Πλησιάζει οκτώ, το σκοτάδι έχει αρχίσει να πέφτει για τα καλά, αλλά το Πεδίον του Άρεως είναι γεμάτο κόσμο. Μπαμπάδες και μανάδες με τα παιδιά τους, άνθρωποι που τρέχουν, ηλικιωμένοι που κάνουν περίπατο, παρέες μεταναστών που γυροφέρνουν, στο άγαλμα του Κωνσταντίνου ένα γκρουπάκι κάνει γυμναστική και στο πλάτωμα Μπότσαρη ένας μουσικός εξασκείται στο φλάουτο, επαναλαμβάνοντας τρεις νότες…
Στις πιο σκοτεινές διαδρομές όμως, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γυρίσει την πλάτη τους στη ζωή του Πάρκου. Κοιμούνται στα παγκάκια. Σε στάσεις άβολες. Αφύσικες.
Στη διαδρομή από τον Κωνσταντίνο προς τον Μπότσαρη, ένας άνδρας έχει «χυθεί» στο παγκάκι. Το σώμα του είναι σε θέση καθισμένου, αλλά το κεφάλι του έχει γυρίσει προς τα πίσω. Μοιάζει να μην ανασαίνει…
Κάποιοι διαβάτες προσπερνάνε. Κάποιοι κοντοστέκονται, αλλά… τι να κάνουν;
Το φορτηγάκι της εταιρείας πυροπροστασίας, που, λόγω ελλείψης φύλαξης, κάνει περιπολίες στο Πάρκο, σταματά μπροστά στον άνδρα. Ο συνοδηγός ρίχνει το φως ενός φακού στο πρόσωπό του και φωνάζει, αλλά… καμία αντίδραση. Ένα – δυο περαστικοί τώρα κοντοστέκονται…
Οι δύο άνδρες της εταιρείας πυροπροστασίας κατεβαίνουν από το φορτηγάκι. Πλησιάζουν τον άνδρα με τους φακούς τους και του φωνάζουν δυνατά: «Είσαι καλά;»
Και πάλι καμία αντίδραση.
-Μήπως δεν είναι ζωντανός; ρωτάει διαβάτης.
-Όχι, βλέπω ανασαίνει. Λίγο, αλλά ανασαίνει.
Κανείς δεν τολμάει να τον ακουμπήσει, να τον σκουντήσει…
«Κι αν ξυπνήσει φοβισμένος, και επιτεθεί;»
-Κάτι όμως πρέπει να γίνει. Να καλέσουμε το ΕΚΑΒ;
– Κάτσε να φωνάξουμε πάλι: Φίλεεε! Είσαι καλάαα; (μαζί με χτυπήματα από παλαμάκια για τη δημιουργία θορύβου).
Ο άνδρας συνεχίζει να μην αντιδρά παρά τη φασαρία που πλέον έχει κάνει περισσότερους να μαζευτούν γύρω από το φορτηγάκι…
Κάποια στιγμή, αρχίζει να σαλεύει. Προσπαθεί να επαναφέρει το κεφάλι του στη θέση του. Κάνει μορφασμούς. Πονάει. Μοιάζει γύρω στα 30, αλλά ποιος μπορεί να ξέρει… Είναι βρώμικος, ταλαιπωρημένος, αποκαμωμένος…
-Είσαι καλά φίλε;
Κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.
-Θέλεις να καλέσουμε το ΕΚΑΒ, να πας σε ένα νοσοκομείο;
Κουνάει και πάλι το κεφάλι του αρνητικά.
Με πολύ αργές κινήσεις, σα να καταβάλλει τεράστια προσπάθεια.
Είναι σε μια ενδιάμεση κατάσταση ύπνου και ξύπνιου…
-Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Χρειάζεσαι κάτι, φίλε;
Δείχνει το στέρνο του.
– Πονάς κάπου;
Ο άνδρας δεν απαντά. Μόνο μορφάζει.
-Τι θέλεις; Τι να κάνουμε, φίλε;
-Μια μαχαιριά.
Οι συγκεντρωμένοι σοκάρονται.
Μια μαχαιριά στο στέρνο, ζητάει.
Μια μαχαιριά.
Για να τελειώσει ο εφιάλτης.
Γαμημένη πρέζα.
1 Σχόλια