Συνέλευση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα: Συνέλευση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα

Kείμενο της Συνέλευσης Αλληλεγγύης 

Η πιο μεγάλη γιάφκα των τρομοκρατών είναι η πρεσβεία των Αμερικανών

 

“Η ελληνική κυβέρνηση δικαίως αρνείται να κάνει χάρες στον καταδικασμένο για τρομοκρατία Δ. Κουφοντίνα. Η τρομοκρατική Οργάνωση έχει δολοφονήσει πέντε μέλη του προσωπικού της Αμερικάνικης πρεσβείας μεταξύ 1975 – 1991”

 

 Μια ακόμη ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας από τον Αμερικάνο πρώην πρέσβη στην Αθήνα Νίκολας Μπέρνς έρχεται να επισφραγίσει το συνεχιζόμενο μένος της πρεσβείας εναντίων της Ε.Ο 17 Ν και την αδιάλλακτη γραμμή εξόντωσης του κομμουνιστή αντάρτη Δ.Κουφοντίνα.

 

Η πρεσβεία μετά την εξάρθρωση της 17ν ανέλαβε εργολαβικά την ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση εναντίων της Οργάνωσης πάντα σε επαφή με την οικογένεια Μητσοτάκη και άλλους συγγενείς “θυμάτων” της ένοπλης δράσης όπως ο γιός του Μομφεράτου.

 

 Με την συγκατάθεση των ελληνικών κυβερνήσεων μετέτρεψαν το νοσοκομείο “Ευαγγελισμός” σε θάλαμο βασανιστηρίων και Γκουαντάναμο εναντίων του αγωνιστή Σ.Ξηρού που νοσηλευόταν σε βαριά κατάσταση έπειτα από έκρηξη βόμβας που προκάλεσε τον αυτοτραυματισμό του.

 

Πάνω στον Σ.Ξηρό εφαρμόστηκαν αναβαθμισμένα βασανιστήρια στα οποία συμμετείχαν και Αμερικάνοι πράκτορες οι οποίοι κατά παράβαση κάθε διεθνούς δικαίου διαχειρίστηκαν τον νοσηλευόμενο αγωνιστή σαν τρόπαιο ,βασανίζοντας τον ψυχοσωματικά, ώστε να αποσπάσουν πληροφορίες για τη δράση της Οργάνωσης.

 

  Με πρωτοβουλία της πρεσβείας και της Ντ. Μπακογιάννη δημιουργήθηκε η πρωτοβουλία “ΕΩΣ ΕΔΩ”. Μια οργάνωση των συγγενών των «θυμάτων» της ένοπλης αντίστασης που επιχείρησε να απαξιώσει  την δράση της οργάνωσης και να της ρίξει το μπόι αντιλαμβανόμενη το μεγάλο έρεισμα που είχε στην κοινωνία. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία επιχείρησε μέσα από ανοιχτά καλέσματα  να κινητοποιήσει την κοινωνία σε συγκεντρώσεις – εκδηλώσεις εναντίον της ένοπλης πάλης. Μια πρωτοβουλία που αυτοδιαλύθηκε αφού οι στόχοι της και η στρατηγική της στέφθηκαν με παταγώδη αποτυχία.

 

  Η Πρεσβεία εκπονούσε διαρκώς καινούρια τεχνάσματα ώστε να απαξιωθεί η ένοπλη πάλη στην κοινωνία και να αυξήσει η ίδια τα ερείσματα της.

 

 Μάλιστα ο τότε υπουργός δημόσιας τάξης Μ. Χρυσοχοίδης παραδεχόταν ότι το βιβλίο των δημοσιογράφων – πρακτόρων της πρεσβείας  Αλ. Παπαχελά και Τ. Τέλλογλου ( “17”, εκδ. εστία)  είχε στόχο να χαμηλώσει τη 17 Ν στη συνείδηση του κόσμου.

 

  Η πρεσβεία συνεχίζει στην ίδια γραμμή εξόντωσης να ζητάει την θανατική καταδίκη του επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης και η αμετανόητη στάση του συντρόφου, η συγγραφή βιβλίων και οι συνεντεύξεις του, οι απεργίες πείνας και οι διεκδικήσεις του μέσα από τις φυλακές, ήρθε η στιγμή να λογοδοτήσουν στην ιστορία. Η εξόντωση του φαίνεται να αποτελεί στόχο στρατηγικής σημασίας για την πρεσβεία και το ακροδεξιό πολιτικό προσωπικό της χώρας.

 

  Ο σύντροφος, αφού κατάφερε μαζί με το κίνημα αλληλεγγύης να κερδίσει το δικαίωμα στην χορήγηση άδειας για περίπου ένα χρόνο μετά από απεργία πείνας, αυτή την φορά βάζει ξανά το σώμα του ανάχωμα με αφορμή την εκδικητική και παράτυπη  μεταγωγή του στον Δομοκό.  Ζητάει να επιστρέψει όπως προβλέπει ο νόμος στα υπόγεια κελιά των φυλακών Κορυδαλλού εκεί οπού εξέτισε το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του και οπού επί δύο χρόνια βρισκόταν σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης (2011-2013).

