Διαβάζουμε πολλά και ποικίλα σχόλια για την έκφραση του προέδρου της ΠΟΑΣΥ και την έκρηξη του αναφορικά με τη τοποθέτηση του αστυνομικού στο πιο ακραίο περιθώριο του κοινωνικού συνόλου. Ενας αποσυνάγωγος, που όπως είπε ο κ. Γερακαράκος, φορτώθηκε όλα τα δεινά των αντικοινωνικών κυβερνητικών αποφάσεων, χωρίς κανένα αντίτιμο.
Θα μας πείτε και σωστά. Ετσι πάει; Με αντιμίσθια στην αστυνομία ως επίχρισμα επιβράβευσης στην αντικοινωνική πολιτική; Σίγουρα όχι. Ομως, παρακολουθώντας το λόγο και τη γλώσσα του σώματος του κ. προέδρου, έχουμε την αίσθηση ότι εξέφρασε σχεδόν στο σύνολο του την άποψη και την αγανάκτηση του αστυνομικού. Οχι των βολεμένων ή της μερίδας εκείνης των αξιωματικών που ζουν στη σφαίρα του συμβιβασμού.
Γιατί, τί έχει λάβει ο αστυνομικός στη διάρκεια της πανδημικής διακυβέρνησης, στην οποία κυριάρχησαν οι απαγορεύσεις, οι διώξεις και οι καταδιώξεις επιπλέον οικονομικής επιβάρυνσης των πολιτών. Των ήδη εξουθενωμένων πολιτών. Στη διάρκεια της οποίας πέρασαν σειρά αντεργατικών και αντικοινωνικών νόμων, βάζοντας τον αστυνομικό απέναντι στον πολίτη;
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι το όποιο φτηνό αντιμίσθιο, ακόμα και στη μορφή ενός εξίσου φτηνού όσο και διχαστικού για την κοινωνία και τον αστυνομικό επιδόματος. Το οποίο ακόμη κι αυτό το υποσχέθηκαν αλλά το πήραν πίσω.
Το ζήτημα είναι πως και ο αστυνομικός είναι μέλος και μέρος της κοινωνίας και επίσης, πως η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον αποσπάσει από αυτή, θέτοντας τον ολοένα περισσότερο στο περιθώριο ως ακραιφνώς στιγματισμένο λούμπεν στοιχείο.
Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Γερακαράκος πέτυχε, αν όχι με την ισχύ του λόγου, αλλά σίγουρα με τη γλώσσα του σώματος να περάσει το μήνυμα στον τηλεθεατή κι ενδεχομένως δικαιολογημένα υπό την πίεση του χρόνου, να δηλώσει και να καταστήσει σαφές πως ο αστυνομικός δεν είναι απέναντι στον πολίτη και πως δεν θα πατήσει την μπανανόφλουδα του κοινωνικού αυτοματισμού. Και το έκανε δια μέσω της μεταφοράς της σύγχρονης εικόνας του αστυνομικού. Απογοητευμένος, απελπισμένος, περιθωριοποιημένος. Θεσμικά και οικονομικά ανοχύρωτος.
Το έχουμε ξαναπεί. Ακόμα και ο πλέον κακός συνδικαλισμός, είναι μακράν προτιμότερος από την απουσία συνδικαλιστικής έκφρασης ενός κλάδου μάλιστα, που δίνει προβάδισμα και αυτονομίες στις κυβερνήσεις. Στις ίδιες κυβερνήσεις που προοδευτικά τον απαξιώνουν και τον καθιστούν κοινωνικό παρία.
Στη τελευταία χρονική περίοδο διακρίνουμε μια προσπάθεια που καταβάλλεται από πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες ενώσεις, να εστιάζουν στην προσπάθεια ανύψωσης του κοινωνικού κύρους του αστυνομικού, απέναντι στις ηγεσίες, με την ευρύτερη ή την πιο στενή έννοια μέσα από την επίτευξη κοινωνικών συμμαχιών και τη μεταφορά στην κοινή γνώμη της αληθινής εικόνας του αστυνομικού ως το κοινωνικό μέλος που δεν είναι ξιπασμένο αλλά πολλαπλώς κατακρεουργημένο.
Γι αυτό και η έκφραση "θα τους πάρουμε με τις κουτάλες" ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να πει. Το ζήτημα είναι κι αυτό ενδιαφέρει τον αστυνομικό, να δει τί θα κάνει από τούδε και στο εξής η ΠΟΑΣΥ.
του Γιώργου Καραιβάζ
12 Σχόλια