“Ψυχοπαθολογία και έγκλημα: Η αλήθεια πίσω από τους μύθους

Ψυχοπαθολογία και έγκλημα: Η αλήθεια πίσω από τους μύθους – Μέρος 2ο των Έρη Ιωαννίδου, ΜΔΕ και Εύη Καλούτσου, ΜΔΕ στο νέο (14ο) τεύχος του επιστημονικού περιοδικού του Κέντρου Μελέτης του Εγκλήματος, Crime Times.

Έξαιρετικό άρθρο που αναδεικνύει την ουσία ενός πολύ σοβαρού ζητήματος, με πολυσύνθετες διαστάσεις και προεκτάσεις. Αξίζει να διαβάστεί και από τον δημοσιογραφικό κόσμο που καλύπτει αυτές τις υποθέσεις, γιατί πιστεύω οτι ειναι πολύ κατατοπιστικό για τη διερευνήση των εγκλημάτων που απασχολούν τα ΜΜΕ και τα οποία μέσα από την αρθρογραφία, τα ρεπορτάζ, τη δημοσιογραφική έρευνα, απεικονίζουμε και παρουσιάζουμε στο ευρύ κοινό.

“Η μελέτη των ψυχικών διαταραχών που φαίνονται να εμφανίζουν μία σημαντική συσχέτιση με τη βία και το έγκλημα έχει πραγματοποιηθεί τόσο σε σωφρονιστικά ιδρύματα, όσο και στην κοινότητα. Κανείς δεν αναιρεί το γεγονός, πως κάποιες ψυχιατρικές διαταραχές είναι πιο πιθανό να μας δώσουν υπό συγκεκριμένες, πολυπαραγοντικές συνθήκες μια εγκληματική συμπεριφορά. Αυτές συνήθως είναι η σχιζοφρένεια, οι διαταραχές της διάθεσης (πχ μείζων καταθλιπτική διαταραχή & διπολική διαταραχή), η οριακή διαταραχή της προσωπικότητας, η αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας και τα σύνδρομα παραληρητικής παραγνώρισης (πχ σύνδρομο Capgras, σύνδρομο σωματοψυχικής μεταμόρφωσης κ.α.) (Νestor, 2002; Skodol, 1998, Swartz et al., 1998). Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα σημαντική η τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη του καθηγητή κ. Δουζένη (2008), πως στη χώρα μας μόλις το 2% που έχει καταδικαστεί για εγκλήματα κατά της ζωής πάσχει από ψύχωση ή μείζονα ψυχιατρικά νοσήματα.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να κατανοήσει η κοινωνία αλλά ακόμη και η επιστημονική κοινότητα, πως η ψυχική ασθένεια δεν αποτελεί ούτε αναγκαία ούτε επαρκή συνθήκη για την άσκηση βίας. Άλλωστε, είναι και στατιστικά αποδεδειγμένο, πως τα βίαια εγκλήματα, που συχνά συγκλονίζουν τις κοινωνίες μας και αποτελούν πρωτοσέλιδα για μήνες ή και χρόνια, δεν αποδίδονται σε κάποια μεμονωμένη ψυχοπαθολογία, αλλά είναι αποτέλεσμα πολυπαραγοντικών συνθηκών όπως οι κοινωνικές συνθήκες, το οικογενειακό περιβάλλον, τα οικονομικά προβλήματα, η νευροαναπτυξιακή καθυστέρηση, οι ελλιπείς διαπροσωπικές σχέσεις και πολλά άλλα (Mind, 2007). Συνεπώς, η λύση δε βρίσκεται στην καταπολέμηση των «κακών γονιδίων», αλλά σε μια ολιστική θεώρηση και μια πολυδιάστατη αντιμετώπιση.

Τέλος, μια άλλη κρίσιμη και ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος είναι πως οι ψυχικά ασθενείς, κυρίως οι πάσχοντες από σχιζοφρένεια, αποτελούν, σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό, πολύ συχνότερα θύματα σοβαρών παραβατικών πράξεων, ιδίως εγκλημάτων βίας, σεξουαλικής κακοποίησης και ιδιοποίησης περιουσιακών στοιχείων σε βάρος τους (Tengstrom et al., 2001; Mind, 2007). Συνεπώς, η αυξημένη θυματοποίηση των ψυχικά ασθενών ατόμων, που ξεπερνά σύμφωνα με τις έρευνες την αντίστοιχη εγκληματική τους συμπεριφορά, ίσως θα πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο απ΄ ό,τι η ίδια η εγκληματική τους δράση, και να γίνει η αφορμή για οριστική απόρριψη του στερεότυπου που θέλει τους περισσότερους εγκληματίες να πάσχουν και αντιστρόφως τους ψυχικά πάσχοντες εγκληματίες”, επισημαίνουν μεταξύ άλλων στο άρθρο τους στο οποίο αναλύουν τις πολύ σημαντικές έννοιες του “βρασμού ψχικής ορμής” και του “καταλογισμού”.

Πολύ ενδιαφέρων και ο Επίλογός τους. Να σημειώσω, κλείνοντας, ότι θα ακολουθήσει και Τρίτο Μέρος.

https://aggelikikardara.wordpress.com