Για να καθορίσουμε εννοιολογικά και κυρίως ουσιαστικά τις παραπάνω έννοιες, θα πρέπει να ορίσουμε το πρώτο διαλεκτικό συνθετικό του πεντάπτυχου. Για να γίνει αυτό θα πρέπει ν' ανατρέξουμε στους ωκεανούς της διανόησης που διατύπωσαν με δομικές φιλοσοφικές αναλύσεις το επιδραστικό αντικειμενικό περιεχόμενο τους πάνω στο υποκείμενο που είναι ο Δήμος και κατά συνέπεια ο πολίτης.
Η Δημοκρατία άρχισε να συντίθεται ως έννοια πάνω σε δύο βασικές αξιακές αρχές. Στην αυτοσυνείδηση- αυτοεμπειρισμό στη βάση του ηθικού δικαίου και των κυριαρχικών δικαιωμάτων, ώστε στη συνέχεια μέσω της σύνθεσης του αυτοεμπειρισμού δια μέσω της σύνδεσης και σύνθεσης του πλειοψηφικού μέρους της κοινωνικής οργάνωσης, να καθοριστούν οι κανόνες συμβίωσης των κοινωνιών με ομολογημένες εκχωρήσεις μέρους των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων μας ως πολίτες.
Συνθήκες και κανόνες που καθορίζονται και ανασυντίθενται ανάλογα με την καταστασιακή κάθε φορά εικόνα των κοινωνιών και τον μετασχηματισμό τους, ούτως ώστε να ορίζεται η έννοια και η ουσία του Δικαίου και της δικαιοσύνης. Γιατί αυτός καθεαυτός είναι η ερμηνεία της κοινωνικής συνοχής πάνω σε λειτουργικά αναδιαμορφούμενα πλαίσια ενός διαρκούς δούναι και λαβείν ατόμου και συνόλου στο δρόμο προς το συμβατικά αποδεκτό συλλειτουργώ.
Τα θέματα λοιπόν ανακύπτουν ως ζητήματα όταν παραβιάζονται οι συνθήκες καθορισμού των κανόνων του πεδίου της συνοχής. Και καλά όταν παραβιάζονται από τον πολίτη προς την κοινωνική οντότητα. Εκεί υπάρχουν οι νόμοι και οι τρόποι (λέμε τώρα) για την τιμωρία του παραβάτη και την εν συνόλω προσπάθεια για την κοινωνική επανένταξη του ή των παραβατών.
Το πραγματικό ακανθώδες πρόβλημα προκύπτει όταν η κοινωνική οργάνωση, δια των εκχωρημένων- μεταβιβασμένων με κοινωνικό συμβόλαιο δικαιωμάτων του για έλεγχο και πολλαπλή αστυνόμευση του κοινωνικού συνόλου προς μία ηγετική ομάδα κάθε φορά με εκλογές εν προκειμένω, παραβιάζει τα δικαιώματα, την ηθική συναίσθηση και την κουλτούρα ενός μικρού ή μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας. Και δυστυχώς, προϊόντος του ιστορικού χρόνου, η παραβίαση θίγει ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του συνόλου σε επίπεδα μάλιστα που αντιστοιχούν στη μεγάλη πλειοψηφία.
Κι αυτό γιατί η πολιτική μετεξελίχθηκε από ευθύνη- καθήκον, σε αυτοσκοπό και τέχνη επωφελούς εξαπάτησης μιας ολοένα μειούμενης κυριαρχικής ομάδας η οποία στον χρόνο απέκτησε τη μορφή τάξης και αργότερα της μεγαλοαστικής, που ελέγχει την ηγετική ομάδα στην οποία εκχωρήθηκαν και μεταβιβάστηκαν από τον πολίτη τα απαραίτητα και μόνο δικαιώματα για τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής.
