Ticker

6/recent/ticker-posts

728x90

Στην εποχή των βιαστών της Ελένης…

Οι βιαστές της Ελένης βρίσκονται ανάμεσά μας. Είναι άντρακλες. Με σώματα «τούμπανο» και μαγκιά βαρβάτη. «Αδειάζουν το πακέτο τους κάθε μέρα». Κι όταν δεν υπάρχει προσφορά, υπάρχει βιασμός…

Είναι «μικροί θεοί». Άριας γενιάς που δεν αντέχουν «χοντρές γυναίκες» και αηδιάζουν με τους gay «που τρίβονται»…

Γιοί μανάδων που καμαρώνουν τα παλικάρια τους. Και πατεράδων που καλύπτουν τις «αταξίες» τους.

Αγόρια που δεν τους έμαθαν το «όχι» όταν ήταν μικρά. Και τώρα δεν μπορούν να το αποδεχτούν. Τους είναι πιο εύκολο να σηκώσουν το χέρι ή το σίδερο, και να πετάξουν το πτώμα στα βράχια μιας μακρινής παραλίας…

Δεν είναι γεννημένοι βιαστές και δολοφόνοι.

Μάλλον παράγωγα αδιεξόδου είναι.  

«Για τίποτα δεν αξίζει να αγωνίζεσαι. Καμία ιδέα δεν πραγματοποιείται. Κανένας στόχος δεν επιτυγχάνεται. Όλα είναι ανάξια προσπάθειας, όλα είναι κατώτερα από τους χιλιάδες ακολούθους στο Instagram, το φούσκωμα των δικεφάλων, την αποτρίχωση στο στέρνο και τα εύκολα φράγκα από την πώληση μιας κατασκευασμένης εικόνας του εαυτού σου… Όλα είναι ο ευατός σου!»  

Φιλία, καλοσύνη, έρωτας, αγάπη, κατανόηση, αλληλεγγύη, συνεργασία, προσπάθεια, «κοινό καλό», φιλότιμο…

Λέξεις μελό και ρετρό.

Η ζωή δεν έχει πια ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες – μόνο live streaming…

Στην εποχή των βιαστών της Ελένης, το εύκολο είναι να καταδικάσεις τους «άλλους».

Το δύσκολο είναι να δεις την προσωπική σου θέση.

Να ασχοληθείς με τα παιδιά που μεγαλώνεις, τους ανθρώπους που δίνεις αξία, τις συμπεριφορές που ανέχεσαι και την αδυναμία σου να ορθώσεις ανάστημα στον συρμό, στο ευτελές, στο εύκολο, στο λάθος.

Μπορείς;  

του Δημήτρη Καλαντζή.


https://www.postmodern.gr





Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια