Στις 5 Μαΐου του 2018, γράφαμε για το mega coulpa του τότε διοικητή της ΕΥΠ κ. Γιάννη Ρουμπάτη, αναφορικά με την πρόσκληση διευθυντικών στελεχών εφημερίδων για να εξιστορήσει μια σε βάρος του υπό εξύφανση σχεδίου σπίλωσης και φαλκίδευσης της προσωπικής του υπόστασης.
Και τότε θέσαμε κάτι απλό στη λογική και στην ερμηνεία βασικό ερώτημα, για τον εξ' απορρήτων εθνικό σύμβουλο του τότε πρωθυπουργού, καθώς κι εθνικού ωτακουστή μας. Δεν γνωρίζαμε πάντως, ότι σε αυτό που χαρακτηρίσαμε ως προσωπικού χαρακτήρα ζητήματα αντιπαράθεσης, υπήρχε και αυτό της σεξουαλικής κακοποίησης. Γνωρίζουμε ωστόσο πως για τον φορέα της καταγγελίας είχε προηγηθεί οργανωμένο σχέδιο εμφάνισης του ως ατόμου ανεξέλεγκτα τυχοδιωκτικού που εμπορεύεται τα πάντα για την ατομική ανέλιξη. Ουδέν κατά τα φαινόμενα ψευδέστερο αυτού.
Εκείνη η καταγγελία που εξετάστηκε από την ασφάλεια, τη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, με παράθεση στοιχείων, φωτογραφιών, απειλητικών κι εκβιαστικών μηνυμάτων, θάφτηκε. Και το ερώτημα είναι γιατί; Κάποιοι πολίτες είναι πιο πολίτες, ή μήπως ο κ. Ρουμπάτης ως εκ της θέσης του, είχε πολλά να προσάψει σε γούνες και γουνάκια πολλών από τον ελεγκτικό μηχανισμό του κράτους και το συστημικό πολιτικό σχηματισμό του; Κι αυτό το γνωρίζουν καλύτερα από εμάς πληθώρα αξιωματικών που είδαν τη σταδιοδρομία τους να κόβεται στα δύο, μέσα από αυθεντικές ή μη απομαγνηματοφωνημένες συνομιλίες τους.
Κάπως έτσι μπήκαμε κι εμείς στο κάδρο των υπόπτων συμμετοχής σε κύκλωμα διαφθοράς της αστυνομίας. Γιατί η κριτική ενοχλεί και όταν υπάρχει φωνή εκτός πεδίου ελέγχου, πρέπει αν μη τί άλλο να φιμώνεται. Κι αν πάλι δεν φιμώνεται, να διώκεται και ν' αποπειράται ο διασυρμός της. Αποτελεί τη μέγιστη τιμή μας σε όλη τη διαδρομή μας στη δημοσιογραφία, που μπόρεσε να επιδαψιλεύσει κάποιος και όλοι όσοι θ' ακολουθήσουν.
Ο διοικητής της ΕΥΠ Γιάννης Ρουμπάτης διαθέτει τη φήμη του αριστοτέχνη
στα επικοινωνιακά ζητήματα και άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαία η
επιλογή του από τον Ανδρέα Παπανδρέου για
τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου την περίοδο 1987- 1988, ενώ από το 1981 ήδη, την κυβερνητική αφετηρία του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε ειδικός σύμβουλος του Ανδρέα σε θέματα των διεθνών ΜΜΕ.
Πως όμως ένας τόσο μεγάλος αρτίστας στα επικοινωνιακά υπέπεσε σε τόσο mega coulpa; Γιατί η συνάθροιση στην Κατεχάκη δημοσιογράφων πρώτης γραμμής και η εξομολόγηση περί υπονόμευσης του ίδιου και της ΕΥΠ, προδίδει σύγχυση και απώλεια ψυχραιμίας.
