Στη χώρα μας δυστυχώς, ακόμη και το αυτονόητο, επιδέχεται πλείστες όσες ερμηνείες. Και δυστυχώς, όταν το αυτονόητο παραβιάζεται, το τίμημα που καλείται να πληρώσει η κοινωνία και ο κόσμος που επιζητεί στοιχειώδεις κανόνες ισονομίας, καταλήγουν σε συστηματική παραβίαση δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Πριν όμως οφείλουμε να διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα. Προσωπικά, πιστεύω στην αυθεντικότητα της καταγγελίας της κ. Μπεκατώρου. Εγώ όμως δεν είμαι νομικός πολιτισμός και ούτε δύναμαι να καταστήσω κάποιον αθώο ή ένοχο, παρά μόνο στη συνείδηση μου. Στο πλαίσιο αυτό, οφείλω επίσης να σεβαστώ το τεκμήριο της αθωότητας, πολύ μάλλον όταν δεν υπάρχει ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο περί του αντιθέτου. Η συνείδηση μου ωστόσο δεν απονέμει Δίκαιο. Ως εκ τούτου, φοβάμαι αυτούς που απονέμουν "Δίκαιο", αφήνοντας σε πράξεις και λέξεις, να διαφαίνεται ότι υπηρετούν τον χαρακτήρα της δυναμικής των Αθηναίων έναντι των Μηλίων. Το νόμο του ισχυρού, έναντι του αδύναμου.
Φοβάμαι επίσης και τους σοφιστές και τους δοκησίσοφους, που διαπλάθουν κατά το δοκούν την έννοια του Δικαίου. Και η δικαιοσύνη μας, όπως και οι διωκτικές αρχές, όπως και οι πολιτικοί ταγοί μας, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια για να παραμένουμε στον ενύπνιο του εφησυχασμού. Σε όλους αυτούς, για λόγους ατομικούς που έχουν εξηγηθεί, δεν έχω καμία απολύτως εμπιστοσύνη. Γιατί το διακύβευμα είναι η ίδια η Δημοκρατία.
Νομίζουμε πως πλέον ήρθε η ώρα να φτάσουμε στο προκείμενο. Η κ. Σακελλαροπούλου υποδέχτηκε χθες στο προεδρικό μέγαρο την κ. Μπεκατώρου και στη συνάντηση, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τη δήλωση της προεδρίας, υιοθέτησε μέχρι κεραίας τις καταγγελίες, απονέμοντας έτσι ψόγο κι ενοχή στον καταγγελλόμενο.
Όμως η κ. Σακελλαρόπουλου, αποτελεί την εγγυήτρια των συνταγματικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών όλων των πολιτών. Με την χθεσινή της στάση, καταδίκασε και στέρησε δικαιώματα κι ελευθερίες ενός πολίτη. Και η κ. Σακελλαροπούλου, υπήρξε ανώτατη δικαστής. Να γιατί τους φοβάμαι. Επειδή η Δικαιοσύνη, είτε ως αυθεντική αξία είτε ως φενάκη, αποτελεί το υπέρτατο αγαθό μιας κοινωνίας. Μιας πολιτείας. Και δυστυχώς, σε μεγάλο αριθμό αποφάσεων των φυσικών δικαστών, η δικαιοσύνη έχει αποδείξει πως κλίνει και υποκλίνεται στους Αθηναίους, ενδύοντας το άγαλμα της με το μανδύα της φενάκης.
Σε όλους εμάς, τους Μηλίους, αφιερώνεται σε μορφή υστερόγραφου το παρακάτω.
«Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβαίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος
Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».
Martin Niemoeller (1892-1984)
Ενίοτε, ο αποφθεγματικός λόγος αποδίδεται στον Μπέρτολ Μπρεχτ.
του Γιώργου Καραϊβάζ
2 Σχόλια
Αν δεν κανω λαθος σε μια προσφατη υποθεση , αυτην του τροχαιου του παντελη παντελιδη , ο μαρτυρας που εμφανιστηκε μετα απο 4 χρονια , θεωρηθηκε "οψιμος" κανω λαθος;