Ticker

6/recent/ticker-posts

728x90

Συνθήκες του βίου μας - κείμενο αστυνομικού


Το κείμενο που ακολουθεί απέστειλε συνάδελφος στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Πρωτοβουλίας Αστυνομικών.

Βρίσκομαι στο Αστυνομικό Τμήμα. Μαζί με τον συνάδελφό μου, έχουμε μόλις φέρει μια προσαγόμενη από τη συγκέντρωση ενάντια στο νέο Εργατικό Νομοσχέδιο και περιμένουμε έξω από το γραφείο του Αξιωματικού Υπηρεσίας να έρθει η σειρά μας. Υπάρχουν αρκετοί ακόμα συνάδελφοι μπροστά από μας με παρόμοιες προσαγωγές. Η γυναίκα δίπλα μου, γύρω στα 30, άρχισε να μονολογεί προφανώς απευθυνόμενη σε μένα.

«Δουλεύω από 18 ετών στην εστίαση και κατά βάση νύχτα. Έχω περάσει απ’ όλα τα είδη… μπαρ, εστιατόρια, κλαμπ, ταβέρνες, καφενεία, και απ’ όλα τα πόστα… σέρβις, μπουφέ, λάντζα, κουζίνα, υποδοχή, ταμείο, σε όλων των ειδών τα ωράρια… πρωί, βράδυ, από 2 έως 7 ημέρες την εβδομάδα, καλοκαιρινή σεζόν χωρίς ρεπό για μήνες ολόκληρους από αργά το βράδυ έως την άλλη μέρα τα ξημερώματα.

Πριν 3 χρόνια έπιασα δουλειά σε ένα μπαρ και παρά τις δυσκολίες που έχουμε αντιμετωπίσει από τις πολιτικές που μας επιβάλλονται τόσα χρόνια και τις γενικότερες οικονομικές συνθήκες, έχω καταφέρει να παραμείνω σε αυτό το ίδιο μπαρ 3 ολόκληρα χρόνια, χάρη στο καλό εργασιακό κλίμα και την υποστηρικτική στάση που καταφέραμε να αναπτύξουμε με τους συνάδελφούς μου. Αυτό το πράγμα να ξέρετε, είναι δύσκολο και σπάνιο. Μονιμότητα σε αυτόν τον κλάδο δεν υπάρχει. Οι ακραίες εργασιακές συνθήκες και η εκμετάλλευση έχουν γίνει καθεστώς εδώ και καιρό.

Η δουλειά αυτή, δεν είναι διασκεδαστική. Σε κάθε βάρδια παλεύαμε με τους συναδέλφους μου μέχρι το πρωί. Όταν επιτέλους σχόλαγα, γυρνούσα σπίτι μου κατάκοπη, μη μπορώντας να κουνηθώ για ολόκληρη την επόμενη μέρα. Κλείνει λοιπόν το Κράτος την εστίαση λόγω πανδημίας και μπαίνουμε σε καθεστώς αναστολής σύμβασης. Μαζί με μένα και άλλοι χιλιάδες εργαζόμενοι, την βγάζουμε έκτοτε με 534 ευρώ το μήνα. Πενήντα δύο ευρώ λιγότερα από τον υποκατώτατο μισθό των 586 της κρίσης, γιατί τόσα αποφάσισαν αυτοί που ορίζουν τις ζωές μας ότι χρειαζόμαστε για να την βγάλουμε στην Ελλάδα του 2021.

Και περνούν οι μήνες, παρατείνονται αυτές οι ‘’δύο πιο κρίσιμες εβδομάδες’’ και η εστίαση δεν ανοίγει και επεκτείνεται το lock–down, τόσο που εμείς να έχουμε το μεγαλύτερο στην Ευρώπη ώστε να βγούμε και πρώτοι σε κάτι. Και η εστίαση ακόμα δεν ανοίγει. Και μαζεύονται οι υποχρεώσεις. Και κάποια στιγμή ξέρουμε πια, βαθιά μέσα μας, πως όταν η εστίαση ανοίξει, εμείς δεν θα γυρίσουμε στην εργασία μας καθώς το μαγαζί θα έχει κλείσει. Και πως ακόμα και αν καταφέρει να παραμείνει ανοιχτό, ξέρουμε επίσης πως οι συνθήκες εργασίας μας θα είναι ακόμα πιο δυσβάσταχτες, πιο απαιτητικές από εκείνες προτού κλείσουμε.

Και ψάχνουμε να δούμε τι θα κάνουμε, και που θα δουλέψουμε, και που θα θυσιάσουμε το φετινό μας καλοκαίρι για άλλη μια φορά δουλεύοντας σαν τα σκυλιά μέσα στον Αύγουστο μπας και κλείσουμε καμιά τρύπα και κυρίως επειδή δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει ο Σεπτέμβρης.

Και μια ωραία πρωία πάω στην τράπεζα να σηκώσω λεφτά για να πληρώσω νοίκι, λογαριασμούς, σούπερ μάρκετ και με τα υπόλοιπα 100 ευρώ να κάνω και εγώ τη ζωάρα μου, και τι να δω; Λεφτά δεν υπάρχουν. Τίποτα, πάπαλα. Γιατί; Γιατί τα υπουργεία οικονομικών και εργασίας με τη νέα κοινή τους υπουργική απόφαση, επέλεξαν να προσθέσουν παραπάνω κριτήρια για την καταβολή του επιδόματος από το Κράτος προς τους πληττόμενους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα χιλιάδες από εμάς να μείνουν χωρίς επίδομα Μαρτίου και Απριλίου. Αυτή είμαι λοιπόν. Μία από τις εργαζόμενους που έμειναν εκτός, στην απ’ έξω. Να εξηγούμαστε, γιατί εδώ που φτάσαμε πρέπει να εξηγούμε και τα αυτονόητα. Αυτό δεν συνέβη λόγω πανδημίας. Το να μείνουμε τόσες χιλιάδες άνθρωποι χωρίς εισόδημα για τους επόμενους μήνες, με την εστίαση κλειστή, με τρέχοντα έξοδα, με διακοπές ρεύματος και νερού, δεν συνέβη γιατί «έτσι είναι η ζωή και τώρα είναι δύσκολα τα πράγματα».

Και πότε δεν ήταν δύσκολα, για πείτε μου κ. Αστυνόμε; Ποια χρονιά ήταν η εύκολη στην ενήλικη ζωή μας από το 2008 που είμασταν 18 χρονών μέχρι και σήμερα το 2021 που φτάσαμε τα 30; Το ότι μείναμε άνεργοι από την μία μέρα στην άλλη είναι επιλογή; Το να πεθαίνει κόσμος επειδή δεν βρίσκει αναπνευστήρα, στα νοσοκομεία που πληρώνονται από το κράτος που όλοι συντηρούμε, είναι επιλογή; Το ότι κλείνουν μονάδες απεξάρτησης ανθρώπων που τραβάνε το μεγαλύτερο ζόρι απ’ όλους μας, είναι επιλογή; Το ότι αυτοκτονούν και κρεμιούνται στις τουαλέτες των μεταναστευτικών δομών, νέοι άνθρωποι 20-25 χρονών, είναι επιλογή; Το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι μένουν δίχως κανένα εισόδημα από την μια μέρα στην άλλη, είναι επιλογή; Το πόσο κοστολογείται η ζωή και η εργασία για επιβίωση είναι επιλογή;

Και το χειρότερο είναι, πως δεν είναι δική μας επιλογή. Είναι επιλογή ανθρώπων που, συν όλων των άλλων, δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους. Και όταν λέμε δουλέψει, δεν εννοούμε να κάνουν δημόσιες σχέσεις στην εταιρεία του μπαμπά τους, ούτε γραμματειακή υποστήριξη στο γραφείο του πεθερού τους, ούτε να είναι χωμένοι σε ανύπαρκτα γραφεία δημόσιων υπηρεσιών για δύο μόνο ωρίτσες, μην τυχόν και γκρινιάξουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι που δεν έχουν βύσμα.

