Δηλαδή το επιχείρημα για τον κύκλο βίας και δράσης του οργανωμένου εγκλήματος στην Ελλάδα είναι πως “η αστυνομία τους πιάνει, αλλά η Δικαιοσύνη τους αφήνει;”. Προφανώς και αυτό το επιχείρημα δεν διατυπώνεται ευθέως και κυρίως θεσμικά, αλλά είναι ένα αφήγημα που καλλιεργείται χρόνια και τρυπώνει ως “σκουλήκι” στο υποσυνείδητο των πολιτών.
Η “καλή” αστυνομία που “κάνει τη δουλειά” και η “κακή”
δικαιοσύνη “που τους αφήνει”.
Σε αυτό το κείμενο κάθε επιχείρημα προφανώς και έχει ένα
αντεπιχείρημα που το διαψεύδει και μια εξαίρεση που το υπονομεύει. Αλλά ένα
πράγμα ειναι σίγουρο: Πως ο συγκεκριμένος αφορισμός (διατυπωμένος
συλλήβδην) είναι άδικος, αποπροσανατολιστικός και συκοφαντικός για τους
δικαστικούς λειτουργούς. Είναι δε ενταγμένος σε ένα παλιό παιχνίδι που
παίζεται στη δημόσια σφαίρα και είναι το “μπαλάκι” των ευθυνών. Θα σκεφτεί
κάποιος τώρα, μα και το πόρισμα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για το
οργανωμένο έγκλημα , εντάσσεται στο πλαίσιο μιας επικοινωνιακής πολιτικής και
στην καλλιέργεια μιας υφέρπουσας αίσθησης ότι “εμείς τα πήγαμε στη
Δικαιοσύνη”; Συ είπας, είναι η απάντηση…
Το Σύνταγμα και η ευθύνη
Οποιος διατυπώνει αυτό τον ισχυρισμό , ξεχνάει να πει στον
κόσμο, ότι μεταξύ αστυνομίας και Δικαιοσύνης υπάρχει μια βασική διαφορά: η
αστυνομία συλλαμβάνει με απλές ενδείξεις, αλλά η Δικαιοσύνη, ο δικαστής από
έδρας οφείλει να καταδικάσει έχοντας αποδείξεις. Απτές και δεδομένες. Αλλιώς θα
έχει παραβεί το καθήκον του και το Σύνταγμα, τα δικαιώματα του κατηγορουμένου
και τον πυρήνα της Δικαιοσύνης. Ο κορυφαίος δικαστής Μιχάλης Μαργαρίτης, πρόεδρος
στη δίκη σε πρώτο βαθμό της υπόθεσης της 17Ν , είχε πει από έδρας την ιστορική
φράση “άλλο η αλήθεια και άλλο η δικαστηριακή αλήθεια”. Αλλο εν
ολίγοις τι πιστεύουμε και άλλο τι αποδεικνύεται με στοιχεία. Το πρώτο δεν
αναιρεί το δεύτερο, αλλά σε μια δίκαιη δίκη , μόνο το δεύτερο έχει αξία. Και
μια βασική διευκρίνηση: Η μαγιά, τα πρώτα στοιχεία, η πρώτη ύλη μιας
δικογραφίας , συλλέγονται απο την αστυνομία. “Φέρτε στοιχεία, απτά και
ολοκληρωμένα και μετά κάντε κρίσεις για την ΄ποιότητα της Δικαιοσύνης”, είναι
η απάντηση…
Δίπλα γραφεία
Πληροφορούμαι πως στο πόρισμα που παρέδωσε ο κ. Χρυσοχοϊδης,
εκφράζονται απόψεις περι αναβάθμισης της έρευνας υπό ανωτερο εισαγγελικό
λειτουργό και ενδεχομένως ανακρίσεων για το οργανωμένο έγκλημα από εφέτη –
ανακριτή. Το δεύτερο δεν ειναι κακή σκέψη , το πρώτο όμως λύνεται με απλό
τρόπο. Ας ανοίξουν οι επιτελείς της αστυνομίας κάποιο απο τα γραφεία δίπλα
τους (δεν γνωρίζω τη χωροταξία είναι η αλήθεια) και ας απευθυνθούν
στην Εισαγγελέα Εφετών Σταματίνα Περιμένη, η οποία είναι αρμόδια (με
απόφαση του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου) για θέματα τρομοκρατίας και
οργανωμένου εγκλήματος.
