Ticker

6/recent/ticker-posts

728x90

Ακολουθήσαμε μία Ελληνίδα Μουσουλμάνα στην Πρώτη της Προσευχή στο Τέμενος του Βοτανικού


Βγαίνοντας από τη στάση του Μετρό στον Ελαιώνα, σηκώνεις το βλέμμα περιμένοντας να δεις τον μιναρέ, σημάδι ότι κάπου εκεί θα βρίσκεται το επίσημο τέμενος της Αθήνας. Ωστόσο, μένεις να κοιτάς τον ουρανό. Λίγες δεκάδες μέτρα πιο κάτω –και αφού πρώτα έχεις ρωτήσει τους περίοικους– το «ανακαλύπτεις» ανάμεσα σε αποθήκες και ένα παλιό οικόπεδο του Πολεμικού Ναυτικού.

Στην πρόχειρη είσοδο, αστυνομικοί ζητούν τα προσωπικά στοιχεία σε όποιον επιθυμεί να εισέλθει. Από τα  μεγάφωνο της εκκλησίας του Αγίου Χριστόφορου που γειτνιάζει με το τζαμί, ακούγονται χριστιανικές ψαλμωδίες στη διαπασών. Διασχίζεις τον διάδρομο που σε οδηγεί σε έναν όμορφο προαύλιο χώρο με λουλούδια και παιδική χαρά για τα παιδιά. Η αρχική σου απορία «πού είναι το τέμενος;», έπειτα γίνεται σκέψη: Τελικά, αυτό είναι;

Η συζήτηση για τη δημιουργία τεμένους στην Αθήνα ξεκινάει το 1894. Λόγω της πολιτικής αναποφασιστικότητας και αναβλητικότητας, η Αθήνα μέχρι πρόσφατα ήταν η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα χωρίς επίσημο χώρο λατρείας για τους μουσουλμάνους πολίτες και επισκέπτες. Το 2000 και ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων, προβλέφθηκε η ίδρυση Ισλαμικού Πολιτιστικού Κέντρου στην Παιανία. Τρία χρόνια αργότερα, η Σαουδική Αραβία εξέφρασε την επιθυμία να αναλάβει τα έξοδα κατασκευής. Αντέδρασαν, όμως, η Εκκλησία και ο Δήμος, έτσι τα σχέδια «πάγωσαν». Το 2006, επί υπουργίας Γιαννάκου, ψηφίζεται νόμος για να ανεγερθεί τέμενος στον Βοτανικό από το ελληνικό δημόσιο. Έπειτα από αρκετές νομοθετικές ρυθμίσεις, αντιδράσεις, προσφυγές στο ΣΤΕ, κατάληψη από ακροδεξιούς, παραχριστιανικές οργανώσεις και καθυστερήσεις, το πολυπόθητο τέμενος που ανέμεναν τόσο οι μουσουλμάνοι της Αθήνας, αλλά και όσοι πιστεύουν στο αναφαίρετο δικαίωμα του θρησκεύεσθαι, ξεκίνησε τη λειτουργία του χωρίς τυμπανοκρουσίες από τους αρμόδιους φορείς, τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου.

Κοιτάζουμε το άψυχο κτίριο –κάποιοι το παρομοιάζουν με ΚΕΠ ή τερματικό σταθμό αεροδρομίου- με την επιγραφή «Ελληνική Δημοκρατία», «Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων», «Ισλαμικό Τέμενος Αθηνών». Δεν μοιάζει και τόσο με μουσουλμανικό λατρευτικό χώρο, σχολιάζουν οι πρώτοι επισκέπτες. Πρέπει να ανοίξουν οι πόρτες για να δει κανείς το χαλί και τη μιχράμπ, την ιερή κόγχη που κοιτά προς τη Μέκκα, για να καταλάβει ότι πρόκειται για τζαμί. Σε ένα πράγμα συμφωνούν όλοι: Ότι το κτίριο δεν παρουσιάζει κανένα αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, ούτε μπορεί να αξιοποιηθεί τουριστικά, κάτι που συνήθως συμβαίνει σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. «Είναι ένα κτίριο που δεν μας τιμά», σχολιάζει η Άννα Στάμου, Ελληνίδα μουσουλμάνα και εκπρόσωπος Τύπου της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας. Παρόλα αυτά, σημειώνει ότι «είναι πάρα πολύ θετικό το γεγονός ότι υπάρχει τέμενος φτιαγμένο από το ελληνικό δημόσιο. Είναι θεμελιώδες. Είναι η βάση για να χτίσουν οι επόμενες γενιές, πάνω στην ισοπολιτεία».

