Ο περιοριστικός χώρος δεν είναι αστείο- Είναι το πρώτο βήμα προς την ανευλεθερία

Καταρχήν να ευχαριστήσουμε ολόθερμα και ολόψυχα τους πολιτικούς προϊστάμενους του υπουργείου δημόσιας τάξης (θα το αποκαλέσουμε προστασίας του πολίτη μόνο όταν νιώσουμε πως ονοματοδοσία και αυτοσκοπός συγκλίνουν έστω και μάλλον όχι σ' αυτή τη ζωή) που νοιάζεται για την ασφάλεια ημών των δημοσιογράφων, φωτορεπόρτερ και μελών τηλεοπτικών συνεργείων.

Δι ημάς αποτελεί έκπληξη πρώτου μεγέθους, καθώς μέχρι τώρα συναντούσαμε και απαντούσαμε στην άλλη όψη του νομίσματος. Όμως, ο δρόμος προς την ανελευθερία ήταν πάντοτε σπαρμένος με καλές ως προς τα φαινόμενα προθέσεις.

Ας μας πουν λοιπόν οι πολιτικοί μας επιμελητές. Με ποιο τρόπο και με ποιες ερμηνευτικές σαφείς και ρητές οδηγίες θα εξασφαλίσουν πως ο αστυνομικός διαμεσολαβητής, αφενός θα έχει κατανοήσει, αφετέρου θα έχει την καλή πρόθεση να εφαρμόσει ότι απορρέεται από το ευγενικό (φευ) πνεύμα της διάταξης; 

 

Πως μπορούν να διασφαλίσουν ότι σταδιακά ο χώρος περιορισμού δεν θα λάβει γενικότερης εφαρμογής διαστάσεις και θα εγκαθιδρυθεί όχι ως χώρος προστασίας αλλά προληπτικής λογοκρισίας; Είμαστε καχύποπτοι και φιλύποπτοι; Έλα μου ντε. Ποιος να ευθύνεται άραγε; Σίγουρα όχι η κρατική σταθερότητα και προσήλωση στη δομική συνύπαρξη λόγου κι έργου.

 

Επίσης, πως μπορεί ο οποισδήποτε να ερμηνεύσει την ακατανόητη κι ανερμήνευτη ακόμη από τον κ. υφυπουργό δημόσιας τάξης προτροπή- παραίνεση- εντολή πως ο αστυνομικός έχει λαϊκή εξουσιοδότηση για εκδίκηση και αυτοδικία; Και πως γίνεται υπό αυτές τις τεχνικές και ρητορικές διαθέσεις να εμπιστευθούμε τις καλές προθέσεις μιας εξουσίας, που δεν διστάζει όταν οι περιστάσεις το ευνοούν, να παρουσιάζει εσωτερικά αντιδημοκρατικό προσωπείο; Ποιος εγγυάται ότι δεν θα το γενικεύσει όταν αποκαλυφθεί η πραγματική πρόθεση πίσω από την καλή και ... αγνών προθέσεων πρόθεση; 

 

Για όλους αυτούς τους λόγους κι ακόμα περισσότερους, η σχετική διάταξη είναι επικίνδυνη.

 

 

του Γιώργου Καραϊβάζ