Αξιόπιστος πολίτης, αναξιόπιστο κράτος - Του Κων/νου Τζέκη

Μαθημένοι να μας ταΐζουν στο στόμα, περιμένουμε, ακόμη και ύστερα από τα ηχηρά και τραυματικά χαστούκια, που φάγαμε,   βοήθεια από τους έξω ή τους εξαποδό ή την Ελληνική κυβέρνηση. Η τελευταία μπορεί να έχει κίνητρα θετικά και να θέλει να βοηθήσει, αλλά οι δυνατότητές της και οι ευχέρειες είναι ελάχιστες αν όχι μηδαμινές.

 Διευκρινίζεται ότι η παραπάνω άποψη δεν έχει καθόλου πολιτικά κίνητρα. Είναι λάθος, από κάθε μετερίζι και να βλέπει κάποιος το πρόβλημα, ότι μπορεί να περιμένει βοήθεια από τρίτους. Περισσότεροι φόροι, παραπάνω γραφειοκρατία, θα είναι το αποτέλεσμα οποιασδήποτε προσπάθειας διάσωσης της    καθημερινότητάς μας.

 Οι κάθε λογίς μηχανισμοί διασώσεις, δημιουργούν νοοτροπίες του «άρτου στην έρημο» και ανατρέπουν την ικανότητα και τις δεξιοτεχνίες των ανθρώπων να κολυμπήσουν μόνοι τους και να βρουν τις δικές τους λύσεις. Κοντολογίς οι άνθρωποι γίνονται ατροφικοί και ανίκανοι. Τοιουτοτρόπως ένα σωρό επιχειρήσεις κινδυνεύουν επειδή τα αφεντικά τους έχασαν την εμπιστοσύνη στους εαυτούς των.

Η αποστολή άλλωστε των Κυβερνήσεων είναι να προστατεύουν τα απορρέοντα από το Σύνταγμα δικαιώματα των πολιτών και όχι να βρίσκουν λύσεις στα επιχειρηματικά προβλήματα.

 Ένας άλλος πόλος που τροχοπεδεί την εξέλιξη και γιατί όχι την προώθηση των υγειών επιχειρήσεων, είναι το τραπεζικό μας σύστημα. Οι τράπεζες κρατικοποιήθηκαν για να πάψουν να προστατεύουν τα συμφέροντα «ορισμένων» και μόνο αυτή την εντύπωση δεν δείχνουν.

 Εξακολουθούν να σέρνουν τον ίδιο χορό της ανέχειας, της δυσκολίας παροχής δανείων, της επαύξησης της αμφιβολίας στις επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα και οι υγιείς ακόμη που υπάρχουν, να τις ανταγωνίζονται αθέμιτα ομοειδείς επιχειρήσεις του εξωτερικού, με αποτέλεσμα την ανισότητα του κόστους παραγωγής.

Βέβαια, θα πρέπει να τοποθετήσουμε στη ζυγαριά των συγκρίσεων των επιχειρήσεων εσωτερικού και εξωτερικού, την άνιση έως σκανδαλιστικά ασύγκριτη διαφορά της φορολογίας.

Αποτέλεσμα αυτής της ανισότητας, είναι η προσπάθεια των «ανήσυχων ή αν θέλετε των παραβατικών μυαλών» για φοροδιαφυγή, στέρηση εσόδων του κράτους και βέβαια μεγαλύτερη φορολόγηση για κάλυψη των αναγκών ενός αδηφάγου και ευκολοχώνευτου κράτους.   Τοιουτοτρόπως εδώ δημιουργείται ατέρμονας αέναος.

Όμως δεν φταίνε μόνον αυτές οι αγκυλώσεις του αναχρονιστικού και βασανιστικού μας κράτους.

Έρχεται και η πανδημία που μας απειλεί και μας ξανά στέλνει στην αφετηρία να ξανά τρέξουμε αλλά με βαρίδια στα πόδια και κακή ψυχολογία.

Τα εβδομήντα δις που μας τάζουν μάλλον δεν θα μπορέσουμε να τα απορροφήσουμε χωρίς να αλλάξει το κράτος νοοτροπία και δομή. Εδώ χάνουμε κάθε χρόνο δις από τον ΕΣΠΑ, θα μπορέσουμε να ανοίξουμε παράθυρο στα χρήματα που μας περιμένουν με τις ίδιες ανίκανες και ωχαδερφιστικές δομές;

Το ερώτημα που πλανάται μπορεί να κατανοηθεί εύκολα. Τι πρέπει να γίνει. Σαφώς ο  απλός πολίτης  δεν μπορεί να υποδείξει λύσεις αλλά θα ήταν ευτυχής, αν το κράτος τον εμπιστεύονταν, έπαυε να του ζητά ένα κάρο χαρτιά θεωρημένα, γνήσια, βεβαιώσεις, κτηματολόγια, αρχαιολογίες,  ένα σωρό καθυστερήσεις και σταυρόλεξα, που βέβαια απαραίτητα να συνοδεύονται από λαδώματα και αρπαχτές, χρονοβόρους ελέγχους, άχρηστους επί το πλείστον, προκειμένου να τον καταστήσει αξιόπιστο.

 Από την άλλη, άμεσα αλλαγή των αποτυχημένων στελεχών που διορίζονται από τον μπάρμπα που έχουν στην Κορώνη και τοποθέτηση ικανών στελεχών, που αυτή την ώρα στελεχώνουν με επιτυχία τεράστιες επιχειρήσεις και πολυεθνικές.

Ο αρχαίος  ποιητής μας Θεόγνις  τον 6ο αιώνα προ Χριστού έγραφε: Πίστει χρήματ’ όλεσσα, πιστίῃ δ’ εσάωσα· γνώμη δ’ αργαλέη γίγνεται αμφοτέρων. 

 Που μεταφράζεται  ως εξής. « Με την εμπιστοσύνη έχασα, με την δυσπιστία γλίτωσα· οι αποφάσεις δυσκολεύονται και από τις δύο».

Λέτε να έχει δίκιο; Αλλά γιατί ρωτάω;  Δεν είναι πασιφανές ότι έχει δίκιο;