Η Άννα Στάμου, πρώην χριστιανή ορθόδοξη, ασπάστηκε από επιλογή το Κοράνι. Μαχητική ακτιβίστρια, πάλεψε επί χρόνια για τη δημιουργία ισλαμικού λατρευτικού χώρου στην Αθήνα. Ήταν η μοναδική γυναίκα που βρισκόταν στο τέμενος το πρωί της Τετάρτης. Τα μέτρα ασφαλείας για τον κορονοϊό είναι κι εδώ αυστηρά: Μιας χρήσης «χαλιά» και ποδονάρια. Aνώτατος αριθμός προσευχητών ανέρχεται στα τέσσερα άτομα για τις γυναίκες και εννέα για τους άνδρες, σε σύνολο 350 ατόμων υπό κανονικές συνθήκες.

Στις 12.09 ακούγεται από τα μεγάφωνα το κάλεσμα του ιμάμη. Είκοσι λεπτά αργότερα, ξεκινά η προσευχή. Η Άννα κατευθύνεται στο μικρό δωμάτιο που έχει προβλεφθεί για τις γυναίκες - χωρίζεται με τοίχο από τον κεντρικό χώρο που προσεύχονται οι άνδρες, στον οποίο βρίσκεται ο ιμάμης. Δυσανασχετεί με το χώρισμα στον τοίχο, καθώς και με το γεγονός πως δεν υπάρχει μία οθόνη για να μπορεί να παρακολουθεί την προσευχή. Γονατίζει και προσεύχεται για λίγα λεπτά, έχοντας τοποθετήσει σαν χαλί ένα ειδικό πλαστικοποιημένο χαρτί μίας χρήσης. Εκείνη τη στιγμή μένει μόνη της.

Με το τέλος της προσευχής, πλησιάζουμε τον ιμάμη. Οικονομικός μετανάστης από το Μαρόκο, που ζει τα τελευταία 25 χρόνια στην Ελλάδα, ο 49χρονος σουνίτης Μοχάμεντ Ζακί, αρκείται στην εξής δήλωση: «Ανοίξαμε ομαλά, σιγά-σιγά, και βλέπετε ότι λόγω κορονοϊού τα άτομα που μπορεί να έρθουν είναι εννέα άνδρες και τέσσερις γυναίκες. Εύχομαι ειρήνη για όλο τον κόσμο, τα καλύτερα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Τους ευχαριστώ πολύ για την προσφορά αυτή. Ευχαριστώ όλο τον κόσμο που υποστήριζε για να γίνει αυτό το έργο και προχωράμε με το καλό». Για τα υπόλοιπα ερωτήματα των δημοσιογράφων, σημειώνει πως είναι προτιμότερο «να μιλήσετε με το Διοικητικό Συμβούλιο και με το αρμόδιο υπουργείο. Αυτοί γνωρίζουν».

Φεύγουμε από τον Βοτανικό και ακολουθούμε την Άννα σε ένα παράτυπο τζαμί στον Νέο Κόσμο, το οποίο λειτουργεί σε ένα υπόγειο γκαράζ. Εδώ, προ κορονοϊού, προσεύχονταν εκατοντάδες μουσουλμάνοι. Παρά το γεγονός πως υπάρχουν αδειοδοτημένα τζαμιά, υπολογίζεται ότι περίπου 100 μουσουλμανικοί τόποι λατρείας λειτουργούν χωρίς τη σχετική άδεια. Οι αρμόδιοι φορείς ευελπιστούν ότι με τη λειτουργία του επίσημου τεμένους, αυτά θα κλείσουν.

