Με έκπληξη και πολλά ερωτήματα διαβάσαμε τη συνέντευξη του υφυπουργού δημόσιας τάξης Λευτέρη Οικονόμου στο περιοδικό των αξιωματικών της αστυνομίας (ΠΟΑΞΙΑ).
Η έκπληξη συνίσταται από το γεγονός της ρητορικής επιχειρηματολογίας ενός πρώην αρχηγού του σώματος, γ.γ. δις υφυπουργού κοκ, ο οποίος πιθανότατα σε όλα τα στάδια της θητείας δεν συνειδητοποίησε και δεν διαλεύκανε τον αρχέγονο διαχωρισμό μεταξύ των εξουσιών ως συνδετικό κρίκο της κοινωνικής συνοχής και πως η αστυνομία εντέλλεται να εμπλέκεται και να υπηρετεί την ιερή έννοια της δικαιοσύνης.
Το πολύ σοβαρό όμως έγκειται και συνίσταται από το γεγονός πως ένα στέλεχος αυτού του μεγέθους και των ποικιλόχρωμων ιδιοτήτων, ερμηνεύει το ρόλο της αστυνομίας με όρους που σε καμία περίπτωση και σε καμία χωροχρονική στιγμή στην ιστορία των εξουσιών και των δικαιωμάτων του πολίτη, δεν εφάπτονται ή άπτονται με ζητήματα δικής της δικαιοδοσίας.
Ο κ. Οικονόμου είτε διέπραξε σφάλμα στην ερμηνεία πάνω στην ρητορική ζέση αποδοτικής επένδυσης στην αστυνομία όρων και κοινωνικοπολιτικών ρόλων που δεν συνάδουν με την ύφανση της στον καμβά της λειτουργίας της κοινωνίας, είτε τα πιστεύει και συνεπώς καθίσταται επικίνδυνος ειδικά για τη θέση στην οποία βρίσκεται, καθώς αποδεικνύεται εντολέας πράξεων και μεθόδων που αποτελούν τον ορισμό της αστυνομικής αυθαιρεσίας.
Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που από τη βήμα της Βουλής, υπεραμύνθηκε και υπερθεμάτισε των πολιτικών επιλογών της ηγεσίας για την καταστολή των κρουσμάτων βίας και αυθαιρεσίας. Άλλη λοιπόν η εσωτερική και άλλη η εκτός της ΕΛΑΣ ρητορική; Και ποια συνεπώς η γνήσια αυθεντική υπόσταση της σκέψης και της βούλησης που μεταφράζεται σε ρητορική εντός;
Τί όμως λέει ο κ. Οικονόμου που μας οδήγησε στην ανάλυση της βούλησης, πρόθεσης και διατύπωσης του; Στο ερώτημα για τις συχνές κατηγορίες σε βάρος αστυνομικών για βία σε ευάλωτα άτομα, αλλοδαπούς και άλλους και αν τον ανησυχούν, η απάντηση μεταξύ άλλων ήταν η εξής:
<<Τα όπλα που φέρει ο αστυνομικός είναι σε ευθεία σχέση με το "consensus" του πολίτη που του το παραχωρεί -μαζί με το δικαίωμα αυτοδικίας ή εκδίκησης- για τη δημόσια ασφάλεια και την προσωπική του προστασία. Αυτού, της οικογένειας του, της περιουσίας του. Και όχι για λογαριασμό ενός αυθαίρετου -μη νομιμοποιημένου- καθεστώτος εξουσίας προκειμένου να το υπηρετεί>>.
Ο κ. υφυπουργός οφείλει πλέον να απαντήσει πως εννοεί και πως ερμηνεύει τη μεταβίβαση της εκδίκησης και της αυτοδικίας στον αστυνομικό και κυρίως, με ποιες εντολές προωθεί και "μεταβιβάζει" το νοούμενο στον αστυνομικό, για τον οποίο είναι άμεσα υπεύθυνος σε ότι αφορά στην στρατηγική της ενέργειας υπό όρους.
Δεν γνωρίζει πως ακόμα και η δικαιοσύνη, μετά ειδικά τον διαχωρισμό του ανθρώπινου από το Θείο ή το Φυσικό Δίκαιο, δεν λειτουργεί ως τιμωρός και φορέας τελικής κρίσης; Ο ρόλος της είναι η επιβολή μίας αντιπροσωπευτικής ως προς την ικανοποίηση του δημόσιου αισθήματος ποινής και ακολούθως, η προσπάθεια σωφρονισμού κι επανένταξης στην κοινωνία του παραβάτη προαιώνιων ή σύγχρονων μιορφών προσβολής των ηθικών κανόνων της συνύπαρξης.
Δεν γνωρίζει πως δεν υπάρχει κανένα consensus -γενική συναίνεση- του πολίτη ειδικά προς τον αστυνομικό για εκδίκηση και αυτοδικία; Δεν γνωρίζει πως ο αστυνομικός είναι ο αγωγός μεταξύ κοινωνίας και δικαιοσύνης προκειμένου να εντοπίζει, να τεκμηριώνει τις ενδείξεις που να καθιστά κάποιο άτομο ύποπτο διάπραξης ενός αδικήματος ώστε βάσει αυτών να κριθεί και να εκτιμηθεί από τη δικαιοσύνη αν είναι ένποοχος ή όχι.;
Κι αν τα γνωρίζει όλα αυτά, τί πιστεύει και πως αυτά τα μεταλαμπεύδει στο εσωτερικό της αστυνομίας, όχι μόνο ενισχύοντας αλλά και προφανώς απαιτώντας τη βία και την αυθαιρεσία, ως λειτουργικό στοιχείο της αυτοσυνείδησης;
του Γιώργου Καραϊβάζ
0 Σχόλια