«Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια» αναρωτήθηκε (μάλλον ρητορικά) κατά την αγόρευσή της η εισαγγελέας έδρας του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Ανατολικής Κρήτης στην υπόθεση της απαγωγής του επιχειρηματία Μιχάλη Λεμπιδάκη.
Έπρεπε να περάσουν ημέρες-και σίγουρα μετά την απόφαση του
δευτεροβάθμιου δικαστηρίου-για να έρθουν στο μυαλό μου οι στίχοι από το «Παιδί
Τραύμα» ώστε να εμπεδώσω ότι πολλά πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και
άλλα τόσα είναι όπως φαίνονται και ας πιστεύουμε εμείς… τέρατα. «Έξω μυρίζει
νεραντζιά και αυτό που κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια ήταν γάτα τελικά» λέει ο
στίχος και… ηρέμησα.
«Πρέπει να κάνουν τον σταυρό τους οι κατηγορούμενοι…». Αυτή
δεν είναι δική μου ατάκα. Το δήλωσε με ειλικρίνεια συνήγορος υπεράσπισης
(Δ. Βέρρας) λίγο μετά την ετυμηγορία της 4ης Δεκεμβρίου. Και αυτό τα λέει όλα.
Ίσως εκτός από τον σταυρό τους, θα έπρεπε να κάνουν και ένα εικόνισμα.
Έκαναν… ταμείο άπαντες και ας έβαλαν και από την τσέπη τους
για την απαγωγή. Με βάση την ετυμηγορία του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου (προς
αποφυγή παρεξηγήσεων, μιλάμε για εξαίρετους δικαστές με έναν πρόεδρο διαμάντι)
τρεις από τους 12 κατηγορούμενους κρίθηκαν αθώοι και στους υπόλοιπους 9 οι
ποινές σε σχέση με το πρωτοβάθμιο δικαστήριο μειώθηκαν στο 1/3 (ή και
λιγότερο). Αυτό σημαίνει, σε συνδυασμό με τα μεροκάματα εντός φυλακής, οι
περισσότεροι θα κάνουν γιορτές στα σπίτια τους.
Η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Ανατολικής
Κρήτης προκάλεσε αίσθηση στην κοινή γνώμη και σχολιάστηκε έντονα στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης. Ο κόσμος πραγματικά μπερδεύτηκε συνειδητοποιώντας ότι οι
αποφάσεις πρωτοβάθμιου-δευτεροβάθμιου ήταν η μέρα με τη νύχτα.
Για παράδειγμα, η μεγαλύτερη ποινή κάθειρξης που επιβλήθηκε
ήταν τα 8 έτη όταν στο πρωτόδικο δικαστήριο το ίδιο πρόσωπο είχε καταδικαστεί
σε κάθειρξη 26 ετών. «Black Friday είχε στις ποινές ή τόσο διαφορετική
αντίληψη είχαν οι δικαστές στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο;» ρωτούσε με απορία
αναγνώστης.
Δεν έχει νόημα να σας μεταφέρω τις σκέψεις και τα
συναισθήματα των αστυνομικών που βίωσαν μία δεύτερη «ομηρεία» αυτούς τους έξι
μήνες.
Φυσικά και οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν εκδίδονται (και δεν
πρέπει να εκδίδονται) με γνώμονα τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης.
Πολλοί όμως ανησυχούν για το εάν εστάλη το σωστό μήνυμα στην
κοινωνία. Μπορεί να μην πήραν τα φράγκα, όμως ουδείς πρέπει να ξεχνάει ότι το
θύμα αυτής της πρωτοφανούς απαγωγής έμεινε επί έξι μήνες αιχμάλωτος,
αλυσοδεμένος σαν σκυλί, μακριά από το φως του ήλιου.
Αυτό δεν αλλάζει. Σε αλλάζει όμως. Και κάποιους τους
ρημάζει. Ας ευχηθούμε κανένας άλλος συνάνθρωπός μας να μην ζήσει αυτό που
κανείς δεν εύχεται ούτε στον χειρότερο εχθρό του. Όχι για 186 ημέρες και
νύχτες, αλλά ούτε για ένα 24ωρο.
0 Σχόλια