Παναγιώτης Αβραμίδης: Εμάς τους Αστυνομικούς κύριε Βουλευτά να ξέρετε πως δεν μας πτοεί η άποψη ούτε και οι χαρακτηρισμοί οι δικοί σας

Ανάρτηση τού Παναγιώτη Αβραμίδη: Μια ακόμα απάντηση στον βουλευτή κ. Ραγκούση και σε όλους όσους (πολιτικούς και πολίτες) έχουν τις ίδιες με αυτόν απόψεις για εμένα και τους συναδέλφους μου:

Είμαι Αστυνομικός κύριε Βουλευτά και όχι "μπάτσος", ή "γουρούνι" ή "δολοφόνος" όπως μας αποκάλεσε πέρυσι τέτοιο καιρό μια συνάδελφος σας βουλευτής (την οποία είμαι σίγουρος ότι γνωρίζετε πολύ καλά καθώς, αυτό το διάστημα, ανήκετε στο ίδιο πολιτικό κόμμα...)

Α Σ Τ Υ Ν Ο Μ Ι Κ Ο Σ

Και είμαι περήφανος γι' αυτό, κι εγώ και η γυναίκα μου και τα παιδιά μου ...!!!

Πέρα από τα αισθήματα υπερηφάνειας που νιώθω εγώ και η οικογένεια μου, (κανείς τους δε ντρέπεται για μένα - δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και για σας) νιώθουμε όλοι μας ταυτόχρονα και ιδιαίτερα τυχεροί που στη δύση της σταδιοδρομίας μου, είμαι ακόμα ζωντανός σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους μου που δεν είχαν αυτό το προνόμιο, καθώς έχασαν τη ζωή τους ή σακατεύτηκαν από κακοποιούς και τρομοκράτες που (όπως κι εσείς), πίστευαν πως όσοι ασκούμε το λειτούργημα του αστυνομικού, είμαστε "μπάτσοι-γουρούνια και δολοφόνοι" και για σας προφανώς αμελητέοι κι αναλώσιμοι. Άνθρωποι δηλαδή που πρέπει να ντρέπονται τα παιδιά τους γι αυτούς.

Το κυριότερο παράπονο το δικό μου και της οικογένειας μου αυτές τις τρεις δεκαετίες που υπηρετώ, δεν είναι πως κινδύνευσα πολλές φορές, πως Πρωτοχρονιά, Χριστούγεννα, Πάσχα ή άλλες γιορτές και μέρες χρονιάρες, ήμουν αναγκαστικά μακριά από την οικογένειά μου και, που αναρίθμητες φορές έχουμε γίνει εγώ και οι συνάδελφοί μου "σάκοι του μποξ", στόχοι για βολές μολότοφ και αποδέκτες κάθε ψυχικής ανωμαλίας ανθρώπων ανισόρροπων που θεωρούν πολιτική θέση την καταστροφή, το χάος και το έγκλημα.

Ούτε που αναγκαζόμουν εγώ και οι συνάδελφοί μου να μένουμε παθητικοί έναντι απειλών και προκλήσεων, για να μην μας τραβάνε στα Δικαστήρια, και γίνουμε βορά σε όσους σε εσάς μιλούν στον πληθυντικό.

Ούτε φυσικά, που σαν Αστυνομικός έχω ζήσει τον κίνδυνο, έχω δει τον θάνατο, έχω υποστεί αφόρητες πιέσεις, έχω φάει ξύλο, και παλεύοντας μέσα σε όλα αυτά να μένω ψύχραιμος.

Το μεγαλύτερο μας παράπονο, είναι που για όλα αυτά αντί για ευχαριστώ, δέχομαι τις βρισιές και την απαξία από ανθρώπους σαν κι εσάς (τους δωρεάν φυλασσόμενους και προστατευόμενους από "μπάτσους - γουρούνια - δολοφόνους", αλλά και από μερικούς άλλους (ελάχιστους ευτυχώς στην σημερινή Ελληνική κοινωνία) που συμμερίζονται τις δικές σας απόψεις και που πιστεύουν ότι τα παιδιά μας θα πρέπει να ντρέπονται για μας ....

Παράπονο για όλους αυτούς, που όπως εσείς μας απαξιώνουν και "βγάζουν" απέναντι μας μίσος και περιφρόνηση, στην πρώτη δυσκολία που θα συναντήσουν το πρώτο που θα σκεφτούν θα είναι να τηλεφωνήσουν στην Αστυνομία και θα εύχονται να έχουν έναν Αστυνομικό δίπλα τους όσο πιο σύντομα γίνεται.

Εμάς τους Αστυνομικούς κύριε Βουλευτά να ξέρετε πως δεν μας πτοεί η άποψη ούτε και οι χαρακτηρισμοί οι δικοί σας και των ομοΐδεατών σας (πολιτών ή πολιτικών....)

Να είστε σίγουροι ότι τα παιδιά μας, όχι μόνο δε ντρέπονται για μας αλλά τουναντίον αισθάνονται ιδιαίτερα υπερήφανα για το λειτούργημα που επιτελούν οι γονείς τους. Ειλικρινά, εύχομαι να συμβαίνει το ίδιο και με τα δικά σας παιδιά.

Θα συνεχίζουμε να πράττουμε το καθήκον μας ώστε να φανούμε αντάξιοι της εμπιστοσύνης με την οποία μας περιβάλλει ΤΟ ΣΎΝΟΛΟ του Ελληνικού λαού, που στη συντριπτική του πλειοψηφία, ΔΕΝ συμμερίζεται τις απόψεις τις δικές σας και των ομοίων σας...!!!