Aντί μνημοσύνου για τον Ματθαίο Μάντζιο

Του Ανθ/γου Π.Σ. ε.α. Γ. Παναγιωτακοπουλου

 

Περασαν κιόλας έξη ολόκληρα χρόνια από τον ξαφνικό χαμό του Ηρωα Αρχιπυροσβεστη ΜΑΤΘΑΊΟΥ ΜΑΝΤΖΙΟΥ.

Ενός αληθινού ΉΡΩΑ!

Προσπαθωντας αβοήθητος την ύστατη εκείνη στιγμή που χρειαζόταν τη βοήθεια από συναδέλφους του,προσπαθώντας να διασώσει συνανθρώπους μας από το φλεγόμενο κτήριο της οδού Ιπποκράτους 4 στο Π. Φάληρο,άφησε τη τελευταία του πνοή,μα σε όλους εμάς τους συναδέλφους του, αλλά και σε όλους γενικά,το μεγαλείο της ψυχής του,την καθεαυτού έννοια του αλτρουισμου, και τη παντοτινή θυμιση του.

Θα μπορούσε να φύγει να σωθεί ο ίδιος, όμως συνέχιζε την αναζήτηση του συνάνθρωπου του καί τη διάσωση του. Ώσπου το οξυγόνο του τελείωνε, και φώναξε βοήθεια. Μάταια όμως.. Κανείς δεν τον άκουσε, δεν έδωσε σημασία...

Εκείνο το κατάμαυρο βράδυ που το χαμόγελο του χάθηκε οριστικά,άφησε εκτός από τον ανειποτο πόνο μας, τα καθημερινά δάκρυα μας στη θυμιση του,και μια υπόσχεση ζωντανή πάντα. Ότι θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να πληρώσουν οι όποιοι υπεύθυνοι, όπου ψηλά κι αν ευρισκοντο τότε, ή βρίσκονται σήμερα.

Σαν ελάχιστη ηθική ικανοποίηση μας αλλά και δικαίωση του ιδίου που πάντα θα ζητά το αυτονόητο. Να πληρώσουν οι ένοχοι που έσπειραν τόσο πόνο αναπάντεχα,τόσο στους δικούς του ανθρώπους αλλά και γενικότερα.

....Και η "σειρήνα" τούτη που ακούς, μη σε φοβίζει, μη σε ξενίζει,είναι μονάχα γιαφοβίζει εμάς,τη φοβίζει την ηρωική σου, πάντα να θυμίζει...