Κείμενο τού Χρήστου Βαλέρα, συνδικαλιστή αστυνομικού: Ο αστυνομικός συνδικαλισμός ως έννοια θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι θα αποτελούσε ένα πρώτης τάξεως λήμμα ελληνικού λεξικού το οποίο θα χαρακτήριζε ένα συνδικαλιστικό μοντέλο που έχει αποτύχει ως προς τους επιδιωκόμενους σκοπούς του. Δεν μιλάμε φυσικά για την πρώτη περίοδο παρουσίας του που την σημάδεψαν οι αλλεπάλληλες επιτυχίες σε εργασιακά, θεσμικά και λοιπά θέματα αλλά την δεύτερη. Αυτή που διανύουμε την παρούσα χρονική περίοδο και χαρακτηρίζεται από την προσπάθειά του να πείσει ακόμη και τον ίδιο του εαυτό ότι σημειώνει επιτυχίες. Το ΠΑΡΟΝ.
Η χαμένη έως τώρα ευκαιρία αξιοποίησης της τότε απόφασης του
ΣτΕ που αφορούσε τους μισθούς, η άνευ προηγουμένου διόγκωση των αρμοδιοτήτων, η
αδυναμία να επιτευχθεί έστω και συγκυριακά η έμπρακτη απόδειξη ενός «ευχαριστώ»
από μέρους της πολιτείας, η πρόβλεψη εισαγωγής μόλις 310 υποψηφίων μέσω
πανελληνίων στις Αστυνομικές Σχολές, είναι μόνο η κορυφή ενός γιγάντιου
παγόβουνου σε πανελλαδικό επίπεδο.
Από την άλλη, σε τοπικό επίπεδο ανά την επικράτεια, δεν
είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες ο εβδομαδιαίος προγραμματισμός της
εργασίας που δεν τηρείται, οι οφειλόμενες ημερήσιες αναπαύσεις που δίνονται με
το σταγονόμετρο, οι αποδεκατισμένες από προσωπικό Υπηρεσίες που το επιβαρύνουν
καθώς και η έλλειψη υλικοτεχνικού εξοπλισμού αντιμετωπίζονται απλά ως θέμα
καταγγελτικής ανακοίνωσης. Απεναντίας έπρεπε, μιας και αποτελεί το πεδίο δράσης
του συνδικαλιστικού κινήματος, να μην επιτρέπει εν έτει 2021 την δυνατότητα ελιγμών
των υπευθύνων .
Την κυρίαρχη ευθύνη του αποτυχημένου αυτού μοντέλου, δεν
φέρει άλλος από τους εκάστοτε εκφραστές του, εκλεγμένους ή μη. Αυτούς που επί
χρόνια βρίσκονται στο συνδικαλιστικό προσκήνιο ή παρασκήνιο και αδυνατούν στην
καλύτερη των περιπτώσεων να διαχειριστούν την δύναμη που τους έδωσαν οι
συνάδελφοί τους προς όφελος των πολλών. Αυτούς και όσους άλλους χαρίζουν
γλυκόλογα και τους πιάνει λογοδιάρροια μόνο όποτε πλησιάζουν εκλογικές
διαδικασίες με προφανή σκοπό. Αυτούς που με φτηνά επικοινωνιακά τρικ προσπαθούν
να καλύψουν την, παραγωγικά εκφραζόμενη, συνδικαλιστική τους αδυναμία. Και
φυσικά αυτούς που είτε φανερά είτε παρασκηνιακά μεθοδεύουν ή συντηρούν
αποσταθεροποιητικές συνδικαλιστικές καταστάσεις όπου, και αν υπάρχουν.
Φτάνει όμως η ώρα κάποια στιγμή του απολογισμού που θα
πρέπει να κάνει ο καθένας μας. Έχουμε χρέος λοιπόν κυρίως συνειδησιακό να
αναρωτηθούμε έστω την ύστατη στιγμή:
•Αν αισθανόμαστε ικανοποιημένοι ως προς την ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ μας
εκπροσώπηση
•Αν αξίζουμε να συντηρούμε ένα αναχρονιστικό συνδικαλιστικό
μοντέλο, χαρακτηριστικό και της συνδικαλιστικής ηλικίας των εκφραστών του
•Αν επιτρέπουμε να αντιμετωπιζόμαστε ως…. «σταυρουδάκια»
•Αν είμαστε ικανοποιημένοι όταν μας θεωρούν δεδομένους ή
εύκολη «λεία»
Οι απαντήσεις φυσικά θα οδηγήσουν σε μονόδρομο επιλογών που
θα έχουν ως αποτέλεσμα την συνδικαλιστική αλλαγή που ο καθένας ευαγγελίζεται ή
προσμένει. Οι αλλαγές όμως απαιτούν «θυσίες». Δεν επιτρέπουν εγωισμούς.
Απαιτούν πρωτίστως αυτογνωσία και δευτερευόντως ανάληψη ευθυνών σε περίπτωση αποτυχίας
του εγχειρήματος της Αλλαγής. Γιατί στο τέλος οι αποτυχίες εκπλήρωσης των
συνδικαλιστικών αλλαγών, θα έχουν ονόματα. Και δεν θα είναι άλλα από αυτά που
όταν τα ακούμε, φωνάζουμε «ΠΑΡΩΝ».
ΒΑΛΕΡΑΣ Χρήστος
Μέλος ΕΑΥ Ροδόπης
1 Σχόλια