Έκτοτε, το εύρος των δικαιωμάτων άνοιξε και δη στον υπερθετικό βαθμό προς όφελος κι επικαρπία της άρχουσας τάξης και δια μέσω της συρρίκνωσης τους φτάσαμε στις δουλοκτητικές κοινωνίες και στη υποταγή του πολίτη στη βούληση του ισχυρού, κάτι που διατηρείται ανεξαρτήτως επίφασης και πέπλου με το οποίο καλύπτεται ο αυταρχισμός. Και κάπως έτσι φτάσαμε ν' αποκαλούμε ως ουτοπία τους αυτονόητα αλλά δυστυυχώς ανεφάρμοστους νόμους και κανόνες που διατυπώθηκαν, συμφωνήθηκαν και έχουν σφραγιστεί με υπογραφές όπως είναι η ψήφος.
Κι επανερχόμαστε. Τί γίνεται λοιπόν όταν παραβιάζονται και αλλοιώνονται οι όροι του κοινωνικού συμβολαίου που συντέθηκαν πάνω στη λογικά και ηθικά ομονοημένη φόρμα κι νόρμα περί ισονομία, ισοπολιτείας και συνεπώς Δικαίου;
Κάπου εκεί αρχίζει η αντίστροφη- αντίθετη μέτρηση κι επιμέτρηση των υπόλοιπων εννοιών. Η άρχουσα τάξη νοηματοδότησε την μικρή ή μεγάλη κοινωνική αντίδραση ως τρομοκρατία (κι έχει δίκιο μόνο στη μορφή που η τρομοκρατία διακόπτει βίαια το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα της ζωής, ανεξαρτήτως του πόσες ζωές έχει διακόψει ο στόχος της) πλην όμως λησμόνησε να επιμετρήσει στη λογική των επιχειρημάτων της την ουσία της αυτοδικίας.
Και τί είναι η αυτοδικία; Είναι η απάντηση στην παραβίαση του αρχικού συνθετικού του αυτοεμπειρισμού και της αυτοσυνείδησης που καθόρισε το κοινωνικό σύστημα της συλλειτουργίας δια μέσω των κοινά αποδεκτών ηθικών κανόνων που όρισαν και καθόρισαν το Δίκαιο στην απλή ή στον πιο σύνθετη μορφή του. Η ίδια η λέξη άλλωστε εμπεριέχει το Δίκαιο και τη Δίκη, όπερ την κάλυψη του παραβιασμένου ζωτικού χώρου και μέσα πάνω στον οποίο διαρθρώθηκε η κοινωνική οντότητα με τη διαμεσολάβηση πέραν και πάνω από την ηγετική ομάδα της Δικαιοσύνης των πολιτών. Η Δικαιοσύνη των πολιτών συρρικνώθηκε και πλέον σήμερα μεταφράζεται μέσα από μία επιφορτισμένη ομάδα πολιτών με εκχωρισμένες εξουσίες για τη τήρηση της.
Εδώ ακριβώς αρχίζει η δυστοπία. Στη δικαιοσύνη με τη σημερινή της μορφή (κι όταν λέμε σημερινή εννοούμε τη μορφή που συντέθηκε, εξελίχθηκε και μετασχηματίστηκε διαχρονικά) η οποία αντί να υπηρετεί τον πολίτη μέσα από τα εκχωρημένα δικαιώματα του, είναι η πρώτη που τα παραβιάζει και τα καταπατά, με αποτέλεσμα τον βιασμό και τη διαστρέβλωση της αρχικής έννοιας που μόνο τύποις μπορεί να καλείται ως Δημοκρατία.
Συμπέρασμα; Το κείμενο αυτό αποτελεί δια μέσω της αυτοσυνείδησης, ένα μήνυμα προβληματισμού και σκέψης για την αναγκαιότητα της κοινωνικής ανασύνθεσης, ανακαθορισμού κι αναδιοργάνωσης των όρων της εκ νέου σύζευξης των πολιτών, πάνω στις θεμελιώδεις αρχές που διέπουν το αυθεντικό τοπίο της Δημοκρατίας. Όχι πλέον ως παραμορφωμένη ουτοπία. Για μία Δημοκρατία από τον πολίτη, υπέρ του πολίτη και δια μέσω αυτού.
του Γιώργου Καραϊβάζ
0 Σχόλια