Κι αυτό γιατί όταν καταγγέλλει σχέδιο υπονόμευσης ή αποσταθεροποίησης αποκαλύπτοντας μάλιστα συγκεκριμένες διευθύνσεις και κατευθύνσεις, το πρώτο που όφειλε να ξεκαθαρίσει είναι, όχι την προέλευση της όποιας ασύμμετρης εναντίον του ίδιου ή της υπηρεσίας που διευθύνει απειλής, αλλά το γιατί αυτή η απειλή και όλα όσα κατά τον ίδιο επίκειται να δημοσιευθούν, αποτελούν μυθεύματα και σπέκουλα.
Δεν μπαίνουμε στην ουσία των αυτο-καταγγελιών και ειδικά στο σκέλος που αφορά σε προσωπικού χαρακτήρα ζητήματα. Είναι έξω από κάθε ορισμό και αυτοκαθορισμό της δεοντολογικής και αξιακής προσέγγισης μας σε θέματα αυτού του είδους. Όταν όμως καταγγέλλεις, η πρώτη χρεοφειλή είναι η απόδειξη πως πρόκειται για απροκάλυπτη σπέκουλα συνοδευόμενη με υπόδειξη στο που βρίσκεται το κάρφος και που η φενάκη της υπόθεσης και όχι εκφράσεις μέσα από το έρκος των οδόντων που συνιστούν γενικόλογες αοριστίες ως πρόπλασμα ενός κατασκοπευτικού θρίλερ.
Το αποτέλεσμα του αθυρματικού λόγου είναι το σαμποτάρισμα, η υπονόμευση και η φαλκίδευση του είδους που σπεύδεις υποθετικά να προασπίσεις.
τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου την περίοδο 1987- 1988, ενώ από το 1981 ήδη, την κυβερνητική αφετηρία του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε ειδικός σύμβουλος του Ανδρέα σε θέματα των διεθνών ΜΜΕ.
Πως όμως ένας τόσο μεγάλος αρτίστας στα επικοινωνιακά υπέπεσε σε τόσο mega coulpa; Γιατί η συνάθροιση στην Κατεχάκη δημοσιογράφων πρώτης γραμμής και η εξομολόγηση περί υπονόμευσης του ίδιου και της ΕΥΠ, προδίδει σύγχυση και απώλεια ψυχραιμίας.
Κι αυτό γιατί όταν καταγγέλλει σχέδιο υπονόμευσης ή αποσταθεροποίησης αποκαλύπτοντας μάλιστα συγκεκριμένες διευθύνσεις και κατευθύνσεις, το πρώτο που όφειλε να ξεκαθαρίσει είναι, όχι την προέλευση της όποιας ασύμμετρης εναντίον του ίδιου ή της υπηρεσίας που διευθύνει απειλής, αλλά το γιατί αυτή η απειλή και όλα όσα κατά τον ίδιο επίκειται να δημοσιευθούν, αποτελούν μυθεύματα και σπέκουλα.
Δεν μπαίνουμε στην ουσία των αυτο-καταγγελιών και ειδικά στο σκέλος που αφορά σε προσωπικού χαρακτήρα ζητήματα. Είναι έξω από κάθε ορισμό και αυτοκαθορισμό της δεοντολογικής και αξιακής προσέγγισης μας σε θέματα αυτού του είδους. Όταν όμως καταγγέλλεις, η πρώτη χρεοφειλή είναι η απόδειξη πως πρόκειται για απροκάλυπτη σπέκουλα συνοδευόμενη με υπόδειξη στο που βρίσκεται το κάρφος και που η φενάκη της υπόθεσης και όχι εκφράσεις μέσα από το έρκος των οδόντων που συνιστούν γενικόλογες αοριστίες ως πρόπλασμα ενός κατασκοπευτικού θρίλερ.
Το αποτέλεσμα του αθυρματικού λόγου είναι το σαμποτάρισμα, η υπονόμευση και η φαλκίδευση του είδους που σπεύδεις υποθετικά να προασπίσεις.
1 Σχόλια