 

  Η Κυβέρνηση μαζί με την πρεσβεία επιδίδονται σε μια διαδικασία συκοφάντησης του απεργού και ολομέτωπης επίθεσης στο κίνημα συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Παρουσιάζουν το κίνημα αλληλεγγύης σαν «οπαδοί του Κουφοντίνα», «συνοδοιπόρους της τρομοκρατίας» κ.α. συκοφαντώντας ένα ολόκληρο κίνημα, την ιστορικότητα του και τα αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά του. Δημιουργούν κλίμα τρομουστερίας  στην κοινωνία διοχετεύοντας σενάρια στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων περί δήθεν προετοιμασίας απαλλοτρίωσης πολεμικού υλικού από στρατόπεδα. Αναφέρονται στον αγωνιστή σαν αυτόχειρα αντί για απεργό πείνας, διαμορφώνουν ψευδές κλίμα στην κοινωνία με στημένες δημοσκοπήσεις. Ενώ, με καθημερινά ψεύδη, που απευθύνονται σε ακροατήρια ηλιθίων το πρακτόρι του Τραμπ στην Ελλάδα, Σοφία Νικολάου, προσπαθεί να πείσει για την νομιμότητα της μεταγωγής του Κουφοντίνα στον Δομοκό. Οι μειωτικοί χαρακτηρισμοί κατά του κόσμου του αγώνα φανερώνουν τον κιτρινισμό,  το διανοητικό τέλμα και την αμοραλιστική φύση του καπιταλισμού και των υποστηρικτών του.

 

  Παράλληλα, η ίδια η πραγματικότητα τους διαψεύδει οικτρά. Η απεργία πείνας του συντρόφου καταφέρνει να συσπειρώσει χιλιάδες αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες που αψηφούν τα περιοριστικά μέτρα και διαδηλώνουν μαζικά στους δρόμους της χώρας και του εξωτερικού.   Καταγράφονται οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις αλληλεγγύης εν μέσω lock down στην χώρα, ενώ η αλληλεγγύη στον σύντροφο ξεφεύγει από τον στείρο δικαιωματισμό και παίρνει χαρακτηριστικά πολιτικής υπεράσπισης της μαχητικής αντίστασης και της κοινωνικής αντί βίας.

 

  Την ίδια στιγμή, οι εχθροπραξίες εναντίων πολιτικών, οικονομικών και αστυνομικών στόχων αναζωπυρώνουν για το πολιτικό κατεστημένο τις μνήμες του Δεκέμβρη, αμφισβητώντας έμπρακτα το μονοπώλιο της κρατικής βίας και την ιδεολογία του φόβου και της ματαιότητας που επιχειρούν να εμφυσήσουν στους καταπιεσμένους/ -ες.

 

  Η απεργία πείνας του συντρόφου και η υπεράσπιση της αποτελεί την εμπροσθοφυλακή της αντίστασης για την χειμαζόμενη κοινωνία και αφορμή για να κινητοποιηθούν διάφορα κοινωνικά κομμάτια που βρίσκονται εκτοπισμένα από τα προνόμια της οικονομικής ελίτ και βιώνουν στο πετσί τους την τρομοκρατία κράτους και αφεντικών. Η απεργία πείνας βάζει ανάχωμα στην κατάρρευση του εναπομείναντος κράτος δικαίου, που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες στην μεταπολίτευση από τη νεολαία και τις αγωνιζόμενες. Αναδεικνύει ότι το μόνο κράτος δικαίου είναι το δίκαιο του ισχυρού και των αφεντικών.  Για αυτό μας αφορά όλους και όλες.  Η αντικειμενική όξυνση της ταξικής πάλης σε συνάρτηση με την επίμονη άρνηση της Κυβέρνησης να κάνει δεκτό το αίτημα του Δ. Κουφοντίνα οδηγώντας τον στον θάνατο, διαμορφώνει μια εξεγερτική συνθήκη αλλά και μια σύνδεση εκμεταλλευόμενων/καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας, που αντιλαμβάνονται την επικείμενη δολοφονία του αγωνιστή σαν πρακτική αναζωπύρωσης του κοινωνικού και ταξικού πολέμου από την πλευρά του κράτους και συγκεκριμένα της ΝΔ, αλλά και ως συμβόλαιο θανάτου στον κόσμο του αγώνα.

 

  Η σημερινή συγκέντρωση έξω από την Αμερικάνικη πρεσβεία αποτελεί ακόμα έναν σταθμό της πολιτικής υπεράσπισης του συντρόφου και μια εκδήλωση ταξικής και κοινωνικής αντιπάθειας απέναντι στους πραγματικούς δολοφόνους και τρομοκράτες.

