Ναι σε μια δεύτερη ευκαιρία στους κρατούμενους με τη χορήγηση απόλυσης υφ´ όρων εφόσον όμως προηγηθεί ουσιαστικός κι όχι όπως σήμερα τυπικός έλεγχος των κριτηρίων όσων την αιτούνται, λέει ο Θάνος Πλεύρης.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας και
γνωστός δικηγόρος παίρνει θέση μέσω άρθρου του στο dikastiko.gr στη δημόσια
συζήτηση περί αυστηροποίησης της ποινικής μεταχείρισης όσον διαπράττουν ειδεχθή
εγκλήματα που ξεκίνησε με αφορμή την στυγερή δολοφονία στα Γλυκά Νερά.
Όπως σημειώνει το να δίδεται μία δεύτερη και τρίτη ευκαιρία
στη χαμηλή εγκληματικότητα είναι πρόοδος. Τα να αποφυλακίζεις όμως σκληρούς και
βίαιους εγκληματίες απλά και μόνο επειδή συμπλήρωσαν κάποια έτη κάθειρξης είναι
έγκλημα για την κοινωνία.
“Ως πολιτικός και θεωρητικός του ποινικού δικαίου διαχρονικά
υποστηρίζω τις αυστηρές ποινές και την πραγματική έκτιση τους. Στο πλαίσιο του
υφιστάμενου ποινικού κώδικα μπορούν να γίνουν οι απαιτούμενες αλλαγές για να
εκτελείται εκεί που κρίνεται απαραίτητο η ποινή των ισοβίων όχι ως ονομαστική
αλλά ως πραγματική ποινή.
Σύμφωνα με το ισχύον πλαίσιο όσοι καταδικάζονται για ισόβια
κάθειρξη αποφυλακίζονται στα 20 έτη που με τις ευεργετικές προϋποθέσεις φθάνουν
στην έκτιση έως και 16 έτη. Για τις πολλές φορές ισόβια η υφ’ όρων απόλυση
μπορεί να λάβει χώρα στα 25 έτη.Η υφ’ όρων απόλυση με τη συμπλήρωση των
συγκεκριμένων χρονικών πλαισίων είναι σχεδόν υποχρεωτική, καθώς το αρ. 106 του
ΠΚ καθορίζει τη μοναδική περίπτωση που και εάν έχει συμπληρωθεί ο χρόνος αυτός
μπορεί να μην χορηγηθεί ανασταλτικό αποτέλεσμα. Συγκεκριμένα το αρ. 106 ΠΚ
ορίζει: «1. Η απόλυση υπό όρο μπορεί να μη χορηγηθεί αν κριθεί με ειδική
αιτιολογία ότι η διαγωγή του καταδικασθέντος, κατά την έκτιση της ποινής του,
καθιστά απολύτως αναγκαία τη συνέχιση της κράτησής του για να αποτραπεί η
τέλεση από αυτόν νέων αξιόποινων πράξεων. Μόνη η επίκληση πειθαρχικού
παραπτώματος κατά την έκτιση της ποινής δεν αρκεί για τη μη χορήγηση της
απόλυσης».
Αυτό σημαίνει ότι εκτιμάται μόνο η διαγωγή στη φυλακή και
αυτή με μια αρνητική έννοια. Δεν εκτιμάται δηλαδή εάν ο καταδικασθείς έχει
θετική δράση που του επιτρέπει να επιστρέψει στην κοινωνία, αλλά μόνο εάν αυτός
δεν έχει τέτοιας φύσεως αρνητική δράση που υπαγορεύει τη μη αποφυλάκιση του.
Στον πραγματικό κόσμο αυτό σημαίνει ότι, εάν η διαγωγή του κρατουμένου δεν
είναι σοβαρά προβληματική, δηλαδή εάν δεν έχει κάνει έγκλημα μέσα στη φυλακή,
υποχρεωτικά δίνεται αναστολή, όπως συμβαίνει συντριπτικά.
Με αυτόν τον τρόπο δε δίνουμε τη δυνατότητα στο δικαστικό
συμβούλιο που θα αποφασίσει την υφ’ όρων απόλυση του κρατουμένου να κρίνει
ευρύτερα τα χαρακτηριστικά της πράξης και της προσωπικότητας του εγκληματία. Η
αλλαγή στο αρ. 106 ΠΚ με την προσθήκη πέρα από τη διαγωγή και άλλων
χαρακτηριστικών, όπως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης για την οποία
καταδικάστηκε, την πραγματική θετική συμβολή του κρατουμένου εντός των
καταστημάτων κράτησης, της ειλικρινούς μεταμέλειας αυτού για το έγκλημα που
διέπραξε θα έδινε την ευχέρεια στους δικαστές να αποφυλακίζουν όσους πραγματικά
δεν αποτελούν πλέον κίνδυνο για την κοινωνία και έχει επέλθει ο σωφρονισμός
τους και να διατηρούν τον εγκλεισμό των σκληρών και βίαιων εγκληματιών για
πάντα, όπως ορίζει η ποινή τους.
Δεν πρέπει να έχουμε ταμπού και ευθέως πρέπει να πούμε ότι
ναι υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν πρέπει ποτέ να βγουν από την φυλακή και τα
ισόβια για αυτούς να είναι πραγματικά ισόβια. Είναι λοιπόν θετικές οι τυχόν
αλλαγές που θα αυξήσουν το χρόνο παραμονής για την αίτηση της υφ ‘ όρων
απόλυσης, αλλά το μείζον είναι τουλάχιστον για τις περιπτώσεις της ισόβιας
κάθειρξης νομοθετικά ο έλεγχος να είναι ουσιαστικός και όχι τυπικός. Η
αυστηροποίηση των κριτηρίων του 106 ΠΚ αφενός θα δώσει την ευχέρεια στους
δικαστές να κρίνουν πιο ουσιαστικά ποιοι μπορούν να έχουν δεύτερη ευκαιρία και
αφετέρου θα δώσει το μήνυμα ότι ως πολιτεία θεωρούμε ότι κάποια αδικήματα και
κάποιες εγκληματικές συμπεριφορές δεν θα έχουν δεύτερη ευκαιρία.
Μάλιστα η τυχόν αλλαγή των κριτηρίων του 106 θα εφαρμοστεί
από τώρα και θα συμπεριλάβει και όσους εκτίουν ποινή σήμερα, καθώς δεν τίθεται
θέμα αλλαγής ποινών ή ουσιαστικών διατάξεων του ΠΚ για να εφαρμόζεται ο
επιεικέστερος νόμος, αλλά κριτηρίων της υφ’ όρων απόλυσης. Έτσι θα
προστατεύσουμε την κοινωνία από την αποφυλάκιση επικίνδυνων εγκληματιών που
έχουν καταδίκη ισόβια και απλά έχουν συμπληρώσει κάποια έτη κάθειρξης και
περιμένουν να αποφυλακιστούν για να εγκληματήσουν.
Το να δώσεις δεύτερη και τρίτη ευκαιρία στη χαμηλή
εγκληματικότητα είναι πρόοδος. Τα να αποφυλακίζεις σκληρούς και βίαιους
εγκληματίες απλά και μόνο επειδή συμπλήρωσαν κάποια έτη κάθειρξης είναι έγκλημα
για την κοινωνία. Ας σταματήσουμε να το επιτρέπουμε”.
0 Σχόλια