλλωστε  «κάβα» ανεξιχνίαστα συμβόλαια θανάτου από το παρελθόν.

Οι αλληλοεξοντώσεις πάντα βόλευαν κάποιους και μέσα στην Αστυνομία. Τα «κανάλια» του οργανωμένου εγκλήματος είναι περισσότερα και από αυτά της Βενετίας και ορισμένες φορές φθάνουν τόσο ψηλά που είναι ανέγγιχτα ή καλύτερα αδιαπέραστα.

Και είναι και φορές που πρόσωπα της εξουσίας μια χαρά βολεύονται με τις μεθοδεύσεις σπίλωσης υπολήψεων ανθρώπων, τα στόματα των οποίων σφραγίζονται για πάντα ακόμα και με χαριστική βολή. Μία σφαίρα στο κεφάλι και μετατοπίζονται  βιαίως στην αντίπερα όχθη, στον αφορισμό και στη λάσπη.

Με το οργανωμένο έγκλημα- κανείς μην αμφιβάλλει- θα έχουμε μία από τα ίδια, λέω εγώ. Ίσως και χειρότερα γιατί με την πανδημία έπεσαν πολύ οι ταρίφες, έσφιξαν οι κ@λοι οικονομικά, θέριεψαν οι συμμορίες, όσο κάποιοι «καταδίκαζαν»  την Αστυνομία να κυνηγά πρόστιμα και κορονοπάρτι.

Όμως ας μη μεμψιμοιρούμε! Τι θα ήταν η κοινωνία μας χωρίς το έγκλημα; Τα έγραψε, Μιχάλη μου, ο Μαρξ κάπου στο 1860. Στο εγκώμιο του Εγκλήματος. Χωρίς το έγκλημα και χωρίς αυτό που ονομάζουμε Κακό στον κόσμο μας, η κοινωνία μας θα ήταν καταδικασμένη να φθαρεί, αν όχι να καταποντιστεί αύτανδρη.

Διότι το έγκλημα δίνει ύπαρξη σε αστυνομικούς, εγκληματολόγους, δικηγόρους, δικαστές, ενόρκους, δημοσιογράφους  και σε πολλούς εμπορικούς κλάδους. Είναι μακρύς ο κατάλογος. Για παράδειγμα, όπως διερωτάται  ο Μαρξ, οι κλειδαριές θα είχαν αποκτήσει τη σημερινή τους αρτιότητα, αν δεν υπήρχαν κλέφτες; Συνεπώς:

«Ο εγκληματίας δεν παράγει μόνο εγκλήματα αλλά παράγει και ποινικό δίκαιο και καθηγητές που διδάσκουν το ποινικό δίκαιο και την Αστυνομία… Ο εγκληματίας παράγει και τέχνη, ωραία λογοτεχνία, μυθιστορήματα, ακόμη και τραγωδίες… Ο εγκληματίας σπάζει τη μονοτονία και την καθημερινή ασφάλεια της αστικής ζωής. Έτσι την προστατεύει από την τελμάτωση…». Είναι και αυτό μια οπτική, Μιχάλη μου. Ανασούλες και θετική σκέψη να έχουμε!

 

Ευαγγελία Καρεκλάκη

https://www.patris.gr