Η Δημοκρατία στο απόσπασμα - του Κων/νου Τζέκη

Κείμενο τού Κωνσταντίνου Τζέκη: Δημοκρατία. Μια λέξη που συχνότατα την επικαλούνται όλοι όσοι Κυβερνούν ή θέλουν να κυβερνήσουν, είτε είναι οπαδοί και θιασώτες της είτε όχι. Έτσι μια ματιά στα πολιτεύματα των κρατών του κόσμου, όλες οι Κυβερνήσεις τους είναι Δημοκρατικές είτε είναι  τέτοιες , είτε είναι δικτατορίες.

Η ετυμολογία της λέξεως βρίσκεται στα συνθετικά «δήμος» (το σύνολο ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα) και «κράτος» (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία). Ο όρος επινοήθηκε κατά τον πέμπτο αιώνα π.χ., στην κλασική Ελλάδα, και χρησιμοποιήθηκε κατ' αντιδιαστολή με τη μοναρχία, την αριστοκρατία και την ολιγαρχία, με τον Κλεισθένη να είναι ο ιδρυτής της πρώτης δημοκρατίας κατά το 508-507 π.χ. μετά το τέλος της τυραννίας   και τον Περικλή να συνεχίζει την παράδοση κατά τον χρυσό αιώνα των Αθηνών. Σήμερα, στην καθομιλουμένη, χρησιμοποιείται συνήθως κατ' αντιδιαστολή με τον όρο δικτατορία.

 Έτσι πολλές φορές βλέπουμε να την επικαλούνται φυσικά για τους δικούς τους λόγους όλοι, όσοι κυβερνούν είτε την πιστεύουν, είτε δεν την πιστεύουν.

Στις Μουσουλμανικές χώρες που η διακυβέρνηση μάλλον συμπλέει με τα θρησκευτικά αξιώματα και ως εκ τούτου με την ισοβιότητα των Αρχηγών της Θρησκείας αλλά και της κρατικής εξουσίας και η εξουσία ασκείται στο όνομα του Ισλάμ, δημοκρατία ισχυρίζονται ότι έχουν ως πολίτευμα. Το ίδιο ισχυρίζεται και η Βόρεια Κορέα, η Κίνα, η Κούβα, Αφρικανικές χώρες, τα Αραβικά εμιράτα και γιατί όχι η Αγγλία, η Ισπανία και οι χώρες με ισόβιο άρχοντα τον Βασιλιά τους. Ανεξάρτητα από την ισχύ του ισόβιου άρχοντά τους υπάρχει ένας όρος της Δημοκρατίας που παραβιάζεται, αυτός της εξουσίας που απορρέει από τον λαό.

Αφού ο λαός δεν έχει το δικαίωμα με την ψήφο του να επιλέξει τον ανώτατο άρχοντά του, αλλά και τη μορφή της διακυβέρνησης, φυσικό είναι να υπάρχει στένεμα του όρου δημοκρατία.

Η εξουσία λοιπόν απορρέει από τον λαό και εξ ονόματός του και με εξουσιοδότησή του, κυβερνούν αυτοί που ο λαός ορίζει ως εκπροσώπους  του και για όσο χρονικό διάστημα ορίζει το σύνταγμα του κράτους.

Πολλές φορές την επίκληση του όρου Δημοκρατία,  την χρησιμοποιούν αυτοί οι ηγέτες που την βιάζουν και την παραβιάζουν και μάλιστα με την ανοχή και γιατί όχι, αν τα συμφέροντα το επιβάλουν, αυτών που ισχυρίζονται ότι είναι θεματοφύλακες της Δημοκρατίας.

Έτσι η Ευρώπη ανέχεται, ενισχύει, πλειοδοτεί και ουσιαστικά συντηρεί μια δικτατορία του Ερτογάν που έχει φυλακίσει χωρίς δίκη εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκων που σκέφτονται ή κατά φαντασία των διωκτικών αρχών αντιπαθούν τον Ερτογάν. Το ίδιο συμβαίνει με την Δημοκρατική Ρωσία όσον αφορά τον τύραννο της Βόρειας Κορέας, των Αμερικάνων για τα δικτατορικά καθεστώτα της Νότιας Αμερικής ή της Κεντρικής Αμερικής.

Η Δημοκρατία είναι κακός τρόπος διακυβέρνησης, αλλά είναι ο καλύτερος από όλα τα άλλα συστήματα, έλεγε ένας σοφός.

Όμως χρησιμοποιώντας τις ευχέρειες και την ελευθερία σκέψης και κίνησης, που επιβάλλει η Δημοκρατική σκέψη, αρκετοί, για να επιβάλλουν τις απόψεις τους, χρησιμοποίησαν βία ή κάθε μορφή καταπίεσης και όταν η Δημοκρατία αντιστάθηκε, θυμήθηκαν τις υποχρεώσεις των εφαρμοστών της Δημοκρατίας και την επικαλέσθηκαν για να τύχουν διαφορετικής ή επιεικούς συμπεριφοράς. Παράδειγμα οι εκτελεστές της 17 Νοέμβρη, οι εγκληματίες κλπ. Την επικαλούνται για να τύχουν ευνοϊκής μεταχείρισης όντας φυλακισμένοι, παραβλέποντας ότι με το τουφέκι τους στέρησαν τα θύματά τους από τις χαρές της ζωής, βιάζοντας βασικές αρχές της Δημοκρατίας.

Την ίδια σκέψη, άραγε, θα είχαν στο μυαλό τους και οι εισβολείς στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ, μαζί με τον ηθικό τους αυτουργό, που είναι ο Πρόεδρος της χώρας και τώρα κρύβονται, φοβούμενοι της επιπτώσεις, αφού υπήρξαν νεκροί και εκτεταμένες καταστροφές, ενώ το αφεντικό τους σκέφτεται να απονείμει χάρη στον εαυτό του!!!

Δεν θα ήταν υπερβολή άλλωστε αν λέγαμε ότι Δημοκρατία και Δικαιοσύνη είναι ταυτόσημες άννοιες.

Μετά από όλα αυτά, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν η Δημοκρατία είναι αναγκαία. Όχι εκείνη που την στήνουν στο απόσπασμα, αλλά εκείνη που πρέπει να είναι ριζωμένη στη συνείδηση του κάθε πολίτη.

Έτσι, λοιπόν, η επιθυμία του ανθρώπου για δικαιοσύνη κάνει επιτακτική την ύπαρξη της Δημοκρατίας, αλλά η ροπή του στην πλεονεξία, την αδικία, την φιλαργυρία, κάνει τη Δημοκρατία αναγκαία.