Κωνσταντίνος Τζέκης: Ώρες πολέμου

Άρθρο του Κωνσταντίνου Τζέκη: Σε όλες τις χώρες του κόσμου, τα σχέδια, που έχουν συνταχθεί, σε περίπτωση πολέμου ή σε περίπτωση κατάστασης ανάγκης, που απειλεί μια μεγάλη περιοχή ή ολόκληρη την κοινωνία, προβλέπονται λήψεις εκτάκτων μέτρων.

Τα μέτρα ποικίλουν ανάλογα με τη δομή κάθε κράτους, αλλά και με τον βαθμό αποδοχής των κρατικών αποφάσεων εκ μέρους των πολιτών. Δηλαδή, όσο ευκολότερα πειθαρχούν οι πολίτες και αποδέχονται τις αποφάσεις των αρμοδίων, τόσο ηπιότερη είναι η κρατική παρέμβαση στην εφαρμογή τους.

Έτσι, απορούμε, γιατί οι βόρειες χώρες της Ευρώπης δεν έλαβαν σκληρά μέτρα, αλλά αγνοούμε ή ξεχνάμε, ότι αρκούσε μια δήλωση του Υπουργού, ώστε οι πολίτες να υπακούσουν.

Από την άλλη, σε περιπτώσεις θεομηνιών στις Ηνωμένες Πολιτείες, αρκεί η απόφαση του τοπικού Διοικητή, ώστε να μετακινηθούν, χωρίς άλλες παρακλήσεις ή απειλές προστίμων κλπ, ολόκληρες πόλεις σε χώρους ασφαλείς.  Αρκεί η απόφαση του τοπικού Διοικητή της Αστυνομίας, ώστε, να κλεισθούν στα σπίτια τους οι Παριζιάνοι ή οι Λονδρέζοι, όταν οπλοφόρος μετά  από κάποιο αιματοκύλισμα, κυκλοφορεί ελεύθερος μέχρι τη σύλληψή του.

Σε αντίθεση με τις χώρες, που οι πολίτες αποδέχονται τις αποφάσεις των Κυβερνήσεών τους ή κάποιας δημόσιας αρχής, σε άλλες χώρες, οι όποιες αποφάσεις διυλίζονται, μπαίνουν στο μάτι των ειδικών και ειδημόνων και πομπωδώς αμφισβητούνται και ρίπτονται στον κάλαθο των αχρήστων, αλλά και της πολιτικής σκοπιμότητας.

'Έτσι, είδαμε τον Σύλλογο των Δικαστών και Εισαγγελέων να απορρίπτει την Απόφαση του Αρχηγού της Αστυνομίας για την απαγόρευση των διαδηλώσεων την 17η Νοεμβρίου, ως αντισυνταγματική. Όταν όμως οι Συνταγματολόγοι έκριναν την απόφαση απολύτως σύννομη, αλλά και το ΣτΕ ομοίως, κανείς δεν έκανε τον κόπο να αιτιολογήσει αυτό το δικαστικό ατόπημα. Το γραφικό  είναι, ότι, ένα Κόμμα, που προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας και απορρίφθηκε η αίτησή του, παραβίασε την απόφαση για απαγόρευση της συγκέντρωσης. Το ερώτημα σαφώς αυτονόητο. Αφού είχε σκοπό να παραβιάσει την απαγόρευση προς τι η προσφυγή στο ΣτΕ;

Στις δημοσκοπήσεις, μεγάλο μέρος των ερωτώμενων, δηλώνει, πως δεν θα κάνει το εμβόλιο ή θα το κάνει όποτε του γουστάρει. Σαφώς ο καθένας δικαιούται, να επιλέξει τον τρόπο που θα πεθάνει. Καμία αντίρρηση. Όμως αν η Κυβέρνηση αποφάσιζε να μην περιθάλπει  όσους δεν έκαναν το εμβόλιο και ασθενούσαν από τον ιό, να είμαστε σίγουροι ότι όλοι θα έκαναν το εμβόλιο και θα ζητούσαν και απόδειξη.

Αυτό άλλωστε θα κάνει η Ελβετία αλλά και η Γαλλία, θαρρώ.

Κάποτε στην Ελβετία δεν ήταν υποχρεωτική η ζώνη ασφαλείας στα αυτοκίνητα αλλά και το κράνος στα δίκυκλα. Όμως, όποιος τραυματίζονταν σε ατύχημα χωρίς ζώνη και κράνος, δεν αποζημιώνονταν. Όλοι τους λοιπόν, μόλις έμπαιναν στα αυτοκίνητα ή ανέβαιναν στα δίκυκλα, φωτογραφίζονταν ως απόδειξη της συμμόρφωσής τους.

Στις δύσκολες ώρες που περνάμε, όσοι καταλαμβάνονται ως παραβάτες των δεσμεύσεων της κυκλοφορίας, υποχρεούνται να πληρώσουν ένα πρόστιμο. Τα στατιστικά λένε ότι ελάχιστοι πληρώνουν το πρόστιμό τους. Οι υπόλοιποι, περιμένουν μια χαριστική πράξη μηδενισμού του προστίμου με το πρόσχημα της ένδειας και της φτώχειας και αν αυτή δεν έρθει, θα κλαίνε στις τηλεοράσεις, μοιάζοντας με τον  δολοφόνο των γονιών του, που ζητά από το δικαστήριο επιείκεια σε έναν ορφανό.

Σαφώς περνάμε ώρες πολέμου. Οι πόλεμοι δεν έχουν τόσους νεκρούς ή τόσους σοβαρά ασθενείς όσο αυτή η περίοδος που περνάμε. Δεν πείθονται οι περισσότεροι γιατί δεν ακούνε αεροπλάνα και σειρήνες και δεν βλέπουν βόμβες, αλλά ξεχνάνε ότι οι σιωπηλές βόμβες είναι περισσότερο επικίνδυνες και θανατηφόρες, γιατί βρίσκουν τον λαό απροετοίμαστο.

Τελικά η πίστη στην κόλαση και η γνώση ότι κάθε απαγόρευση είναι καταδικασμένη να διαψευσθεί στα χέρια ενός σκελετού, δεν έχουν ποτέ εμποδίσει πολλούς ανθρώπους  να φέρονται λες και ο θάνατος δεν είναι παρά μια αβάσιμη φημολογία.