«Φοβόμαστε πια να κάνουμε μία παρατήρηση ή να υψώσουμε λίγο τη φωνή. Νιώθουμε πραγματικά εκτεθειμένοι» περιέγραφε με δραματικό ύφος εκπαιδευτικός στο Ηράκλειο. Μάταια προσπαθούσε τις προάλλες να εξηγήσει στο Γιωργάκη ότι το κουδούνι είχε χτυπήσει κατά λάθος και ότι έπρεπε να παραμείνει στην αίθουσα μέχρι να έρθει ο μπαμπάς του να τον παραλάβει.
Ο Γιωργάκης απαιτούσε να φύγει «εδώ και τώρα», με μία φωνή που έσπαγε τζάμια και με μία γλώσσα που ξεπερνούσε κατά πολύ το μπόι του. Συμπεριφερόταν λες και περνούσε από οντισιόν για τον Εξορκιστή 5.
Ο 7χρονος Γιωργάκης είναι για τους γονείς του απλά «το φυλαχτό του LALAoUNIS» όπως συνηθίζει να λέει μία φίλη. Το αν ο Γιωργάκης δεν έχει μάθει τρόπους και δεν έχει διδαχθεί να σέβεται, προφανώς και δεν απασχολεί τη …μαμά κουκουβάγια και αλίμονο σε εκείνον ή εκείνη που θα τολμήσει να παρατηρήσει ή να επιπλήξει το βλαστάρι της.
Είναι γονείς που αντιμετωπίζουν τους εκπαιδευτικούς των παιδιών τους σαν υπηρετικό προσωπικό. Τους αντιμετωπίζουν αφ’ υψηλού, τους κουνάνε με περισσή ευκολία το δάκτυλο, τους απαξιώνουν, ανασηκώνουν και συνοφρυώνουν τα φρύδια, τους προσβάλλουν, τους μηδενίζουν και ενίοτε μπορεί να τους γυρίσουν και καμία ξανάστροφη.
Είναι και κάποιοι γονείς που αρνούνται να δουν κατάματα το δικό τους μερίδιο ευθύνης, να παραδεχτούν και να αποδεχθούν τα δικά τους λάθη και κενά και αναζητούν πεδίο μετατόπισης της δικής τους αποτυχίας.
Είναι όμως και εκπαιδευτικοί που προσβάλλουν το λειτούργημα τους. Κοντόφθαλμοι, βολεμένοι, άβουλοι, βαριεστημένοι, διεκπεραιωτικοί. Ποια πνευματικότητα, ποια αφοσίωση, ποιο μεράκι; Θυμάμαι σαν να ήταν χθες τους αγαπημένους μου δασκάλους, την κ. Μαρία Ταμπακάκη και τον κ. Δημήτρη Μαρκάκη. Αυστηροί αλλά δίκαιοι!
Θυμάμαι επίσης πολύ ζωντανά δασκάλα της δικής τους σειράς να μπαίνει στην τάξη, να κάθεται στην έδρα, να ξύνει το κεφάλι της και να ρωτά βαριεστημένα: «ποιος ξέρει να βγάζει ψείρες;».
Και κάπως έτσι συχνά-πυκνά περνούσε μία ώρα διδασκαλίας με την Φανουρία να ψάχνει με τα χεράκια της το μπουκλέ κεφάλι της μισοκοιμισμένης κυρίας. Αλήθεια πόσο …εμπνευσμένη εικόνα!
Περισσότερο από ποτέ η κοινωνία μας έχει ανάγκη από εμπνευσμένους και χαρισματικούς εκπαιδευτικούς. Δασκάλους που πρωτίστως θα είναι παιδαγωγοί. Οι χαρισματικοί δάσκαλοι «ξεκλειδώνουν» προσωπικότητες και φέρνουν στο φως χαρισματικούς μαθητές.
Οι φοβικοί δάσκαλοι μόνο φόβο μπορούν να σπείρουν στα μυαλά και στις ψυχές.
Οι σκέψεις μου αυτές τις ημέρες στον 47χρονο Γάλλο καθηγητή Σαμουέλ Πατί, ο οποίος αποκεφαλίστηκε από έναν 18χρονο για την διδασκαλία του σχετικά με την ελευθερία έκφρασης και λόγου. Χρόνια πριν κάποιοι γονείς και εκπαιδευτικοί μάλλον δεν είχαν κάνει το χρέος τους.
Ευαγγελία Καρεκλάκη
0 Σχόλια