 

  Στους τρομοκράτες και μακελάρηδες των λαών, που βομβάρδισαν το Ιράκ, την Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Βιετνάμ, την Καμπότζη, την Συρία δολοφονώντας χιλιάδες αμάχους και αθώους. Στους πραγματικούς τρομοκράτες που υποδαυλίζουν εμφυλίους, στήνουν πραξικοπήματα, χρηματοδοτούν και εκπαιδεύουν νεοναζί (Ουκρανία) για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Στους κατά συρροή εγκληματίες και δολοφόνους που αιματοκύλισαν παιδιά, νέους και γυναίκες στην Υεμένη, την Παλαιστίνη, το Λίβανο στο όνομα του « πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία.»

 

Η σημερινή συγκέντρωση αποτελεί μια πρακτική εναντίωσης στους «ανθρωπιστές» του Λευκού οίκου που επιτρέπουν ακόμα σε πολιτείες την θανατική εξόντωση καταδίκων που στερούνται υπεράσπισης, δικαιωμάτων, αξιοπρέπειας και φυσικά του δικαιώματος στην ζωή και στην δεύτερη ευκαιρία. Ενώ η πολιτική επιβράβευση και η δικαστική ατιμωρησία αστυνομικών που δολοφονούνε φτωχούς μαύρους στον δρόμο, αποτελεί για το κατεστημένο των ΗΠΑ ρουτίνα , η κατασταλτική  επίθεση σε χιλιάδες εξεγερμένους που αναμετρήθηκαν με δολοφόνους αστυνομικούς και παρακρατικούς νεοναζί της κυβέρνησης Τράμπ, αποτελεί πρακτική υπεράσπισης της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. ( Αλήθεια η Σ. Νικολάου γιατί δεν βρήκε χρόνο να καταδικάσει το πραξικόπημα στο Καπιτώλιο που οργάνωσε ο Τραμπ και οι οπαδοί του?)

 

Είναι σαφές ότι η Αμερικάνικη Πρεσβεία και οι ντόπιοι λακέδες της ευαισθητοποιούνται για τις ανθρώπινες ζωές μόνο όταν αυτές προέρχονται από το δικό τους στρατόπεδο. Η υποκριτική αυτή στάση που επικαλείται συνεχώς την αυταξία της ανθρώπινης ζωής ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να αποπολιτικοποιήσει την επαναστατική δράση του κομμουνιστή Δ.Κουφοντίνα χαρακτηρίζοντας τον ως serial killer έχει σκοπό να αποκρύψει τα δικά της εγκλήματα.

 

 Όταν πρόκειται για μισθοφόρους επαγγελματίες φονιάδες που στρατοπεδεύουν στην Αμερικάνικη βάση της Σούδας ή της Αλεξανδρούπολης και με το δάχτυλο στη σκανδάλη ετοιμάζονται να αιματοκυλίσουν κάποια γειτονική χώρα. Όταν πρόκειται για κάποιον σταθμάρχη της CIA που από την πρεσβεία της Αθήνας πυροδοτεί συνωμοσίες και συντονίζει επεμβάσεις της CIA σε άλλες ηπείρους. Οι ολοκληρωτικές καταστροφές φτωχών χωρών του τρίτου κόσμου για δεκαετίες και η εξόντωση 130.000 Ιρακινών, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άμαχοι, συνιστούν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν οι κυβερνήσεις της Δύσης με επικεφαλής αυτήν των ΗΠΑ. Οι χιλιάδες θάνατοι από καρκίνο με τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στην Γιουγκοσλαβία και οι χιλιάδες μετανάστες/ πρόσφυγες θύματα των Ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των διακρατικών ανταγωνισμών συνιστούν το θρίαμβο του δυτικού κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Μετά το Βιετνάμ, οπού οι ΗΠΑ κατέστρεψαν ακόμα και οικολογικά μια φτωχή χώρα για 100 χρόνια και εξολόθρευσαν 1 εκ 400 χιλιάδες Βιετναμέζους, την Αλγερία οπού η «δημοκρατική» Γαλλία εξολόθρευσε σε πέντε χρόνια 1 εκ Αλγερινούς σε συνολικό πληθυσμό 10 εκ., τα κροκοδείλια δάκρυα των ΗΠΑ και των υπόλοιπων κρατών που συμμετείχαν στις δολοφονίες και η απόπειρα να εμφανίσουν τον Κουφοντίνα σαν κατά συρροή δολοφόνο δεν πείθουν κανέναν/καμία και πέφτουν στο κενό.      

 

Για αυτό το σύνθημα «η πιο μεγάλη γιάφκα των τρομοκρατών είναι η πρεσβεία των Αμερικανών» εκφράζει πλήρως ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που αντιλαμβάνεται ότι τα κίνητρα και η δράση της Ε.Ο 17Ν κ.α. ένοπλων οργανώσεων είναι στοχευμένη, ανιδιοτελής και πολιτική.

 

 Γιατί όταν η πρεσβεία αναφέρεται στην αξία της ανθρώπινης ζωής, ανθρώπινο κρέας μυρίζει.

 

Συνέλευση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα