Πριν τα παιδιά, έχουμε φουντάρει εμείς ως κοινωνία

Η αυτοκτονία του 8χρονου Αντόν από την Ουκρανία-μήνες πριν την πανδημία-ήταν ένα περιστατικό που με είχε τσακίσει ψυχολογικά και ας είχε εκτυλιχθεί εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.

Ήταν μία αυτοκτονία χαστούκι στην αδιαφορία όλων όσοι γνωρίζουμε ή υποψιαζόμαστε και απλώς βγάζουμε τον σκασμό. Ο Αντόν άνοιξε το παράθυρο και αφέθηκε  στη λύτρωση από τον 9ο όροφο της πολυκατοικίας όπου διέμενε επειδή δεν άντεχε άλλο την κακοποίηση των γονιών του.

Ήταν ένα δυστυχισμένο και κυρίως ανυπεράσπιστο πλάσμα. Δεν βρέθηκε κανένας συγγενής, κανένας γείτονας και κανένας δάσκαλος  να τον πάρει από το χέρι και να τον σώσει. Είχε ζητήσει πολλές φορές βοήθεια, παραδέχτηκαν εκ των υστέρων αλλά μάλλον δεν έλαβαν σοβαρά τις εκκλήσεις του.  Στο τέλος απελπίστηκε.  Ένα παιδάκι μια σταλιά ήταν και το φορτίο ασήκωτο.

Και ερχόμαστε  στο σήμερα και στην Κρήτη. Προφανώς και δεν χρειάζονται τα στατιστικά για να αντιληφθούμε  ότι πολύ περισσότερο τώρα με την πανδημία μάς πήρε και μας σήκωσε ο διάολος.

Όταν γονείς αλληλοσκοτώνονται, όταν άνδρες  τσακίζουν  τα κόκκαλα των συζύγων τους από το ξύλο, όταν τις  βασανίζουν και τις καταδικάζουν να ζουν σε μόνιμο φόβο, όταν πατεράδες βιαιοπραγούν στα παιδιά τους,  όταν γιοι χτυπούν τις μανάδες τους και τις απειλούν με μαχαίρια και όπλα, όταν παιδιά-ακόμα και του δημοτικού- φουντάρουν και δίνουν τέλος στη ζωή τους, τότε ναι, μας πήρε και μάς σήκωσε.

Η αυτοκτονία ενός παιδιού είναι μεγάλο κρίμα στο λαιμό όλων. Όταν ένα παιδί φθάνει στο σημείο να δώσει τέλος στη ζωή του, αυτό σημαίνει ότι έχουμε αποτύχει όλοι: ως ειδικοί, ως αρμόδιοι, ως άνθρωποι. Πολύ περισσότερο σε περιπτώσεις με γνωστό προβληματικό οικογενειακό υπόβαθρο. Πολύ πριν τα παιδιά, έχουμε φουντάρει εμείς ως κοινωνία.

Ένα παιδί χάθηκε για πάντα. Δεν ξέρω καν αν  είχε γελάσει ποτέ  με την καρδιά του. Ο Γάλλος φιλόσοφος Ρολάν Μπαρτ είχε πει ότι «η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία». Για κάποια παιδιά  η «πατρίδα» των παιδικών τους χρόνων ήταν  μία αχανής έρημος δίχως σταγόνα νερό,  ένας πνιγηρός αδιέξοδος υπόνομος, ένα ουράνιο τόξο με μαύρο χρώμα.

 

Ευαγγελία Καρεκλάκη

https://www.patris.gr