Γιαννάκος Βασίλης: Με την ψήφο μας θα επιλέξουμε « αυτοχειρία » ή στάση ευθύνης;

Κείμενο του Βασίλη Γιαννάκου για τις εκλογές για το υπηρεσιακό συμβούλιο μεταθέσεων Πυροσβεστών, Αρχιπυροσβεστών, Πυρονόμων

 

  Με την ψήφο μας θα επιλέξουμε « αυτοχειρία » ή στάση ευθύνης; 

 

Σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται η διαδικασία για την ανάδειξη εκπροσώπων στα συμβούλια μεταθέσεων του Πυροσβεστικού Σώματος, μέσα σε μια δύσκολη συγκυρία λόγω της επιδημίας του Covid 19 .

 

Παρά τις συνθήκες αυτές και τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί σε όλους μας, οι πυροσβέστες καλούνται να κάνουν επιλογές με ιδιαίτερη σημασία μιας και τα συμβούλια μεταθέσεων με τις αποφάσεις τους έχουν άμεσες και καταλυτικές συνέπειες στην ζωή τους, όπως μια ανεπιθύμητη μετάθεση / απόσπαση / μετακίνηση που αν είναι παρά την θέληση του υπαλλήλου, μπορεί να κονιορτοποιήσει κάθε ατομικό και οικογενειακό προγραμματισμό και να επιφέρει συνέπειες (οικονομικές, κοινωνικές, οικογενειακές κ.α.) που μπορούν να διαρκέσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.

               

 Ιδιαίτερα τώρα, που το συνολικό πλαίσιο που εισήγαγε ο ν. 4662/2020 (κατάργηση αμετάθετου, σύστημα μορίων, νομός αντί πόλης συμφερόντων, μετακινήσεις εντός νομού κλπ) και έχει αρχίσει να εφαρμόζεται στην πράξη (μια πρώτη γεύση ήρθε με τις τακτικές μεταθέσεις του 2020), κανένας πυροσβέστης δεν μπορεί να αισθάνεται ότι το ζήτημα της εκπροσώπησης στα υπηρεσιακό συμβούλιο  μεταθέσεων είναι κάτι που «δεν τον αφορά ιδιαίτερα».

 

Πώς όμως θα τοποθετηθούν οι συνάδελφοι απέναντι σε όλα αυτά;

 

Είναι σχετικά σύνηθες στον εργασιακό μας χώρο να γίνονται επιλογές εκπροσώπησης με βάση τις διαπροσωπικές σχέσεις. Μπορεί να μοιάζει λογικό να στηριχθεί κάποιος γνωστός, κάποιος με τον οποίο έχουμε υπάρξει μαζί στην ίδια βάρδια, άσχετα από τις γενικότερες αρχές που υπηρετεί η παράταξη με την οποία είναι υποψήφιος.

 

Όταν όμως έχουν συντελεστεί τόσο σημαντικές αλλαγές στο εργασιακό μας περιβάλλον, είναι φρόνιμο ένα τέτοιο σκεπτικό;

 

Ειδικά η κατάργηση του αμετάθετου θα επηρεάσει το προσεχές διάστημα ακόμη έναν σημαντικό αριθμό συναδέλφων. Όμως, αυτές οι σημαντικές αλλαγές στον κανονισμό μεταθέσεων προτάθηκαν και στηρίχθηκαν από συγκεκριμένους σχηματισμούς και παρατάξεις.

Έχει λοιπόν νόημα η επιλογή κάποιων συναδέλφων, να στηρίζουν με την ψήφο τους αυτούς που ευθύνονται με την παθητική στάση που κράτησαν απέναντι στις ανατροπές στον κανονισμό μεταθέσεων, όταν μάλιστα έχουν ήδη  μετατεθεί σε κάποιο απόμακρο κοσμοπολίτικο νησί  μακριά από τα σπίτια τους;

 

Είναι στάση ευθύνης να δώσουν την ψήφο τους ελαφρά την καρδία, μόνο και μόνο γιατί τους πήρε τηλέφωνο ο  « γνωστός » από την ασφάλεια της δικής του υπηρεσιακής κατάστασης, χωρίς μία δεύτερη σκέψη για τα πως φθάσαμε ως εδώ ; 

