Σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα

Άρθρο του Κωνσταντίνου Τζέκη: Στην αρχή ήταν η σύγκρουση Δημοτικιστών και οπαδών της καθαρεύουσας. Συγκρούσεις, διαμαρτυρίες, καψίματα βιβλίων στις πλατείες.

Ύστερα από την επικράτηση της δημοτικής γλώσσας, νέες αιτίες συγκρούσεων, μπορεί για πολιτικά, για εθνικά θέματα, για θέματα ιδεολογικά. Πάντοτε η κοινωνία στο επίκεντρο συγκρούσεων, μπορεί για κάθε εποχή και ρεύμα με διαφορετική ατζέντα, αλλά πάντοτε συγκρουσιακή η σχέση νεολαίας με το κράτος.

Τώρα μετά την οικονομική καταστροφή και την πανδημία που μας ταλαιπωρεί ως κοινωνία, προέκυψε το ζήτημα της πορείας, σαν εκδήλωση διαμαρτυρίας και σπάνια για ενδυνάμωση και ενθάρρυνση πρωτοβουλιών, αλλά και το ζήτημα της αστυνόμευσης στα Πανεπιστήμια.

Για το πρώτο πρόβλημα που δημιουργεί σοβαρά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα δεν φαίνεται να μπορεί η κρατική εξουσία να ελέγξει αυτήν την συνδικαλιστική συμπεριφορά, αφού για τους υποκινητές αυτής της συμπεριφοράς, η δημόσια διαμαρτυρία, έγινε μονόδρομος δημοσιοποίησης αιτημάτων και εξάλειψης αδικιών, όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται οι συγκεντρωμένοι.

Είναι βέβαια πληγή για την οικονομική ζωή και εύρυθμη λειτουργία της μεγάλης πόλης, ο καθημερινός στραγγαλισμός της κυκλοφορίας και των μεγάλων συμφορήσεων, που δημιουργεί αλυσιδωτά προβλήματα, ρύπανσης και μεταφοράς, αλλά δεν φαίνεται στο μέλλον ορατή μια αλλαγή του τρόπου διαμαρτυρίας των πολιτών.

Ίσως μια αλλαγή της κυκλοφοριακής φιλοσοφίας θα μπορούσε, να απαλύνει το πρόβλημα. Θα μπορούσε, αίφνης, στην Αθήνα να πεζοδρομηθεί η Πανεπιστημίου και μέρος της Αμαλίας, με αναστροφή της κυκλοφορίας της Ακαδημίας και της Βασιλέως Γεωργίου Α', ώστε να δημιουργηθεί δεξιόστροφη κυκλοφορία(bay bas) πέριξ της Πανεπιστημίου και να αποδοθεί ο πεζόδρομος στους πορευόμενους. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και η Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη.

Το δεύτερο κοινωνικό πρόβλημα είναι η Αστυνομία στα Πανεπιστήμια. Εδώ είναι περισσότερο πολύπλοκο το πρόβλημα, αφού σχετίζεται και με την εμπλοκή των κομμάτων στους χώρους της μόρφωσης. Όταν θα εισαχθεί ο φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, θα αντικρύσει τραπέζια των φοιτητικών πολιτικών παρατάξεων, που θα τον καλούν, να εγγραφεί, για να έχει διάφορα οφέλη, καθοδήγηση, εξυπηρέτηση κλπ.

Δημιουργείται, τοιουτοτρόπως, ένας ανταγωνισμός, που έχει μεν σχέση με την συμπεριφορά του ανθρώπου, ως πολιτικού όντος, κατά τον Αριστοτέλη, αλλά η άμιλλα πολλές φορές ξεπερνά τα όρια της κοινωνικής συμπεριφοράς. Τις περισσότερες φορές ο φοιτητής, καταπιεσμένος από ένα ψυχοφθόρο και καταναγκαστικό σύστημα στα γυμνασιακά του χρόνια με το κυνήγι των μορίων και των βαθμών, εύκολα θα μπορούσε να εκδηλώσει τη διαμαρτυρία του συντασσόμενος στους αντιεξουσιαστικούς ή και αναρχικούς σχηματισμούς, που κατά κανόνα απορρίπτουν κάθε μορφή εξουσίας και κρατικής παρέμβασης.

Από την άλλη όσο υψηλότερο είναι το μορφωτικό επίπεδο των ανθρώπων, τόσο περισσότερο δεν αποδέχονται την προσφορά του Αστυνομικού έργου, όπως προκύπτει από έρευνες που διεξάγονται. Άλλωστε ο Μπερνάρ Σο είχε δηλώσει ότι η κοινωνία αποδοκιμάζει δύο τάξεις ανθρώπων. Αυτή που την κλέβει και αυτή που τη φυλάει.

Το πρόβλημα αυτό εντείνεται, αφού επί δεκάδες χρόνια υπήρχε η ασυλία στους χώρους η οποία καταργήθηκε και προστίθεται και η Πανεπιστημιακή Αστυνομία, που και άοπλη και ήπια να είναι, δεν παύει, να ερεθίζει τα ρουθούνια των περισσοτέρων παραγόντων του χώρου.

Μπορεί η Κυβέρνηση να οπισθοχωρήσει, μπορεί να τα επιβάλλει, ποιός γνωρίζει. Δεν παύουν όμως αυτά τα προβλήματα να δημιουργούν μια συγκρουσιακή σχέση που η κοινωνία θα παρακολουθήσει με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Νέα εποχή. νέα ήθη. Για να θυμηθούμε και τον Κικέρωνα (O tempora, o mores!)