Αν γίνουμε κι εμείς μπαχαλάκηδες χάνουμε κάθε ηθικό πλεονέκτημα - κείμενο αστυνομικού

Δημοσιεύουμε κείμενο αστυνομικού, που μας απέστειλε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: Αγαπητό μπλόκο θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου σχετικά με το διαβόητο πλέον συμβάν της ανθοδέσμης. Ένα συμβάν το οποίο δημιούργησε αλγεινή εντύπωση στη μεγαλύτερη μερίδα της υγιούς κοινωνίας μας, στην οποία θα ήθελα να περιλαμβάνομαι κι εγώ ως ένστολος πολίτης. Στους διάφορους του συναφιού μας που θα με κατηγορήσουν ως καρεκλοκένταυρο, επιτελικό, χαζοευαίσθητο, αριστερούλη κλπ να γνωρίσω ότι δυστυχώς γι αυτούς ήμουν από το πρώτο απόγευμα της 6-12-2008 μέσα στα γεγονότα ως μέλος υπηρεσίας βαριάς καταστολής και έζησα όλο το έργο καθημερινά έως τις αρχές του Ιανουαρίου του 2009. Όλοι αυτοί οι "φίλοι" του μακαρίτη μας έλουζαν επί έναν μήνα με φωτιά και πέτρες, ενώ στα διαλλείματα μας λοιδωρούσαν με γουρουνοκεφαλές, ροχάλες και απορρίματα. 

Ήταν τότε που είχαμε το ίδιο με σήμερα κυβερνών κόμμα, το κόμμα της δεξιοφροσύνης και της τάξης που όχι μόνο επέτρεψε τα παραπάνω, αλλά παρέδωσε τις πόλεις βορά στις ορέξεις κάθε κακοποιού στοιχείου οσότου ξεθυμάνει και ο τελευταίος από αυτούς. Επίσης να σας γνωρίσω ότι οι ιδεολογικοί πρόγονοι των "φίλων" του αδικοχαμένου, είχαν κάψει κατά τον εμφύλιο πόλεμο δύο φορές την προγονική μου οικία επειδή ο παππούς μου συμμετείχε σε άλλη αντιστασιακή οργάνωση κατά των Γερμανών κι όχι στη δική τους, το "τιμημένο" εαμ-ελας. Παρέθεσα τα παραπάνω προκειμένου να δώσω το προσωπικό μου στίγμα, καθώς αυτά που θα αναφέρω δε θα αρέσουν σε κάποιους. Λίγες εκατοντάδες μέτρα λοιπόν από το σημείο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου κι επειδή τα αστυνομικά μπλόκα δεν επιτρέπουν τη μετάβαση και συγκέντρωση ατόμων εκεί, κάποιοι εναπόθεσαν/εγκατέλειψαν λουλούδια σε άλλα σημεία στην ευρύτερη περιοχή. Ένας συναδελφός μας πήρε μία ανθοδέσμη και τη διέλυσε στην πλάτη άλλου αστυνομικού για λόγους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει. 

Να θυμίσω στους συναδέλφους μου ότι όπως εμείς θεωρούμε τόπους προσκυνήματος το σημείο στο Ρέντη όπου έχασαν τη ζωή τους οι ήρωες της ΔΙΑΣ ή εκείνο στα Άνω Πατήσια  όπου εκτέλεσαν τον Νεκτάριο Σάββα, έτσι και τα άτομα του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού/αριστερού χώρου θεωρούν τη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα ιερό χώρο. Προσωπικά δεν απαιτώ από κανέναν συναδελφό μου να εξισώσει τον αδικοχαμένο Γρηγορόπουλο με τους δικούς μας χαμένους ήρωες. Αυτό είναι υπόθεση του πως νιώθει ο καθένας μέσα του και πάντα σύμφωνα με τον προσωπικό του κώδικα αξιών. Αυτό που απαιτώ όμως, όπως και όλη η πολιτισμένη κοινωνία, είναι ο σεβασμός των νεκρών, ειδικά μικρών παιδιών, καθώς και ο σεβασμός του αντιπάλου όποιος κι αν είναι αυτός. 

Σε αντιρρήσεις του στυλ ότι κι αυτοί καταστρέφουν τα μνημεία μας και τα σύμβολά μας κι ότι δεν σέβονται τίποτα, θα απαντήσω ότι γι αυτό εμείς είμαστε εμείς κι αυτοί είναι αυτοί. Αυτή είναι και πρέπει να είναι η διαφορά ανάμεσα σε εμάς και τους μπαχαλάκηδες γιατί αυτό απαιτεί ο ρόλος μας, το σύνταγμα και η θέση μας στην ιστορία. 

Αν γίνουμε κι εμείς μπαχαλάκηδες, το οποίο τυγχάνει το πλέον εύκολο, ευτελίζουμε πρώτα πρώτα τον ίδιο μας εαυτό, εξισωνόμαστε με τον τελευταίο κακοποιό, χάνουμε κάθε ηθικό πλεονέκτημα που χαρακτηρίζει την εργασία μας και απομακρυνόμαστε χιλιόμετρα από την κοινωνία δικαιοσύνης που συνειδητά ή όχι πασχίζουμε να συγκροτήσουμε. 

Το ότι κατακάθια της κοινωνίας δολοφόνησαν πέντε συμπολίτες μας στη ΜΑΡΦΙΝ δε μας δίνει το δικαίωμα να σκοτώσουμε κι εμείς πέντε για να πατσίσουμε. 

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα όσων θέλω να πω. Όσοι έχουν θητεύσει σε Υπηρεσίες πρώτης γραμμής θα αντιπαραθέσουν στα λεγόμενά μου ότι για να επιβληθούν στο δρόμο και στις δυσκολίες της εργασίας τους, πρέπει να σφυρηλατήσουν μαχητικό πνεύμα, στο οποίο δε χωράνε ευαισθησίες και χαλαρότητα καθώς είναι θέμα ζωής και θανάτου. Μαζί σας!!! Μαχητικό πνεύμα δε φτιάχνεις όμως αγαπητέ ούτε προσβάλλοντας τα σύμβολα του απέναντι, ούτε προβαίνοντες σε υπερβολές και αλητείες. Δε θα ξεχάσω ποτέ συναδέλφους μου ματατζίδες που προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες σε μπαχαλάκηδες που λίγη ώρα πριν επιχειρούσαν να τους κάψουν και είχαν οι ίδιοι τραυματισθεί άσχημα. Σε αυτούς δεν έλειψε ποτέ το μαχητικό πνεύμα αλλά περίσσεψε ανθρωπιά και ιπποτισμός!!! 

Στο προκείμενο τώρα όλοι έχουμε υπάρξει νέοι και η υπερβολή τυγχάνει στοιχείο της νεότητας. Το ασυγχώρητο στην περίπτωση καταστροφής της ανθοδέσμης ήταν ότι δεν βρέθηκε ένας από τους συναδέλφους του να τον επαναφέρει στην τάξη προκειμένου να σταματήσει τα παιδιαρίσματα και τις ανοησίες. Ανοησίες που πληγώνουν την εικόνα του σώματος και τρέφουν τα επιχειρήματα των απέναντι προβάλλοντας τα αρνητικά στερεότυπα που χαρακτηρίζουν την ιδιότητά μας.