Από την αρχή μέχρι το τέλος της, η δήλωση του κ. Ραγκούση στη Βουλή, πάσχει σε ορθολογισμό, αιτιολόγηση και πάνω απ' όλα σε ηθική. Ο κ. Ραγκούσης, δηλώνει πως οι Έλληνες και Ελληνίδες αστυνομικοί είναι τα πιο μισητά πρόσωπα στην ελληνική κοινωνία.
Βάζουμε την περιβόητη δήλωση του στη Βουλή για να σχηματοποιηθεί άποψη και συμπέρασμα, αλλά και στους "αντιφρονούντες" της λογικής να δοθεί η ευκαιρία της μεθερμηνείας ως διαστρέβλωση.
Πάμε όμως στην ουσία. Σε ποιους είναι μισητοί οι αστυνομικοί; Από τη στιγμή που διατυπώνει τη δική του διαπίστωση το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να την τεκμηριώσει. Από το έρκος των οδόντων ενίοτε εξέρχονται μύδροι, υπό την μορφή των μύχιων επιθυμιών. Σε ποιους λοιπόν είναι μισητοί οι αστυνομικοί, πλην κι εκτός ίσως αυτού του ιδίου και κάποιων τμημάτων της κοινωνίας με δηλωμένη την θέση και την πρόθεση; Ο κ. Ραγκούσης επίσης, ως ερζάτς ή όχι "προοδευτικός" θα έπρεπε να γνωρίζει πως το τσουβάλιασμα, συνιστά συλλογική ευθύνη και πως αυτό ως ρητορική κι εφαρμογή υπήρξε το χιμαιρικό θέσφατο των μισότρελλων δολοφόνων της ιστορίας.
Δεν λέμε ότι δεν υπάρχει αστυνομική βία και αυθαιρεσία. Το αντίθετο. Τα κρούσματα όμως δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση συλλογική ευθύνη όταν μάλιστα υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα αρωγής σε μετανάστες και σε άτομα με χαρακτήρα κοινωνικού "απόβλητου". Πρόκειται για Έλληνες πολίτες που το κόμμα στο οποίο σήμερα από καθ' έδρας διακηρύττει τις επιμέρους καταστατικές θέσεις του, συνέβαλε ώστε ν' απωθηθούν περαιτέρω του περιθωρίου.
Πάμε όμως τώρα στο πιο σοβαρό και στο πιο επικίνδυνο. Στην εξίσωση της ρητορικής, τοποθέτησε
τα παιδιά των αστυνομικών. Ουδέν πιο αξιοθρήνητο για ένα πολιτικό λόγο, που διεκδικεί -φευ- ηθικό έρεισμα. Από τη συλλογική ευθύνη και στην κληρονομική ευθύνη κι αυτό γιατί η ντροπή συνιστά ενοχή και γιατί όχι -σύμφωνα πάντα με το διευρυμένο σκεπτικό του ρήτορα- συνενοχή. Δεν ξέρουμε εάν ανατριχιάσατε. Εμείς ναι. Το πιο έντιμο στην ανήθικη παρένθεση του είναι ν' απολογηθεί στα παιδιά των αστυνομικών. Εκτός πάλι κι αν τα παιδιά των αστυνομικών έχουν αποφασίσει πως η ρητορική και η παρουσία του, δεν εμπίπτει στο δικό τους πεδίο που ορίζει ηθική κι αξιοπρέπεια. Οπότε άστον να λέει.
Ο κ. Ραγκούσης, δυστυχώς από την στιγμή της δαρβινικής -φευ- μετεξέλιξης του σε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, πασχίζει και ιδρώνει για να γίνει ο Θερσίτης της ακραίας, άγονης και στείρας μικροπολιτικής. Μιας μικροπολιτικής με απεχθή χαρακτηριστικά που συν τοις άλλοις, αποδεικνύεται μισαλλόδοξη. Άραγε, ποια είναι η ειδοποιός διάκριση του φασισμού; Προς Θεού και Φύση. Δεν λέμε ότι είναι ο ίδιος φασίστας. Ο λόγος όμως που επέλεξε να διακηρύξει, έχει τέτοιου είδους ψιμυθιώματα κι αυτό τον καθιστά από μόνο του επικίνδυνο.
του Γιώργου Καραϊβάζ
2 Σχόλια