 

     Ή σε ποιά λογική χωράει η επιλογή κάποιων συνάδελφων, που ενώ κατά εφαρμογή του νέου κανονισμού μετατέθηκαν παρά τη θέλησή τους μακριά από τις οικογένειες τους, να ενταχθούν ως υποψήφιοι στους συνδυασμούς παρατάξεων, που στήριξαν όλες αυτές τις δραματικές αλλαγές που θα επηρεάζουν καταλυτικά μέχρι την σύνταξη μας κάθε πτυχή της προσωπικής και οικογενειακής μας κατάστασης;

 

Τι τους ωθεί άραγε σε τέτοιου είδους επιλογές;

 

Μήπως είναι πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, παρά να υφίστανται το ενδεχόμενο μιας μακρινής μετάθεσης και έπειτα να ελπίζουν σε μια ευεργετική διάταξη του νόμου, πιθανά σε κάποια προσφυγή στην δικαστική οδό ή ότι θα τύχουν ευνοϊκής μεταχείρισης από τις ενέργειες των « γνωστών » τους ;

 

Είναι  αλήθεια η κατεύθυνση αυτή μονόδρομος;            

 

Είναι δυνατόν εν έτη 2021 να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος κάλυψης των αναγκών της Υπηρεσίας, παρά μόνο με την μετακίνηση πυροσβεστών μακριά από τα σπίτια τους;

Δεν είναι εφικτή άραγε μια άλλη προσέγγιση, τέτοια που να ικανοποιεί τις υπηρεσιακές ανάγκες αλλά και να διασφαλίζει την εργασία των πυροσβεστών στον τόπο μόνιμης κατοικίας τους;

Το γεγονός ότι με τους αγώνες των παλαιοτέρων συναδέλφων μας μέσα από τις διατάξεις του Π.Δ. 170/96 είχε δημιουργηθεί:

•             Ένα αξιοκρατικό πλαίσιο για τις κατά τόπους προσλήψεις, προκειμένου να καλύπτονται κενές οργανικές θέσεις και να μην χρειάζονται μεταθέσεις.

•             Καθώς επίσης και ένα εξίσου αξιοκρατικό πλαίσιο για τις μεταθέσεις των πυροσβεστών μόνο προς τον τόπο συμφερόντων τους, αυτό δηλαδή δεν μας ικανοποιούσε και έπρεπε να γίνουμε με την παθητική μας στάση αλλά και με τις επιλογές μας  « αυτόχειρες » ;

  

Γιατί να θεωρείται φυσιολογικό να εργάζεται κάποιος μακριά από το σπίτι και την οικογένειά του, ή να μετακινούνται ολόκληρες οικογένειες ανά τακτά χρονικά διαστήματα (με ότι συνέπειες έχει αυτό, ειδικά για τα παιδια);

 

Αγαπητοί συνάδελφοι καταθέτοντας την προσωπική μου εκτίμηση που επηρέασε τις δικές μου επιλογές και τις αποφάσεις  το συμπέρασμα που κατέληξα είναι ότι:

 

 Η μόνη ελπίδα ανατροπής των αρνητικών συνεπειών της νέας νομοθεσίας και -μέχρι τότε- του ισχυρού ελέγχου της εφαρμογής της, είναι η μαζική στήριξη του ψηφοδελτίου της μοναδικής παράταξης που είχε πρωτοστατήσει για την δημιουργία του προηγούμενου καθεστώτος στον κανονισμό μεταθέσεων και των προσλήψεων.

Της παράταξης που στις μέρες μας, έγκαιρα ανέλυσε, προειδοποίησε και αγωνίστηκε ενάντια σε αυτά που ήρθαν και σε αυτά που έρχονται: της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης Πυροσβεστών.

 

Για όλους αυτούς τους λόγους, σας καλώ να την στηρίξετε με την ψήφο σας και να στείλετε έναν πραγματικό αγωνιστή εκπρόσωπο μας στο υπηρεσιακό συμβούλιο μεταθέσεων !

 

 

Γιαννάκος Βασίλης

Υπαρχιπυροσβέστης

 

Υποψήφιος για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια Μεταθέσεων με την Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση Πυροσβεστών.