Για ποια Χριστούγεννα μου μιλάς; - μια εθελόντρια φυλακών γράφει

Χριστουγεννιάτικο διήγημα της Γκέλης Ντηλιά, βραβευμένης ποιήτριας, συγγραφέα, εθελόντριας φυλακών, εκπαιδεύτριας ενηλίκων Καταστημάτων Κράτησης, βασισμένο σε διήγηση κρατούμενου μαθητή για τα πρώτα του Χριστούγεννα στη φυλακή.

Δεν θυμάμαι τα πρώτα μου Χριστούγεννα εδώ μέσα. Δεν έχω μνήμες, πια. Με τόση προσευχή που έχω ρίξει και τόσες συνεδρίες με τον ψυχολόγο, έχω καθαρίσει τόσο που κι εγώ απορώ.

Τι να θυμηθώ, δηλαδή; Ότι τα προηγούμενα Χριστούγεννα πριν συλληφθώ, θα ήταν τα τελευταία που έκανα σαν άνθρωπος, αν υποτεθεί ότι κάποτε υπήρξα, έστω και για λίγο. Βλέπεις η κοινωνία με έχει απομονώσει και ούτε που θέλει να ξέρει αν υπάρχω. Και δεν έχει άδικο.

«Ζηλεύω τα πουλιά, γιατί έχουνε φτερά κι αλλάζουνε πατρίδες κάθε τόσο» τραγουδάει ο Καζαντζίδης και ταυτίζομαι. Βλέπω τα αεροπλάνα πάνω απ’ τα συρματοπλέγματα και πάντα πετάω μαζί τους με εισιτήριο χωρίς επιστροφή για οπουδήποτε, τι σημασία έχει; Στον Βόρειο Πόλο, στο Ροβανιέμι που βολτάρει ο συνονόματος μου Άη-Βασίλης, στις Άλπεις ή στο Άσπεν για σκι και γνωριμίες. Γιατί είμαι γειωμένος χρόνια εννιά και κάτι. Τι; Δεν το πιστεύεις; Σου φαίνονται πολλά; Δεν ξέρω αν είναι, γιατί έχω φορτωθεί κι άλλα δώδεκα. Δεν μιλάς, ε;

Λοιπόν, τι έλεγα; Για τις πρώτες μου γιορτές ως έγκλειστος. Σίγουρα δεν είχα συνειδητοποιήσει πώς βρέθηκα από την μια μέρα στην άλλη φυλακισμένος. Όχι πως δεν το περίμενα αλλά και πάλι το έσπρωχνα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ήξερα ότι ήταν θέμα χρόνου να με συλλάβουν. Αν με ρωτήσεις αν είχα επιλογή, θα σου πω ότι δεν είχα, με τα τότε μυαλά μου. Γιατί με τα σημερινά, ούτε που θα έμπλεκα ποτέ με την ομάδα αυτή. Ποια ομάδα; Τη συμμορία, εννοώ.

 

Μήνα Δεκέμβρη φυλακίστηκα. Εκείνα τα Χριστούγεννα είναι σαν να μην υπήρξαν. Έχουν διαγραφεί στον σκληρό δίσκο. Φαντάζομαι να περνάει η Πρωτοχρονιά κι εγώ να περνάω των Παθών μου χρόνια ολόκληρα. Τίποτα δεν άλλαξε. Ήμουν ολόκληρος ένα μαρτύριο μόνο με Σταύρωση, ποτέ Ανάσταση. Και μέχρι σήμερα δεν έχω αναστηθεί. Αν αναστηθώ, θα ξαναγεννηθώ, όπως ο Χριστός. Θα αποκτήσω καινούργια ταυτότητα και αποστολή. Μετά από τόσες νηστείες, εξομολογήσεις κι αυτοκριτικές αισθάνομαι ότι ακόμη δεν έχω ξεχρεώσει. Κι αργεί η ημέρα της εξόφλησης…

Για τους υπόλοιπους τα Χριστούγεννα είναι γιορτή. Συναντούν την οικογένεια, φίλους, γνωστούς και περνάνε όμορφα. Εγώ, από την άλλη δεν έχω κανένα να με περιμένει, οπότε μου είναι εντελώς αδιάφορο. Μετά από τόσα χρόνια, όλοι με έχουν ξεχάσει. Καλύτερα, να μην τους χρωστώ κα υποχρέωση όταν βγω. Γιατί το έχω πάρει απόφαση ποτέ να μην επιστρέψω εκεί που άρχισαν όλα ή εκεί που τελείωσαν. Το ίδιο είναι. Τι έγινε; Σε βλέπω να δακρύζεις; Μη μου το χαλάς και δεν αντέχω το δράμα!

