Δεν θα ηθικολογήσουμε, αλλά θα δούμε το όλο θέμα από ηθική σκοπιά. Σε προηγούμενο ρεπορτάζ κάναμε λόγο για ευτελισμό και κατάπτωση. Η πλήρης δικαίωση των συμπερασμάτων έρχεται μέσα από την αποκάλυψη των δύο διαδοχικών ανώνυμων καταγγελιών σε βάρος του δεύτερου αξιωματικών του επισήμων και πρώην αερολιμένα.
Δεν μας απασχολεί εάν και με ποιο τρόπο έπρεπε παντί τρόπω να εξασφαλιστεί η εισαγγελική υπογραφή για άρσεις και παρακολούθηση. Μας απασχολεί όμως το γεγονός ότι για να γίνει αυτό, έπρεπε να "εφευρεθεί;" η μομφή περί διακεκριμένης διαφθοράς. Εδώ ακριβώς ανακύπτει το όλο ζήτημα περί της ηθικής.
Εάν αναζητάς κάποιον για διαφθορά και δεν μπορείς να το στοιχειοθετήσεις, τότε είτε πρόκειται περί συγκάλυψης του πρώτου, είτε για δομική ανυπαρξία της δήθεν πληροφορίας. Ακόμη κι έτσι όμως. Ας υποθέσουμε ότι γίνεται η σύλληψη ώστε να σταλεί το μήνυμα σε εαυτούς κι αλλήλους. Για ποιο λόγο βάζει στη δικογραφία τη δεύτερη καταγγελία; Δεν γνωρίζατε κ.κ. της ηγεσίας ότι θα διαρρεύσει κι εξ' αυτής της διαρροής ο αξιωματικός θα φορτωθεί μ' ένα ανεξίτηλο στίγμα, που θα τον συνοδεύει στο υπόλοιπο της υπηρεσιακής θητείας του; Ούτε όμως εκεί βρίσκεται η ολιστική πτυχή της ανηθικότητας. Για κάποιους οι σχετικές κατηγορίες έχουν αποδειχθεί υπηρεσιακά παράσημα προαγωγών. Ο λόγος και η αναφορά γίνεται για τη δική του ηθική υπόσταση, της οικογένειας του και της παράλλαξης όψης και κόψης στον κοινωνικό περίγυρο.
Αυτό είναι ο ορισμός της ανηθικότητας. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Σε πλείστες όσες δικογραφίες, τυχαία δήθεν "εμφιλοχωρούν" και "παρεισφρέουν" στοιχεία για εξωσυζυγικές σχέσεις και άλλες δραστηριότητες που πλήττουν ανεπανόρθωτα την προσωπική και οικογενειακή υπόσταση του στόχου. Αυτή η τακτική δεν γίνεται πλέον ανεκτή.
Προσβάλλει ευθέως ακόμα και το πιο στοιχειώδες δικαίωμα του πολίτη στην ιδιωτικότητα, στα προσωπικά δεδομένα του και καταπατά βάναυσα και χυδαία το (φευ) συνταγματικό περιβάλλον της προστασίας του.
Κι αυτό πρέπει να αλλάξει, στο όνομα της ίδιας της Δημοκρατίας
Σε όλους αυτούς αφιερώνουμε ένα ποιητικό απόφθεγμα
«Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβαίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος
Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».
Martin Niemoeller (1892-1984)
6 Σχόλια