Βράδυ Τρίτης… Μια δύσκολη ημέρα τελειώνει στο γραφείο και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να ξεκουραστώ. Μια ακόμη μέρα γεμάτη με «κορωναϊκές ειδήσεις», «κρούσματα» αλλά και μια ελπίδα για το νέο εμβόλιο φτάνει στο τέλος της.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο έχει αρχίσει να βρέχει για τα καλά. Μια βροχή που μακάρι να λειτουργούσε ως «απολυμαντική» για τον ιό που έχει πέσει και στην πόλη μας, βυθίζοντάς την σε μια νυχτερινή σιωπή.
Μόνη «παραφωνία» το «σκουπιδιάρικο» που ξαφνικά βλέπω
μπροστά μου. Δυο γυναίκες γαντζωμένες πάνω του, με «μαεστρικές»
κινήσεις κατεβαίνουν, αρπάζουν έναν κάδο, τον αδειάζουν και τον ξαναβάζουν στη
θέση του. Κινήσεις που έχουν μια περίεργη αρμονία, σχεδόν σαν ένας χορός
στη βροχή, με τα προβλεπόμενα κίτρινα ανακλαστικά ανοράκ τους. ΄
Και εγώ μέσα από την «ασφάλεια» του αυτοκινήτου, δεν τολμώ καν να βγω στη βροχή. Τις τραβώ μερικές φωτογραφίες σπασμωδικά με το κινητό μου, αποθανατίζοντας τη σκηνή που έτσι και αλλιώς επαναλαμβάνεται κάθε μέρα.
Αισθάνομαι «μικρός»… Πολύ «μικρός». Πως να συγκριθούν
οι σπουδές, το δημοσιογραφικό επάγγελμα, η είδηση, ένα γραφείο, μπροστά στο
μεγαλείο αυτών των γυναικών. Θέλουμε -τρομάρα μας- να το αποκαλούμε και
λειτούργημα. Αν η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα τότε πως να ονομάσουμε αυτό
που κάνουν αυτές οι δύο Κυρίες (με Κ κεφαλαίο) αλλά και οι τόσοι συνάδελφοί
τους; Ναι, αυτή είναι κοινωνική προσφορά ! Πράγματι αυτό είναι λειτούργημα
! Αυτό είναι κόπος, κούραση αλλά και δύναμη και κουράγιο.
Το σκουπιδιάρικο σταματά, ξαναξεκινά, και εγώ εκεί από πίσω
να επιμένω λες και πρόκειται να δω κάτι διαφορετικό. Η σκηνή επαναλαμβάνεται…
ξανά και ξανά. Απέραντος θαυμασμός… Το lockdown για αυτούς τους ανθρώπους δεν
διαφοροποιεί προφανώς την καθημερινότητά τους. Το lockdown δεν κάνει το σίδερο
του απορριματοφόρου λιγότερο ή περισσότερο παγωμένο. Ο ιός προφανώς είναι το
λιγότερο που τους απασχολεί αυτή τη βροχερή νύχτα στην άδεια Λαμία.
Γυρνάω σπίτι και απόψε λέω να μην διαμαρτυρηθώ ότι
κουράστηκα. Δεν δικαιούμαι άλλωστε να διαμαρτυρηθώ… Οι δύο Κυρίες μου το
δίδαξαν καλά, χωρίς καν να μου μιλήσουν. Χωρίς καν να στρέψουν το βλέμμα τους
σε ένα ακόμη αυτοκίνητο που έτυχε βραδιάτικα να βρεθεί πίσω τους…
1 Σχόλια