Εκείνο τον Δεκέμβρη ήμουν σχεδόν 23 χρονών και τώρα έχω περάσει τα 31. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι πώς ζω χωρίς γιορτές, χωρίς αγκαλιές, χωρίς ελευθερία. Κάποιες φορές η μνήμη μου ξυπνά άχρωμες, ασύνδετες εικόνες κάποιου άλλου που ήταν ο εαυτός μου. Έκοβα, λέει, γκι και αλεξανδρινά για να τα βάλω σε ένα μπουκάλι με νερό, να πάρει λίγο χρώμα το αχούρι που ζούσα κι όπως τα έβλεπα ξάφνου μεταφέρθηκα σε ένα κάμπο με προβατάκια να βοσκάνε και τα κουδουνάκια τους να αντιλαλούν τριγύρω. Σου αρέσουν κι εσένα τα γκι;

Υποψιάζομαι ότι εκείνες οι γιορτές θα ήταν η πρώτη φορά χωρίς φιλιά και βεγγαλικά και γέλια. Χωρίς κουραμπιέδες, μελομακάρονα, βασιλόπιτα, ποτό. Σε ένα κελί με άλλους τρεις που δεν είχαμε σχεδόν τίποτα κοινό, εκτός από μια βαριά στενοχώρια που μέχρι σήμερα δεν έχει τελειωμό και μας καταπίνει καθημερινά. Κι αυτοί, όπως κι εγώ, θα θέλαμε να τελειώσουν οι γιορτινές εκπομπές με τους καλοντυμένους παρουσιαστές και τις τραγουδίστριες με τις έξωμες τουαλέτες που αστειεύονται και κάνουν κέφι και να πέσουμε για ύπνο. Τι άλλο να κάνουμε, δηλαδή; Οι φύλακες στη βραδινή βάρδια δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια και θέλουν να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους. Καταμέτρηση, κλείδωμα και αύριο μια από τα ίδια. Βούρκωσες; Άντε, πάλι! Δεν σε είχα τόσο συναισθηματικό. Φαινόσουν ζόρικος. Πού έκρυβες τόση ευαισθησία; Έλα, σύνελθε.

Ας τελειώνω όμως με εκείνη την ανάμνηση. Που δεν την έχω. Σε τι θα με ωφελούσε, άραγε; Να θυμάμαι ότι η πρώτη μου γιορτή πρωτοχρονιάτικα στη στενή θα ήταν μια ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα. Άστο καλύτερα. Δεν θέλω να κάνω μαύρες σκέψεις. Σου το ξαναλέω. Έχω απονευρώσει το παρελθόν μου και τον παλιό εαυτό μου. Για αυτό, μη με ξαναρωτήσεις τι και πώς. Είμαι άδειος. Είμαι ξαλαφρωμένος από ότι με κρατάει δέσμιο με τα λάθη μου. Είμαι κρατούμενος. Τι κάνεις; Ετοιμάζεσαι να πηδήξεις από το παράθυρο; Δεν είναι τόσο ψηλά. Ούτε η αυτοκτονία δεν σε σώζει. Καλύτερα να κάνεις την ποινή σου. Σε λίγες μέρες αλλάζει η χρονιά. Θα ήταν καλύτερα να φάμε γαλοπούλα με τους υπόλοιπους. Να κάνουμε ότι χαιρόμαστε. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα και το ξέρεις. Σήκω, σκούπισε τα δάκρυα και πάμε να σε κεράσω ένα καφέ.

 

https://aggelikikardara.wordpress.com