''Κοινώς, ούτε εμείς θέλουμε να αμαυρώνεται η εικόνα της Υπηρεσίας. Γι'αυτό, μη μας βάζετε όλους στο ίδιο τσουβάλι''

Από το facebook της Στέλλας Σφετκοπούλου

Αστυνομικούς που αποδεδειγμένα ΔΕΝ ανταποκρίνονται επάξια στο ρόλο τους και ΔΕΝ τιμούν τον όρκο που έχουν δώσει, εμείς πρώτοι τους "καταδικάζουμε" και τους απομονώνουμε από την οικογένεια της ΕΛ.ΑΣ.

Κοινώς, ούτε εμείς θέλουμε να αμαυρώνεται η εικόνα της Υπηρεσίας. Γι'αυτό, μη μας βάζετε όλους στο ίδιο τσουβάλι... Σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους υπάρχουν ακατάλληλα άτομα. Το να κατακρίνουμε συλλήβδην μια κατηγορία επαγγελματιών βασιζόμενοι σε κάποιες εξαιρέσεις, είναι τουλάχιστον εμμονικό και προδίδει μυωπική αντίληψη της πραγματικότητας.

Είμαστε περήφανοι για τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μας και για τον αγώνα που δίνουν σε καθημερινή βάση στους δρόμους.

Είμαστε περήφανοι, γιατί ρισκάρουν τις ζωές τους

υπερβαίνοντας κατά πολύ το καλώς εννοούμενο υπηρεσιακό καθήκον.

Είμαστε και θα είμαστε πάντα στο πλευρό του Έλληνα πολίτη, για να διασφαλίζουμε τα έννομα αγαθά που προστατεύονται από το Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους.

Και όχι μόνο....

��θα είμαστε πάντα δίπλα στον πολίτη, για να τον βοηθήσουμε να μεταφέρει στο νοσοκομείο γρήγορα, με ασφάλεια και απόλυτη προτεραιότητα, το παιδάκι του ή τον δικό του άνθρωπο που βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση.

��Θα είμαστε πάντα δίπλα στον πολίτη που τραυματίστηκε σε τροχαίο και είναι μόνος, πεσμένος στο δρόμο περιμένωντας ασθενοφόρο, κρατώντας του το ματωμένο χέρι και ψιθυρίζοντάς του "όλα θα πάνε καλά, μείνε μαζί μου, έρχεται βοήθεια".

��Θα είμαστε πάντα δίπλα στο παιδί, που όντας θύμα ενδοοικογενειακής βίας βρέθηκε στην αγκαλιά μας και αποκοιμήθηκε σε αυτήν περιμένοντας τις αρμόδιες Υπηρεσίες να το παραλάβουν, γιατί δεν μας πάει η καρδιά να το αφήσουμε σε μια καρέκλα και να φύγουμε (παρόλο που σχολάσαμε από νυχτερινή βάρδια στις 06.00 και είναι ήδη 08.30).

��Θα είμαστε πάντα δίπλα στο παιδί που έχασε τους γονείς του μέσα στο πλήθος και "γραπώθηκε" από το παντελόνι μας μόλις μας είδε, για να το καθησυχάσουμε να το πάρουμε αγκαλιά και να το κάνουμε να σταματήσει να κλαίει λέγοντάς του "όλα είναι καλά, θέλεις να φάμε παγωτό πριν πάμε στο μπαμπά και τη μαμά;".

��Θα είμαστε πάντα δίπλα στον υπερήλικα κύριο, που με σεβασμό βγάζει το καπέλο του για να μας απευθύνει χαιρετισμό, επειδή τον βοηθήσαμε να διασχίσει με ασφάλεια πολυσύχναστο δρόμο.

��Θα είμαστε πάντα δίπλα στο παιδί, που παρασύρθηκε από όχημα και μας ζητά να του κρατάμε το χέρι, να μπούμε μαζί του στο ασθενοφόρο και να είμαστε συνεχώς δίπλα του μέχρι να έρθει η μαμά του, γιατί φοβάται.

��θα είμαστε πάντα δίπλα στην ηλικιωμένη κυρία που μας φωνάζει από το μπαλκόνι της για να μας δώσει "κέικ που μόλις έβγαλε από το φούρνο" και να μας ευχηθεί καλή βάρδια, γιατί τις προάλλες τη βοηθήσαμε να κουβαλήσει τις σακούλες από το σούπερ μάρκετ.

��Θα είμαστε πάντα δίπλα στους συμπολίτες μας που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές και προσπαθώντας να ικανοποιήσουν την έμφυτη ανάγκη τους για κοινωνικοποίηση στο πρόσωπό μας βρίσκουν "έναν άνθρωπο να μιλήσουν", όταν οι υπόλοιποι τους απορρίπτουν.

��θα είμαστε πάντα δίπλα σε οποιοδήποτε θύμα έκνομης πράξης, που βιώνοντας ένα αποτροπιαστικό γεγονός και σε κατάσταση σοκ αναζητά απεγνωσμένα παρηγοριά και πέφτει στην αγκαλιά μας κλαίγοντας με λυγμούς.

��θα είμαστε πάντα δίπλα στη μητέρα που μας χιλιοευχαριστεί, γιατί την τελευταία στιγμή συγκρατήσαμε το παιδί της που έτρεχε κατευθείαν προς το δρόμο.

��Και κυρίως, θα είμαστε πάντα δίπλα στα παιδιά που κάθε φορά που βλέπουν αστυνομικό τα μάτια τους λάμπουν από θαυμασμό και τρέχουν προς το μέρος μας, έχοντας πάντα γι'αυτά μια μεγάλη αγκαλιά.

Όλα τα παραπάνω, δεν είναι υποχρεώσεις που απορρέουν από κάποιο νόμο ή κανονισμό.

Είναι αυθόρμητες, ανθρώπινες αντιδράσεις.

Γιατί στα πρόσωπά σας βλέπουμε τον πατέρα μας, το παιδί μας, την αδερφή μας, την ανηψιά μας, τη φίλη μας, το γείτονα μας...

Και αυτές είναι απλώς κάποιες ενδεικτικές αναφορές σε προσωπικά βιώματα από τα 15 χρόνια που φοράω αυτή τη στολή και έχω "γράψει" αμέτρητα 8ωρα (πρωί-απόγευμα-νύχτα) μέσα σε περιπολικά μαζί με τους συναδέλφους μου.

Και είμαι σίγουρη, ότι οι συνάδελφοί μου έχουν να απαριθμήσουν ακόμη περισσότερα ανάλογα περιστατικά αλληλεγγύης από τις ζωές τους "εντός υπηρεσίας".

Αυτά βέβαια ποτέ δεν παίζουν σε κανένα δελτίο, γιατί δεν "πουλάνε".

Εμάς από την άλλη, μας αρκεί που τα έχουμε καλά με τη συνείδησή μας. Που πέφτουμε το βράδυ στο κρεβάτι για να κοιμηθούμε, χωρίς ενοχές. Γιατί ξέρουμε ότι δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας στην κοινωνία.

Κουράγιο στους τραυματίες συναδέλφους μας... Τους στέλνουμε τις ευχές και τις προσευχές μας για ταχεία ανάρρωση.

Και για όνομα του Θεού, σταθείτε και εσείς δίπλα μας να πάρουμε λίγο κουράγιο...