Εννοούμε δουλειά. Δουλειά. Τρέξιμο. Απλήρωτες υπερωρίες, απλήρωτα δώρα, απλήρωτους μισθούς, ανασφάλεια, σεξουαλικές παρενοχλήσεις από πελάτες. Παρενοχλήσεις από αφεντικά και τους φίλους τους. Διεκδικήσεις αυτονόητων δικαιωμάτων από αφεντικά που οδηγούν πανάκριβα αυτοκίνητα την ίδια στιγμή που εσένα σου δίνουν μεροκάματο είκοσι ευρώ. Εννοούμε να γυρνάς σπίτι και να θολώνουν τα μάτια σου, να μην βλέπεις τίποτα πια από την κούραση. Να έχεις ημικρανίες, να σου βαράνε τα μηνίγγια από τις ατέλειωτες ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή που δουλεύεις. Να νομίζεις ότι θα σου πέσουν τα χέρια από το βάρος και την κούραση, εννοούμε να σταματούν να λειτουργούν τα πόδια σου από την ορθοστασία και η μέση σου να μην μπορεί να ανακουφιστεί ούτε σαν κάθεσαι, ούτε άμα ξαπλώσεις. Και την επόμενη μέρα ξανά στη δουλειά, όχι από χόμπι ή από επιλογή, αλλά για να μπορείς να ζήσεις. Και με περίσσεια υπομονή να ακούς τα αστειάκια του αφεντικού, τύπου: ‘’μήπως έκανες τίποτα περίεργο χτες το βράδυ.. και δεν είναι από την δουλειά;’’

Και όλα αυτά επειδή ο κάθε υπουργός μπορεί να σου διαλύει την ζωή κατά συρροή και να σε χτυπά με τη βία της εξουσίας που ασκεί πάνω σου, μέχρι να σε αποτελειώσει, ενώ εσύ δεν μπορείς να αντισταθείς, δεν μπορείς να αντιδράσεις σε αυτή τη βία που δέχεσαι ούτε στο ελάχιστο. Ή μήπως μπορείς;»

Βρίσκομαι ακόμα στο Αστυνομικό Τμήμα. Μαζί με τον συνάδελφό μου, έχουμε μόλις φέρει μια προσαγόμενη από τη συγκέντρωση ενάντια στο νέο Εργατικό Νομοσχέδιο και περιμένουμε να έρθει η σειρά μας. Μήπως προσαγάγαμε τη μάνα μας; Μήπως φέραμε την αδερφή μας; Ή τη γυναίκα μας; Άραγε θα υπάρχουν και άλλοι συνάδελφοι μετά από μας;

Ένας αστυνομικός

 





Δημοσίευση σχολίου

7 Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Είσαι σίγουρος ότι Όλα αυτά τα μονολογούσε η προσαχθεισα συνάδελφε?ή μήπως αυτά που ακουγες ήταν τίποτα κενώσεις του παχέος εντέρου,ένεκα της πασχαλινής κρεπαλης
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
γεια σου σύντροφε, την επόμενη φορά ρώτα την στο δρόμο να γλυτώσεις και την προσαγωγή, αλλά δεν θα έχεις το χρόνο να ανεβάσεις άρθρο μετά.
Ο χρήστης Unknown είπε…
Ασχολησου συνάδελφε με τη κατάντια και τις συνθήκες εργασίας της δουλειά σου και αφού βρεις κάποια λύση(έστω και νοητά) , τρέχα να ασχοληθείς και με της σερβιτόρα τα εργασιακά προβληματα.
Αλλά πρώτα "τα του οίκου σου", κ. "ευαίσθητε"
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Τροφή για σκέψη δίνει ο γράφων το κείμενο.Αν είχαμε και οι αστυνομικοί το δικαίωμα της απεργίας και της διεκδίκησης και δεν μας αντιμετώπιζαν ως τεμάχια για σκεφτείτε πως μπορεί να ήταν η ζωή μας σήμερα και υπηρεσιακά και οικονομικά.Κανουμε την δουλειά μας οσο καλύτερα μπορούμε χωρίς να βλέπουμε τον άλλο ως εχθρό απέναντι μας.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Απεργούν τα πρόβατα; Εδώ δεν τολμούν να απαιτήσουν από τον διοικητή τα νόμιμα...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Από πού την προσηγαγες?? Από την αίθουσα του παγκόσμιου μαρξισμού- λενινισμού , στο σπίτι του Λαού????
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
γι' αυτό έγινες αστυνομικός επειδή ανήκεις στα προβατοειδή