«Λογικά θα έπρεπε όλοι οι χώροι που υφίστανται σήμερα, να έχουν άδεια λειτουργίας. Κι αυτό πρέπει να γίνει με κάποια αντικειμενικά κριτήρια. Διότι υπάρχουν χώροι που έχουν άδεια, οι οποίοι είναι πολύ χειρότεροι στην όψη απ’ ό,τι αυτός», σημειώνει η Άννα για το τζαμί στον Νέο Κόσμο και μας περιγράφει την εμπειρία της πρώτης προσευχής στο νέο τζαμί στον Ελαιώνα. «Δεν μας ενδιαφέρει η πολυτέλεια. Αυτό το προκάτ κουτί που είδαμε μπροστά μας,  δεν το φανταζόμασταν. Είναι σαν να λένε “είσαι ένας μπελάς που θέλουμε απλώς να φύγει από το κεφάλι μας και το κάνουμε όπως–όπως».

Μας ξεναγεί στο τζαμί του Νέου Κόσμου που προσεύχεται τα τελευταία χρόνια. Μας δείχνει τα ιερά κείμενα και μας εξηγεί κάποια εδάφια από το Κοράνι. «Ειλικρινά, τόσα χρόνια, τόσος πολύς κόπος, τόσος μεγάλος αγώνας και νιώθω ανακούφιση που βρίσκομαι τώρα στο σαλάμ. Αισθάνομαι οικεία εδώ. Έλεγα πως όταν φτιαχτεί το νέο τέμενος, δεν θα ξαναέρθω στο υπόγειο. Όμως εδώ νιώθω ανακούφιση. Σε αντίθεση με το επίσημο τέμενος,  όπου ένιωσα ανεπιθύμητη. Είναι ένα παγερό μέρος που δεν σε καλωσορίζουν θερμά, όπως πρέπει να γίνεται στους τόπους προσευχής, δεν έχει μουσουλμάνους Έλληνες να το διαχειρίζονται. Ήρθε μια κυρία που ήταν υπεύθυνη και λέει “βγάλτε τα παπούτσια σας”. Δεν υπάρχουν μουσουλμάνοι να προσλάβουν για να μπορέσουν να εξυπηρετούν τους ομόθρησκούς τους; Ξέρετε πώς είναι στα περισσότερα τζαμιά της Ευρώπης; Έρχεται ένας άνθρωπος, πολλές φορές ηλικιωμένος να σε καλωσορίσει, να σου πει ξεκουράσου. Στον Ελαιώνα είναι σαν να σου λένε “δεν σηκώνεσαι να φύγεις; Άντε και πολύ σου είναι”. Αυτήν την αίσθηση σου αφήνουν».

Είναι προσβλητικό για έναν/μια μουσουλμάνο/α όλο αυτό, ρωτάμε την Άννα; «Είναι σαν τιμωρία. Δεν είναι προσβλητικό για την πίστη σου, αλλά επειδή δεν σε αντιμετωπίζουν ως ίσο. Το Ισλάμ είναι τόσο απλό. Ένας καθαρός χώρος αρκεί για να κάνω την προσευχή μου. Και δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς αυτό. Δεν μπορεί να μου μειώσει την πίστη. Μπορεί να μου μειώσει τη προσωπικότητα και την ιδιότητα», λέει η Άννα και συνεχίζει: «όλο αυτό βασίζεται στη θεωρία ότι η μειονότητα πρέπει να μείνει υποταγμένη και να φοβάται, να μην αντιδρά. Ντρέπομαι να πάω το παιδί μου στο τζαμί της Αθήνας,  όταν έχουμε ταξιδέψει στην Τυνησία, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αίγυπτο και στον Λίβανο. Δεν μιλάμε για κάποια πολυτέλεια. Μιλάμε για απλούς χώρους. Δεν μας ταιριάζει εμάς η πολυτέλεια».

 

Μελπομένη Μαραγκίδου

https://www.vice.com











Δημοσίευση σχολίου

2 Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Συγκινηθηκα με ακομη ενα αρθρο του vice ... ποσο μα ποσο αυτο το vice αγαπα τον ελληνα , την ελληνικη παραδοση και τη θρησκεια της πλειοψηφιας των ελληνων . . . Παιζει να ειναι οτι πιο αντικειμενικο , αμεροληπτο και ανιδιοτελες υπαρχει. . .
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Το τζαμί κατασκευασμένο από το ελληνικό Δημόσιο, απλά δεν είναι τζαμί. Η προσευχή σε ένα τέτοιο ψευτοτζαμί ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Το τζαμί στον Νέο Κόσμο μάλιστα, είναι τζαμί.