Επίσης ο νόμος 3387/2005 – ΦΕΚ 224/Α/12-9-2005 για το
περίφημο Κέντρο Μελετών Ασφάλειας (ΚΕ.ΜΕ.Α.) στο άρθρο 14 αναφέρεται στη
“διάθεση εισαγγελικού λειτουργού στη Διεύθυνση Ασφάλειας Αττικής και
Θεσσαλονίκης” και συγκεκριμένα:
Στις Διευθύνσεις Ασφάλειας Αττικής και Θεσσαλονίκης
ορίζεται, με απόφαση του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου, ανά ένας εισαγγελικός
λειτουργός, με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση για τρία έτη, οι οποίοι εποπτεύουν
και καθοδηγούν το έργο της υπηρεσίας στη δίωξη του οργανωμένου εγκλήματος. Ο
ανωτέρω εισαγγελικός λειτουργός ενημερώνεται για όλες τις πληροφορίες και
καταγγελίες που περιέρχονται στην ως άνω υπηρεσία, ενώ δύναται να παραγγείλει ή
να ενεργεί ο ίδιος προανάκριση ή προκαταρκτική εξέταση για εγκλήματα που
προβλέπονται από τα άρθρα 187 και 272 του Ποινικού Κώδικα, όπως τροποποιήθηκε
από το ν. 2928/2001 (ΦΕΚ 141 Α’).
Το θεσμικό πλαίσιο λοιπόν και τα προσωπα υπάρχουν και
μάλιστα σε υψηλό επίπεδο. Εγινε άραγε προσπάθεια αξιοποίησης τους;
Αυστηροποίηση
Μαθαίνω επίσης πως η έκθεση για το οργανωμένο έγκλημα
αναφέρει περί τα 500 ονόματα , θεωρητικά εμπλεκομένων, μεταξύ αυτών
προσώπων με μόνο τα μικρά τους ονόματα, νεκρών και προσώπων που ήδη βρίσκονται
υπό κατηγορία ή στις φυλακές. Η κατάθεση της έκθεσης στην εισαγγελία του
Αρείου Πάγου, μπορεί να έχει έναν συμβολισμό, πολιτικό κυρίως, αλλά πρακτικό
έχει;
Μαθαίνω επίσης πως γίνονται προτάσεις για αυστηροποίηση του
νομικού πλαισίου καταδίκης και αποφυλάκισης, μια έμμεση δηλαδή υπενθύμιση
πως “εμείς τους πιάνουμε αλλά εσείς τους αφήνετε…”.
Μόνο που γίνεται προς τη λάθος πλευρά, νομίζω: Ο Αρειος
Πάγος δεν νομοθετεί. Ούτε μπορεί, ούτε πρέπει. Η πρόταση ειναι καλύτερα
προφανώς να διατυπωθεί στα διπλανά έδρανα του επόμενου Υπουργικού Συμβουλίου
προς τους αρμοδίους. Οι δικαστές είναι αρμόδιοι για να τηρούν τους νόμους
,και όχι να τους ψηφίζουν.
Παθογένειες
Σαν βάση βέβαια σε όλα αυτά οφείλουμε να αποδεχτούμε
πως υπάρχουν σοβαρές παθογένειες σε όλο το μηχανισμό δίωξης του οργανωμένου
εγκλήματος. ΄Οχι μόνο στην αστυνομία αλλά παντού.
Αυτές είναι δυο ειδών: Ανικανότητας και ανεπάρκειας του
ίδιου του Κράτους ή διαφθοράς. Οι πρώτες έχουν να κάνουν και με την αποψίλωση
των μηχανισμών τα τελευταία χρόνια, βλέπετε τα μνημόνια έχουν συνέπειες παντού.
Το δεύτερο είδος όμως ειναι και το πιο επικίνδυνο.
Αυτές δεν είναι ούτε τωρινό φαινόμενο , ούτε κάτι ασύνηθες,
αφού τα χρήματα που διακινούνται μέσα απο την συγκεκριμένου τύπου
εγκληματικότητα είναι ιλιγγιώδη, άρα η “διάβρωση” που επιχειρείται είναι
στρωμένη με πολλά χρήματα. Δεν πέφτουμε φαντάζομαι απο τα σύννεφα: Απλός
αναγνώστης να είσαι θα δείς παντού αναφορές σε αστυνομικούς σε πορίσματα
διαφόρων τύπων, όπως π.χ ενα πρόσφατο της ΕΥΠ για το οργανωμένο έγκλημα.
Η αλήθεια επισης ειναι πως (ενω παραμένει να ελεγχθεί η
ακρίβεια των αναφερομένων) θα διαβάσει ο καθένας πολλά ονόματα “επίορκων”
αστυνομικών αλλά κανένα δικαστή. Ή τους καλύπτουν λοιπόν τους δικαστές ή
οι διωκτικές αρχές καταστολής θα πρέπει να αρχίσουν να καθαρίζουν τα του οίκου
τους. Για να μην παρεξηγηθούμε , πάντως , προφανώς και δεν μπορεί κάποιος
να ισχυριστεί πως τα πλοκάμια δεν φτάνουν και στα δικαστήρια. Αλλά το μπαλάκι
των ευθυνών είναι ένα παιχνίδι που τελικά έχει έναν κερδισμένο και αυτός δεν
ειναι ο πολίτης, αλλά το οργανωμένο έγκλημα.
4 Σχόλια