Άγγελοι και διάβολοι - Μαραντόνα και Σφακιανάκης - Διχασμένες ερμηνείες, προσεγγίσεις από μολιερικούς αρχοντοχωριάτες

Πολλές φορές η συγκυρία έρχεται να λοιδωρήσει την δημοσιογραφική- κοινωνική υποκρισία που πνίγεται μέσα σε κατά συνθήκη αντιφάσεις. Τον Μαραντόνα τον σταυρώσαμε για τους δαίμονες και τους προσωπικούς του εφιάλτες και μετά τον αποθεώσαμε, εξαγνίζοντας και τον διάβολο.

 

Θα μας πει κάποιος. Μα συγκρίνονται τα δύο μεγέθη; Όχι σε ότι αφορά το ειδικό βάρος και την καλλιτεχνική απόδοση. Υπάρχει ωστόσο το κοινό στοιχείο μεταξύ της αποθέωσης και του αφορισμού σε δύο ανθρώπους, παντελώς διαφορετικού βεληνεκούς και πολιτικής φιλοσοφίας. Κάπου εκεί στη μέση εμφυλλοχωρεί το λήμμα άνθρωπος με ότι αυτό συνεπάγεται. Πάθη, αδυναμίες, αναγνωρισιμότητα- εμπορικότητα κοκ.

 

Ο κ. Σφακιανάκης μας είναι αδιάφορος για δύο λόγους. Πρώτον, το μουσικό ρεπερτόριο του απέχει παρασάγγες από τις δικές μας μελωδικές επιλογές. Δεύτερον, οι πολιτικές του θέσεις, ακόμη και στη μορφή της αντίδρασης για την αντίδραση, μας δημιουργεί αποφατική για την εκφρασμένη θέση- τοποθέτηση διάθεση ενασχόλησης, πολύ δε περισσότερο κριτικής. 

 

Όμως, όπως είπαμε είναι δύο άνθρωποι που η συγκυρία που αρέσκεται να σκαρώνει φαρσοκωμωδίες μολιερικού τύπου, καθώς έρχεται να μας υπενθυμίσει την υποκρισία της αναίρεσης όσων υπό το βάρος και το άγος του θανάτου, θεωρητικά και μόνο ευαγγελιστήκαμε, σε μια τραγική υπενθύμιση της ζωής πως τα πάθη και ο διάβολος είναι συνώνυμα της ανθρώπινης φύσης, αλλά και πως η κοινωνική πίεση γεννοβολά διαβόλους. Και αρχοντοχωριάτες.

Η δημοσιογραφική οπτική της κοινωνίας θέλει κάποιους αλώβητους από πάθη. Ε λοιπόν αυτό δεν γίνεται, κυρίως και όταν η στρεβλή δημοσιογραφική οπτική της κοινωνίας μετέρχεται ανισοβαρή μέτρα και σταθμά. Υπό κλίμακα, σε μια ανελέητη ανάλυση, η περίπτωση Σφακιανάκη μπορεί να θεωρηθεί μία κατά πολύ υποδεέστερη μικρογραφία της τεράστιας υπόστασης του Μαραντόνα. 

Κι εγώ κι εσύ που υποκρινόμαστε περί του αμέμπτου της ηθικής, τοποθετώντας την αυτοκριτική σε λευκό πίνακα, δεν διστάζουμε να παραβιάσουμε απαράγραπτα θεμελιακές συμβάσεις, κεκτημένες με αίμα κι αγώνες, περί των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Το τεκμήριο της αθωότητας και τα προσωπικά δεδομένα. 

Και οι δύο για δυσθεώρητα πολλούς και για άνισα λίγους αντίστοιχα, υπήρξαν και υπάρχουν ως πρότυπα. Το ζήτημα λοιπόν στη διαδραστική λειτουργία ενός προτύπου, είναι τί ενσωματώνεις και όχι τί απορρίπτεις. Και όταν αυτό το πολύ ορθολογιστικά κρίσιμο δεν μπορείς να το διαχωρίσεις, γινόμαστε κι εγώ κι εσύ ο διάβολος που κατασπαράζει, στο όνομα της δήθεν ηθικής.

 

 

 

του Γιώργου Καραϊβάζ