Το περιστατικό που νωρίτερα περιγράψαμε, της ληστείας δηλαδή στη συμβολή των Διδότου- Χαριλάου Τρικούπη, μόνιμη έδρα παραμονής διμοιρίας των ΜΑΤ έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε κάλλιστα να αποκτήσει χαρακτηριστικά ιλαρότητας.
Και για όποιον το δει υπό αυτή την οπτική, ουδείς ψόγος. Με την επισήμανση πως αυτή η μονοδιάστατη θεώρηση αποκλίνει αισθητά από την ουσία του πράγματος. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την ρουτίνα. Και δεν εννοούμε, ούτε νοούμε την αντιληπτή σ' ένα βαθμό επαναύπαση σε μία κατάσταση υπηρεσιακής ραθυμίας.
Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι εξόχως και ιδιόρυθμα διαφορετικό. Αν κάτσουμε να μετρήσουμε πόσες φορές μεταπολιτευτικά οι αστυνομικοί διμοιριών έχουν γίνει στόχος για καλάσνικοφ και σφαίρες, θα χαθούμε στην ανάγνωση των στατιστικών. Για τις επιθέσεις με μολότοφ και άλλα πολεμικά είδη δε, ούτε να το συζητάμε.
Υπό αυτές τις συνθήκες, θεωρείται αδιανόητη η ρουτίνα κατά την επιτέλεση αυτού του συγκεκριμένου καθήκοντος, πολύ περισσότερο, όταν βρίσκεσαι στο κρίσιμο χρονικό μεσοδιάστημα που διαχωρίζει επειτείους Πολυτεχνείου- Γρηγορόπουλου, στο οποίο υλοποιήθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός των ένοπλων και μη επιθέσεων. Σ' αυτό ακριβώς το χρονικό ορόσημο, αφουγκραστήκαμε κατ' επανάληψη την αγωνία της ηγεσίας και μη, διατυπωμένη στην απαράλλαχτα ευχητική φράση, "να μην χάσουμε κάποιον αστυνομικό".
Η ρουτίνα σκοτώνει, έχουν αποφανθεί αμέτρητες φορές αξιωματικοί και μη, μετά από ουκ έστι αριθμό τραγωδιών που έπληξαν τον κορμό και την ψυχή της αστυνομικής οικογένειας. Για το συγκεκριμένο και μοναδικό λόγο, η ιλαρότητα ως διάσταση δεν απεικονίζει την αντικειμενική εικόνα του κινδύνου. Αυτός είναι σοβαρός κι αποτιμάται με αίμα και θάνατο, που έβαψαν ανεξίτηλα δρόμο και πεζοδρόμιο στη συγκεκριμένη συμβολή.
του Γιώργου Καραϊβάζ
1 Σχόλια