Κι αν "μανούλα";

Γράφει ο Πέτρος Λάζος

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, έχει επικρατήσει στην Ελλάδα η αίσθηση πως η Δημοκρατία ισούται με ασυδοσία. Κάτι το οποίο έχει κοστίσει τρομακτικά στην χώρα. Κυρίως πολιτικά και κοινωνικά, αλλά όχι μόνο.

 

Τα πράγματα βέβαια, είναι πολύ διαφορετικά. Δημοκρατία πριν και πάνω απ΄ όλα, σημαίνει σεβασμό στο Σύνταγμα, τους νόμους και τους θεσμούς της Πολιτείας. Σημαίνει ακόμη σεβασμό σε δικαιώματα και υποχρεώσεις, τόσο δικά μας όσο και των άλλων. Εάν κάποιος αρνείται να τηρήσει οποιοδήποτε από αυτά, υπόκειται σε κυρώσεις.

 

Σε καμία δε περίπτωση, δεν παρέχεται μέσω αυτής της ασέβειας, αντίστοιχο δικαίωμα σε κάποιον άλλον. Βασικές αρχές της Δημοκρατίας, τις οποίες δεν χρειάζεται καν να είναι νομικός κανείς, για να γνωρίζει.

 

Σήμερα, στην Ελλάδα του 2020, μια χώρα θεωρητικά υπόδειγμα Δημοκρατίας ως μέλος της ΕΕ, διαβάζουμε για νομικούς που καταθέτουν μηνύσεις και αγωγές σε ειδικούς επιστήμονες με άμεμπτες περγαμηνές, επειδή εκτελούν εντολές της Πολιτείας και το καθήκον τους. Ενώ ταυτόχρονα, παρακινούν πολίτες οι οποίοι τους εμπιστεύονται, να μην τηρούν τα μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας!

 

 

 

Απορία: Τι είδους νομικοί είναι αυτοί οι οποίοι δεν γνωρίζουν πως στον πρόσφατο νόμο για τα μέτρα προστασίας προβλέπονται σε κάποιες περιπτώσεις παραβίασης των μέτρων, εκτός των προστίμων και σοβαρότατες ποινικές ευθύνες; Δεν γνωρίζουν πως οι πιθανές ποινικές κυρώσεις θα μπορούσαν να φτάνουν έως και την δεκαετή κάθειρξη; Ποια νομική παιδεία έχουν λάβει, εάν λειτουργούν αγνοώντας επιδεικτικά επιστήμονες παγκοσμίου φήμης και κύρους; Δεν διδάχθηκαν στην νομική σχολή απ’ όπου αποφοίτησαν την έννοια  του ηθικού αυτουργού εγκλημάτων κατά ζωής;

 

Σε κάθε περίπτωση, τι θα συμβεί εάν κάνουν λάθος και πεθάνουν άνθρωποι από την μη τήρηση των μέτρων, με δική τους παρότρυνση; Πως θ’ αντικρίσουν τα μέλη των οικογενειών αυτών των ανθρώπων; Κι αν δε ενδιαφέρονται για τους άλλους, δεν τους απασχολεί εάν, μία στο εκατομμύριο, κάνουν λάθος και βρεθούν να εκτελούν ποινές και να μην μπορούν ν’ ασκήσουν την δικηγορία; Ή μήπως θεωρούν πως διαθέτουν το αλάθητο του Πάπα;

 

Ένα άλλο φαινόμενο που παρατηρείται αυτές τις ημέρες είναι η δημιουργία διαφόρων "αυθόρμητων" κινημάτων, εναντίον της χρήσης μάσκας, τόσο από τους ενήλικες γενικά, όσο και από τα παιδιά στα σχολεία. Το τι μπούρδα και θεωρία συνωμοσίας διαβάζεται και ακούγεται, δεν περιγράφεται. Η στήλη έχει επανειλημμένα εξηγήσει πώς έχουν τα πράγματα και δεν έχει καμία διάθεση να επαναλαμβάνεται.

 

Το θέμα είναι απλό και έχει ως εξής: εάν θέλουμε η οικονομία να συνεχίσει να λειτουργεί και να παράγει κουτσά-στραβά ότι μπορεί να παράγει μέχρι να βρεθεί εμβόλιο (ή αποτελεσματικό φάρμακο), θα πρέπει να τηρούμε ΟΛΟΙ αυστηρά τα μέτρα προστασίας, με πρώτο την χρήση μάσκας παντού, όπου δεν είναι εφικτό να τηρούνται αποστάσεις. Σε αντίθετη περίπτωση το νέο lockdown, είναι θέμα χρόνου και μόνο.

 

 

 

 

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει αυτό κατανοητό; Γιατί όλοι αυτοί αρνούνται να δεχθούν μια μικρή ταλαιπωρία (η μάσκα δεν ενοχλεί για περισσότερο από 10 λεπτά, εάν φορεθεί σωστά), με αντίκρισμα μια σχετικά αποδεκτή οικονομική δραστηριότητα; Ώστε να μην πεινάσουν συνάνθρωποί μας; Γιατί δεν μπορούν να θυσιάσουν λίγη άνεση με αντάλλαγμα την ασφάλεια την δική τους και όλων των υπολοίπων; Τόσο δύσκολο είναι να σεβαστούν τον νόμο, ενώ ταυτόχρονα θα γνωρίζουν ότι οι πιθανότητες να παραμείνουν υγιείς, είναι συντριπτικά υπέρ τους;

 

Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι άλλο. Και είναι πολύ πιο τρομερό ακόμη και από την ακεραιότητα της Δημοκρατίας. Σε ολόκληρη την υφήλιο και στην Ελλάδα, υπάρχουν περιστατικά ανηλίκων (από βρέφη έως άτομα στην εφηβεία) που νοσούν βαρύτατα, διασωληνώνονται και (κάποια) χάνονται για πάντα. Ακόμη και τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές…

 

Τι θα συμβεί εάν, και πάλι μία στο εκατομμύριο, έχουν λάθος σε όλη αυτή την μπουρδολογία και τις θεωρίες συνωμοσίας που υποστηρίζουν με τόσο πάθος; Τι θα πρέπει να γίνει, εάν πεθάνουν παιδιά που κανονικά δεν θα νοσούσαν καν; Πώς θα κοιτάξουν τους γονείς αυτών των παιδιών κατά πρόσωπο;

 

Θα μπορέσουν ποτέ να δουν ξανά τον εαυτό τους στον καθρέφτη, χωρίς να τον φτύσουν και να αισθανθούν την διάθεση να τον εξαφανίσουν; Μήπως έχουν άλλα κίνητρα, από την ασύδοτη "ελευθερία", οπότε δεν τους πολυνοιάζει το κόστος; Ή μήπως, απλά στερούνται συνείδησης;

 

Απλά ερωτήματα, ενός απλού ανθρώπου που προσπαθεί να καταλάβει…

 

Πέτρος Λάζος

petros.lazos@capital.gr

capital.gr